Θα σε παραξένεψε ο τίτλος του κειμένου μα δεν είναι δύσκολο να αποκωδικοποιηθεί. Μπαίνοντας κατ’ ευθείαν στην ουσία να σου πω ότι με βάση το Wikipedia η καραβίδα είναι θαλάσσιο ζώο που ανήκει στην τάξη δεκάποδα.
Τι σημαίνει όλο αυτό; Δεν ξέρω. Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι μόλις τελείωσε το ματς, μπήκα να δω πως είναι ο βαθμολογικός πίνακας και ενστικτωδώς θυμήθηκα τους τρεις βαθμούς που έχασες παίζοντας στην «ταβέρνα του Καραβίδα». Τι να πεις για εκείνο το ματς που ήταν ακριβώς κομμένο, ραμμένο για να το χάσεις πριν ακόμη ξεκινήσεις. Μια που απουσίαζε ο Τζόρντι, άλλη μια ο Παπουλής, όλα τα λάθη της ζωής του έκανε ο Λέζιακς, δύο ευκαιρίες, δύο γκολ ο αντίπαλος, ο διαιτητής και το var να κλείνουν τα μάτια στη φάση με την κόκκινη του αντιπάλου, βάλε και τον «θεό» του Καραβίδα τον οποίο επικαλέστηκε ο ίδιος… δεν κέρδιζες με τίποτα.
Τι σχέση έχει ένα θαλάσσιο ζωό, μια Αφρικανική χώρα, το παζάρι και ένα ελαττωματικό μυαλό; Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις… ή μάλλον ειναι;
Για το υποθετικό +3 που θα μπορούσες να είχες και με παιγνίδι στη τσέπη λιγότερο… θα έβγαζε ο Μπεργκ το κομπιουτεράκι του και θα είχαμε χέσει όλοι πάνω μας. Φίλοι και εχθροί. Όπως και να έχει αναλύσαμε το ένα σκέλος του τίτλου και πως τα δεκάποδα βγήκαν από το μυαλό μου και από κει στο κείμενο που αντέχεις να διαβάζεις.
Πάμε και στη Νιγηρία. Γιατί πριν ερευνήσω για τη ράτσα των καραβίδων, σκεφτόμουνα τους Νιγηριανούς και τι σκέφτονται για την εθνική τους ομάδα. Ψάχνοντας στο διαδίχτυο τα γκρουπ στο Κόπα Άφρικα… σου το λέω αν όντως νοιάζεσαι για την πορεία της ομάδας, δεν έχεις παρά να στηρίξεις με όλη τη δύναμη της καρδιάς σου τις προσπάθειες της Αιγύπτου, του Σουδάν και τις Μπουρκίνα Φάσο μήπως και καταφέρουν και αποκλείσουν ευθύς εξ αρχής τη Νιγηρία και επιστρέψει το συντομότερο ο Σεχού.
Γιατί απλά είναι ο φετινός mvp της ομάδας. Αν πέρσι είχαμε το Λέζιακς να νικά ομάδες μόνος του, τον Φαμπιάνο να δίνει πρωτάθλημα, τους Λοίζου και Τζιωνή να ξεπετιούνται από το τσόφλι τους, τον Παπουλή να κάνει το κάτι παραπάνω, τον Τζόρντι να κουβαλά την ομάδα πάνω του… φέτος ο Σεχού είναι ο καλύτερος.
Μπορεί να ξεκίνησε μουδιασμένα έως και κακά τη χρονιά γιατί παίζει ασταμάτητα το παιδί, από ένα σημείο όμως και πετά είναι ΑΨΟΓΟΣ. Και πέρσι ήταν σταθερός, με βοήθειες στους Μποτεάγκ και Λοίζου τους οποίους ανεβάζει και όποιον παίζει μπροστά του αλλά με την ομάδα φέτος να κάνει ένα βήμα πίσω στην απόδοση, ο Σεχού δεν ακολούθησε, αντιθέτως έκανε ένα βήμα μπροστά. Γι’ αυτό σου λέω… Σουδάν και ξερό ψωμί και ας πικραθούν οι Νιγηριανοί που χωρίς να γνωρίζω ,μου φαίνονται μαζί με την Αίγυπτο φαβορί για πρόκριση.
Πάει και το δεύτερο κομμάτι του τίτλου και πως βλέποντας Ομόνοια- ΑΕΛ, σκεφτόμουν τους ομίλους στο Κόπα Άφρικα.
Για το τρίτο κομμάτι του τίτλου τα έχουμε εν μέρει σχολιάσει και καλά να είμαστε θα τα ξαναπούμε θέλοντας και μη. Γιατί κακά τα ψέματα οι μεταγραφές και πολύ περισσότερο η κουβέντα γύρω απ’ αυτές είναι σαν μια κρύα μπύρα το καλοκαίρι, ένα ζεστό πιάτο σούπας το χειμώνα, ο καφές το πρωινό, η σιέστα του μεσημεριού ή σκέτη απόλαυση… μην γράψω κάβλα και προκληθούν οι σεμνότυφοι του διαδιχτ΄ύου.
Επί της πράξης πάντως, ισχύει κάτι παράδοξο. Όσο πάει καλά ο Παπουλής τόσο γίνεται εμφανής η ανάγκη να αποκτηθεί ένας επιθετικός χαφ. Δύο ή μια κάθετη σαν και αυτή που έβγαλε ο Παπουλής στον Μποτεάγκ από το πρώτο λεπτό και η ομάδα θα ανέβει δύο ταχύτητες .
Από κει και πέρα, σημασία έχει να δούμε που θα καταλήξουν οι Μπεργκ και Ταραπουλούζης και όχι τι λέμε εμείς. Πόσες μεταγραφές και που; Αν είναι πάντως να βγάλουμε τον Μπεργκ από μέσα μας, τότε οι επιλογές που θα είχαμε ενώπιον μας θα ήταν μια του επιθετικού χαφ, ενός ακόμη σέντερ φορ, έναν ακόμη Κούσουλο και γιατί όχι, ίσως και ένα στόπερ.Όλα αυτά ως επιλογές. Γιατί πως και τι θα κάνουν στο παζάρι κανείς δεν μπορεί να το πει μετά σιγουριάς. Ακούγεται του επιθετικού χαφ και ενός πίσω από αυτόν. Γι’ αυτό αγαπάμε Μπεργκ.
Ολοκληρώσαμε και την εξήγηση για το τρίτο κομμάτι του τίτλου.
Ως προς το τέταρτο. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα απολύτως πέραν από το να ξανά γράψω τη λέξη «αιώνιο». Εσύ ξέρεις καλύτερα…
Υ.Γ Ενδεχομένως το κείμενο μια μέρα μετά το ματς με την ΑΕΛ να μοιάζει λειψό αφού δεν αναφέρει τη συνεχή βελτίωση του Τζιωνή μπροστά στο δίχτυ, την επιστροφή του Μποτεάγκ στην ενδεκάδα και πόσο πλατειάζει το ρόστερ από τη μέση και μπροστά, την κούραση του Λέζιακς που άμα ήμουν συγγενής του θα πήγαινα τον Μπεργκ στα δικαστήρια, τον Φαμπιάνο που βλέποντας τον και μόνο σου θυμίζει το πρωτάθλημα και άλλα πολλά. Δεν έχει όμως σημασία. Σημασία έχει να σου γράψω αυτά που βγαίνουν από το ελαττωματικό μυαλό μου. Και άμα άντεξες μέχρι εδώ να διαβάζεις… κοίταξε και σύ λίγο το δικό σου το μυαλό.
