Οι μέχρι σήμερα εμφανίσεις δικαιολογημένα σκόρπισαν τον προβληματισμό και την απογοήτευση στις τάξεις των φιλάθλων μας. Κακά αποτελέσματα, αλλεπάλληλοι τραυματισμοί, με κάποιες από τις φετινές μεταγραφές να μην πείθουν, τουλάχιστον μέχρι στιγμής.
Αυτό που δεν δικαιολογείται, κατά την άποψή μας, είναι η κοντή μνήμη. Διότι τα όσα διαβάζουμε από χθες στα social media για τον προπονητή μας, Henning Berg, δεν μας τιμούν ως φιλάθλους και προπαντός ως Ομονοιάτες. Κατ’ ακρίβεια, μόνο αισθήματα ντροπής και θλίψης προκαλούν.
Και για να είμαστε ξεκάθαροι: Ουδείς είναι υπεράνω κριτικής. Όλοι οι προπονητές κάνουν τα λάθη τους. Και σχεδόν όλοι, ανά το παγκόσμιο, έχουν τις εμμονές τους. Αλλά ακόμη και γι’ αυτό ας τραβήξουμε μια πισινή, διότι αυτό που εμείς από την κερκίδα ή τον καναπέ ονομάζουμε «εμμονή», για τους ίδιους μπορεί να σημαίνει δεκάδες ώρες προπονήσεων και μελέτης την εβδομάδα, εργομετρικά, data analytics κτλ.
Εμείς άλλο λέμε: Ότι επιβάλλεται να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Το δάσος και όχι το δέντρο. Να δείξουμε σε αυτή τη συγκυρία ότι αντλήσαμε διδάγματα από τα πέτρινα χρόνια, όταν η εύκολη λύση ήταν η αποδέσμευση των προπονητών. Ότι η υπομονή είναι τροφός κάθε αρετής.
Σε καμιά περίπτωση δεν τίθεται θέμα προσωπολατρίας. Γι’ αυτό ας μιλήσουμε με δεδομένα. Σε δύο και κάτι χρόνια έχουμε:
– Δύο πρωτιές στο παγκύπριο πρωτάθλημα
– Δύο εισόδους σε ευρωπαϊκούς ομιλούς (Europa League και Conference League), βάζοντας την Ομόνοια στον χάρτη της Ευρώπης. Κοιτάζοντας κατάματα ομάδες με πολύ υψηλότερους προϋπολογισμούς.
– Άνευ προηγουμένου στήριξη στον Κύπριο ποδοσφαιριστή και στα δικά μας παιδιά, τα παιδιά της Ομόνοιας. Οι Λοΐζου, Τζιωνής, Κακουλλής, Παναγιώτου δεν είναι απλώς κομπάρσοι, δεν συμπληρώνουν απλώς το ρόστερ. Είναι σημαντικά γρανάζια των επιτυχιών. Άλλοι τόσοι βρίσκονται στον προθάλαμο της πρώτης ομάδας. Και όλα αυτά ενώ μπορούσε να ζητήσει για τις συγκεκριμένες θέσεις ξένους ποδοσφαιριστές, όπως γινόταν και στα χρόνια της πίκρας, με πολύ ψηλότερα συμβόλαια για να νιώθει και ο ίδιος πιο άνετα στη θέση του. Τι πιο “νόρμαλ” και μη εμμονικό άλλωστε;
– Έναν προπονητή που μιλά συνεχώς για υποδομές, «foundations» και συνεχή ανάπτυξη, διότι οι παραστάσεις που έχει στο υψηλότερο επίπεδο δεν του επιτρέπουν να αιθεροβατεί. Θυμάται καλά από που ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια και κάτω από ποιες συνθήκες. Γνωρίζει ότι χρειάζεται χρόνος και πως σε αυτή την πορεία θα υπάρξουν και δύσκολες στιγμές.
– Έναν προπονητή που εκπέμπει ήθος και αξιοπρέπεια. Έναν συγκροτημένο επαγγελματία που δεν λαϊκίζει και δεν χαϊδεύει αυτιά. Μιλά τη γλώσσα της αλήθειας. Αυτό που ίσως πρέπει να αντιληφθούμε είναι ότι αρκετές φορές μέσα από τις συνεντεύξεις τύπου δεν απευθύνεται σε εμάς αλλά στους ποδοσφαιριστές του, οι οποίοι λίγες μέρες αργότερα θα ξαναμπούν στον αγωνιστικό χώρο.
Το ότι μετά από όλα τα πιο πάνω και μετά την πρώτη στραβή τίθεται από κάποιους θέμα προπονητή, δείχνει πολύ απλά ότι δεν ωριμάσαμε ακόμη ποδοσφαιρικά. Να πούμε μόνο ότι η Manchester City πέρυσι σε κάποια φάση στις αρχές του αγγλικού πρωταθλήματος ήταν κάπου στη 10η θέση και στο τέλος στέφθηκε πρωταθλήτρια. Όχι πως θα τίθετο ποτέ θέμα Guardiola ακόμη και αν δεν κέρδιζαν το πρωτάθλημα. Ήταν μια κακή συγκυρία, κατά την οποία έκαναν υπομονή και στο τέλος βρήκαν τις λύσεις. Όπως ούτε η Λίβερπουλ αποδέσμευσε πέρυσι τον Κλοπ, όταν η ομάδα είχε τον έναν τραυματισμό μετά τον άλλο.
Ασπίδα στον Χένινγκ Μπεργκ.
Στον ίσως πιο επιτυχημένο προπονητή στη σύγχρονη, επαγγελματική ιστορία της Ομόνοιας.
