Αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο δίνει η αντιμετώπιση που τυγχάνει τις τελευταίες μέρες ο Φράνσις Ουζόχο. Ο Νιγηριανός τερματοφύλακας την Παρασκευή έζησε την αποθέωση και δύο βράδια μετά αυτό κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Μέσα σε λίγες ώρες έγινε από κορυφαίος ο… χειρότερος τερματοφύλακας στον κόσμο.
Η αποθέωση μέχρι τον μηδενισμό απέχει μία πάσα, ένα σουτ, ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, απέχει μισό βήμα απόσταση. Αυτός είναι ο κόσμος του ποδοσφαίρου και σε αυτόν είναι που ζουν καθημερινά οι επαγγελματίες αθλητές.
Και δεν το λέμε εμείς. Παραθέτουμε μερικές λέξεις που βγήκαν από το στόμα του πρώην προπονητή μας Χένινγκ Μπεργκ, όταν ήταν προπονητής στη Λέγκια, μιλώντας για τους παίκτες του…
Είπε τότε ο Μπεργκ: «Ξέρετε πως λειτουργούν τα μέσα. Όταν (οι παίκτες) χάνουν ένα παιχνίδι, ήρθε η μεγάλη καταστροφή και είναι οι χειρότεροι παίκτες στον κόσμο. Όταν κερδίζουν είναι σούπερ σταρ. Αυτή είναι η πραγματικότητα τους και ο κόσμος στον οποίο πρέπει να ζουν καθημερινά.»
Κι εμείς, ως οπαδοί, ας το παραδεχθούμε, ήμασταν πρωταγωνιστές σε πολλές περιπτώσεις απαξιώνοντας στο μακρινό αλλά και στο πρόσφατο παρελθόν, όχι μόνο ξένους που ήρθαν και αγωνίστηκαν στην ομάδα μας αλλά ακόμη και δικά μας παιδιά.
Και ακόμη κι αν κάποιος θεωρήσει πως, ως επαγγελματίες οι ποδοσφαιριστές υποχρεούνται να αντέχουν στην κριτική, δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάει ότι πρόκειται για ανθρώπους με συναισθήματα, με καλές και κακές μέρες, των οποίων η ψυχολογία εύκολα μπορεί να καταρακωθεί όταν νιώσουν πως εισπράττουν συνέχεια την αμφισβήτηση. Όπως όλοι μας.
Κι επειδή σε λίγο καιρό μπαίνουμε στη νέα χρονιά, αφού η ομάδα μας θα βρεθεί ξανά στη διαδικασία να κτίσει κάτι καινούργιο, ας πιστέψουμε κι ας στηρίξουμε. Είναι το μόνο που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε.
Διότι, αν και συνηθίζουμε να ζητάμε από τους παίκτες μας να κάνουν τη διαφορά, αγωνιστικά και μέσα στο γήπεδο, ίσως να πρέπει τελικά τη διαφορά να την κάνουμε εμείς ως οπαδοί.
