Ο πρώην ποδοσφαιριστής της ομάδας μας, Βίτορ Γκόμες παραχώρησε μια μεγάλη συνέντευξη σε μέσο της πατρίδας του και συγκεκριμένα στην expresso.pt και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε και στην παρουσία του στην ΟΜΟΝΟΙΑ, στην οποία κατάφερε να πανηγυρίσει μια πρώτη θέση, μια πρόκριση σε ομίλους και ένα πρωτάθλημα.
Οι τοποθετήσεις του Βίτορ για την παρουσία του στην Κύπρο:
Την επόμενη σεζόν έφυγε ο Χοσέ Μότα, μπήκε ο Αουγκούστο Ινάσιο και στο τέλος της σεζόν έφυγες από την Άβες. Γιατί; “Το συμβόλαιο τελείωσε και εγώ, στα 31 μου, ένιωσα ότι ίσως ήταν η τελευταία ευκαιρία που είχα να παίξω ξανά στο εξωτερικό. Αν προέκυπτε μια συμφέρουσα οικονομικά πρόταση, ήταν η ιδανική στιγμή. Ευτυχώς παρουσιάστηκε η ευκαιρία. Η ΟΜΟΝΟΙΑ, μέσω του Νούνο Άσις, που είχε ήδη παίξει εκεί και που είναι είδωλο, ένας ‘Θεός’ σε αυτόν τον σύλλογο”.
Σε συνόδευσε η οικογένειά σου στην Κύπρο; “Όχι. Όσο μεγαλώνουμε, με τα παιδιά, με το σχολείο, γίνεται περίπλοκο. Είχα ήδη μάθει αγγλικά στην Ουγγαρία και μετά από αυτό η προσαρμογή ήταν εύκολη τόσο στην Τουρκία όσο και στην Κύπρο”.
Σου άρεσαν οι Κύπριοι; “Είναι ζεστός λαός, τους αρέσει να σε υποδέχονται καλά. Η Κύπρος είναι μια χώρα που πολιτιστικά δεν έχει σπουδαία πράγματα να δείξει, αλλά από άποψη αναψυχής είναι κορυφαία. Έχει υπέροχες παραλίες, έχει φανταστικό καιρό. Και όταν η οικογένεια ήρθε εκεί για να περάσει μερικές μέρες, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τον καιρό και τις παραλίες. Το λάτρεψα”.
Σου άρεσε και το ποδόσφαιρο; “Ναι, ίσως επειδή δεν είναι πολύ προβεβλημένο στην Πορτογαλία, οι άνθρωποι έχουν λάθος ιδέα. Εκεί μιλάνε για το ‘Big 6’, δηλαδή η πρώτη εξάδα έχει πολλή ποιότητα, καθώς πληρώνει σχετικά καλά και καταφέρνει να φέρνει καλούς παίκτες και το πρωτάθλημα γίνεται ανταγωνιστικό. Όταν πήγα εκεί, στόχος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ ήταν να μπει στις θέσεις του Γιουρόπα Λιγκ και σε τέσσερα χρόνια να παλέψει για να είναι πρωταθλήτρια. Ο Αποέλ είχε την ηγεμονία και για οκτώ συνεχόμενα χρόνια ήταν πρωταθλητής. Και αυτό που κάναμε ήταν εξαιρετικό γιατί δημιουργήθηκε μια νέα ομάδα και, μέχρι ο Covid να σταματήσει το πρωτάθλημα, ήμασταν στην 1η θέση”.
Αλλά δεν έχεις αυτόν τον τίτλο στο βιογραφικό σου… “Σταμάτησαν το πρωτάθλημα λόγω του Covid αλλά δεν μας έδωσαν τον τίτλο των πρωταθλητών. Ωστόσο, η UEFA έδωσε στην Ομόνοια την 1η θέση για να μπορέσει να παίξει στα προκριματικά του Champions League. Γράψαμε ιστορία γιατί ο σύλλογος δεν είχε μπει ποτέ στη φάση των ομίλων των ευρωπαϊκών διοργανώσεων και καταφέραμε να φτάσουμε στα πλέι οφ του Champions League. Το τελευταίο παιχνίδι των πλέι οφ ήταν κόντρα στον Ολυμπιακό του Πέδρο Μαρτίνς που έχει συνηθίσει να παίζει στο Champions League και τελικά χάσαμε. Αλλά αφού φτάσαμε στα πλέι οφ, συνεχίσαμε στη φάση των ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ”.
Ήταν ιδιαίτερο το να παίζεις στο Champions League; “Ήταν, γιατί ήταν όνειρο μου από μικρό παιδί. Έβλεπα το Champions League στην τηλεόραση, άκουγα τον ύμνο και τον τραγουδούσα πάντα στο σπίτι ή στο καφέ, όπου κι αν έβλεπα. Και το να μπορώ να είμαι στο γήπεδο ακούγοντας αυτόν τον ύμνο ήταν ξεχωριστό”.
Πού πέρασες την περίοδο του εγκλεισμού; “Εκεί, στην Κύπρο, μόνος. Ήταν πολύ δύσκολο”.
Τι έκανες σε καθημερινή βάση; “Είχα και έχω πολύ ισχυρή πνευματική ικανότητα, οπότε κατάφερα να τα πάω λίγο-πολύ καλά με κάποια αδύναμα σημεία. Ήμασταν κλεισμένοι, κάναμε προπονήσεις μέσω zoom το πρωί, μετά έτρωγα το μεσημεριανό μου, μετά ξάπλωνα στον καναπέ, ξεκουραζόμουν, έβλεπα μια ταινία ή διάβαζα”.
Τι είδους βιβλία ξεκίνησες να διαβάζεις; “Για το φαγητό, για το νευρολογικό σύστημα. Ένα βιβλίο που προτείνω είναι το No Limits on the brain του Jim Kwick. Διάβασα επίσης ένα βιβλίο από έναν νευροεπιστήμονα για το όφελος ορισμένων τροφών στον οργανισμό μας. Μετά άρχισα να διαβάζω για ψυχολογία. Διαβάζω επίσης βιβλία σχετικά με τα Οικονομικά. Της προσωπικής ανάπτυξης. Αυτοί είναι τομείς που μου αρέσουν. Και ομολογώ ότι με έκανε να περάσω πολύ χρόνο σε κατάσταση ροής… Δηλαδή όταν κάνουμε κάτι που μας αρέσει πολύ και δεν παρατηρούμε καν την ώρα που περνάει. Αυτή ήταν η θετική πτυχή της πανδημίας για μένα. Από την άλλη, το ότι στο 2ο έτος που δεν μπορούσα πλέον να ταξιδέψω, δεν μπορούσα να γυρίσω σπίτι για τα Χριστούγεννα που έχω τα γενέθλιά μου, ήταν πολύ σκληρό. Το να μην μπορώ να το περάσω με την οικογένειά μου και να περάσω μόνος στο σπίτι στην Κύπρο τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και τα πιο θλιβερά γενέθλια της ζωής μου”.
Εντελώς μόνος; “Είχαν έναν συμπαίκτη και φίλο, τον Τιάγκο Σάντος, που είναι τώρα στην ΑΕΚ Κύπρου (σ.σ έχει μεταγραφεί στον Ολυμπιακό), ο οποίος με κάλεσε να περάσω την παραμονή των Χριστουγέννων. Είχαμε όμως τον περιορισμό ότι, μέχρι τις έντεκα, έπρεπε να είναι όλοι στο σπίτι. Πήγα σπίτι του για φαγητό, και στις δέκα και μισή έφευγα από τη Λάρνακα για τη Λευκωσία, όπου έμενα. Στις 25 με κάλεσε και ο Fabiano και πέρασα τη μέρα στο σπίτι του”.
Σε στενοχωρεί το γεγονός ότι έχεις γενέθλια την ημέρα των Χριστουγέννων;
“Όπως είναι φυσικό, τα παιδιά λατρεύουν να λαμβάνουν δώρα και όσο περισσότερα τόσο το καλύτερο. Στην πραγματικότητα, ως παιδί, έπαιρνα δύο δώρα από κάποιους, το ένα για τα γενέθλιά μου και το άλλο για τα Χριστούγεννα, αλλά κατά κανόνα ήταν μόνο ένα δώρο, για τα γενέθλιά μου και για τα Χριστούγεννα. Και δεν μου άρεσε όταν ήταν έτσι [γέλια]. Αλλά ως παιδί, δεν είχα ακόμη την ιδέα ότι αυτό που μετράει είναι η καλοσύνη και η χειρονομία”.
Τη δεύτερη σεζόν, 2020/21, ήσουν πρωταθλητής και με την ΟΜΟΝΟΙΑ. Ήσουν πρωταθλητής δύο φορές, αν και για τη στατιστική μετράει μόνο μία. Νιώθεις ακόμα δύο φορές πρωταθλητής; “Ναι, νιώθω δύο φορές πρωταθλητής γιατί ήμουν στην 1η θέση και τις δύο χρονιές, αν και επίσημα είχα μόνο μία”.
Έγινε πάρτι τον δεύτερο χρόνο; “Υπήρχε περιορισμός, αλλά ήταν αδύνατο να σταματήσει το πάρτι και να σταματήσει η ευφορία των ανθρώπων που δεν μπορούσαν να γιορτάσουν την προηγούμενη χρονιά. Η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι σαν την Μπενφίκα, γεμίζει τα γήπεδα και είναι ο σύλλογος με τους περισσότερους φιλάθλους. Δεν είχα κερδίσει τίποτα εδώ και 11 χρόνια. Ήταν φανταστικό, γιατί οι οπαδοί είναι πολύ παθιασμένοι. Δεν είχα κερδίσει ποτέ εθνικό τίτλο πρωταθλητή”.
Δίνεις την ίδια σημασία στους δύο τίτλους;
“Δίνω μεγαλύτερη σημασία στο Κύπελλο Πορτογαλίας γιατί είναι η χώρα μου και γιατί γνωρίζω την αβυσσαλέα διαφορά που υπάρχει μεταξύ των μεγάλων ομάδων και των υπολοίπων. Η ΟΜΟΝΟΙΑ είχε ήδη 50 τίτλους στην ιστορία της, προσθέσαμε έναν ακόμη, και στο Ντ. Άβες ήταν το μοναδικό Κύπελλο Πορτογαλίας, είναι ιστορικό”.
Έπαιξες στην ΟΜΟΝΟΙΑ για δύο σεζόν. Δεν ήθελες να μείνεις άλλο ή δεν σε κάλεσαν; “Δεν ήθελα ναι. Είχα προτάσεις να μείνω, αλλά δεν μπορούσα πια να είμαι μόνος, μακριά και να βλέπω την κόρη μου να κλαίει για τον πατέρα της και να μου ζητάει να επιστρέψω. Με έκανε να ξανασκεφτώ και να αφήσω κατά μέρος το οικονομικό ζήτημα”.
