Στο συν 4 λοιπόν η OMONOIΑ, με διπλό στην έδρα του κύριου αντίπαλου και κυρίως με εμφάνιση που φώναζε πως το πρωτάθλημα θα εξαρτηθεί αποκλειστικά από τα δικά μας χέρια. Ειδικά μετά το γκολ τους στο πρώτο ημίχρονο, η ΟΜΟΝΟΙΑ επιβλήθηκε, έδειξε πως έχει τεράστιες δυνατότητες, ότι στην πραγματικότητα απέχει ποιοτικά του δεύτερου. Στο δε δεύτερο ημίχρονο, έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα: διαχειρίστηκε κυνικά τα δεδομένα.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν όμως τα πράγματα αν ο Χέννιγκ Μπερκ δεν σκεφτόταν την περασμένη Τετάρτη τη μεγαλύτερη εικόνα; Με βεβαιότητα δεν μπορεί να απαντήσει κανείς, αλλά ένα δείγμα το έχουμε. Την τελευταία φορά που είχαμε πάει Τσίρειο να αντιμετωπίσουμε την ΑΕΛ, η ΚΟΠ αποφάσισε πως 72 ώρες πριν έπρεπε να παίξουμε το εξ’ αναβολής με τον Απόλλωνα. Πολυτέλεια για rotation δεν υπήρχε και έτσι η ΟΜΟΝΟΙΑ, έπαιξε λίγο πολύ με την ίδια εντεκάδα τα δυο παιχνίδια. Στο δεύτερο, κόντρα στην ΑΕΛ, δεν ήταν φρέσκια, τα πόδια ήταν βαριά. Το αποτέλεσμα ήταν να μην διαχειριστεί σωστά τα ευνοϊκά για εκείνη δεδομένα που διαμόρφωσε το γρήγορο γκολ της και στο τέλος να ισοφαριστεί. Ήταν μάλιστα το παιχνίδι που επέτρεψε στην ΑΕΛ να βγάλει τη γλώσσα της περίπατο.
Αυτή τη φορά, ο Μπερκ μπορούσε να ιεραρχήσει σωστά τις προτεραιότητες. Το ένα παιχνίδι κυπέλλου, το άλλο πρωταθλήματος. Το πρώτο κόντρα στον 8ο το δεύτερο κόντρα στο 2ο. Σκέφτηκε τη μεγάλη εικόνα, όχι το όνομα του αντιπάλου στο κύπελλο. Έκανε rotation και θα μπορούσε για ένα δοκάρι, να ήταν και στο κύπελλο και μάγκας στο πρωτάθλημα. Το δοκάρι πήγε ανάποδα, αλλά αυτό δεν αλλάζει ότι ορθά έπραξε ο Νορβηγός τεχνικός. Γιατί δουλειά μας είναι να είμαστε οπαδοί και να θέλουμε πάντα να κερδίζουμε το Αποέλ, δουλειά του είναι να σκέφτεται το καλό του συλλόγου και της ομάδας και να είναι πιο ψυχρός στις αποφάσεις του.
Και αλίμονο μας αν αντί να τον αφήσουμε να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις εμμονές μας, του τις επιβάλουμε. Ο Μπερκ έχει πολύ διαφορετική νοοτροπία από μας, με πολύ λιγότερες ανασφάλειες και βαρίδια του παρελθόντος. Φυσιολογικό, λόγω παραστάσεων αλλά και λόγω του ότι δεν έζησε μαζί μας τα τελευταία δέκα εφιαλτικά χρόνια. Ας του επιτρέψουμε λοιπόν, να ξέρει καλύτερα τις δυνάμεις της ομάδας του, να ξέρει καλύτερα τις προτεραιότητες, να ξέρει καλύτερα πότε να κάνει τις αλλαγές του. Μέχρι στιγμής δεν πάμε κι άσχημα μαζί του, πρώτος πέρσι, σε ομίλους το καλοκαίρι, πρώτος και φέτος και φαβορί για το πρωτάθλημα. Μπερκ λοιπόν, μέχρι να αποβάλουμε εμείς τις εμμονές μας.
Υ.Γ. Η παρουσία του Παπασταύρου, προφανώς ήταν πολύ σημαντική στην αναγέννηση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ για πολλούς λόγους. Ενδεχομένως ο πιο σημαντικός ήταν ότι επέτρεψε στον Λάρκου και το τιμ του να παίρνουν τις ποδοσφαιρικές αποφάσεις. Όποιος θεωρεί «δεδομένους» ανθρώπους σαν το Λάρκου και τον Μπερκ, καλά κάνει να θυμάται την πρώτη χρονιά του προέδρου στο τιμόνι, όταν το μόνο πανηγύρι που έλειπε από το ρόστερ μας ήταν εκείνο της Χρυσοσπηλιώτισσας.
Υ.Γ.2. Η πίεση και η κακόβουλη κριτική που δέχθηκε ο Μπερκ μετά τον αποκλεισμό, ήταν σχεδόν ανήθικη. Κι αν τα media περίμεναν δυο χρόνια να τον στήσουν στον τοίχο, πιο πολύ απογοητεύομαι από διάφορους δικούς μας οπαδούς που φαίνεται ξεχνάνε εύκολα και θέλουν Λοτίνες. Είχα γράψει σχετικά και σε προηγούμενο κομμάτι μου (εδώ) αλλά δυστυχώς δεν λένε να καταλάβουν.
