Προσωπικά, χθες το εμπέδωσα . Καλές οι πληροφορίες, τα βρετανικά δημοσιεύματα , η επίσημη ανακοίνωση και παρουσίαση … άμα κοίταξα τον πάγκο και δεν είδα τον Χένινγκ Μπεργκ συνειδητοποίησα το τέλος της εποχής.
Κοιτάζοντας δε τον κοκκινομάλλη Ιρλανδό να προσεγγίζει τον χώρο εργασίας του, θέλοντας και μη κατανόησα ότι όντως ξημερώνει μια άλλη μέρα- εποχή.
Αντί του εμμονικού Μπεργκ που έμοιαζε ωσάν και χειρίζεται μαριονέτες, ο Σκωτσέζος ήταν πιο υπομονετικός ή καλύτερα προσδοκούσε στην ατομική πρωτοβουλία των παικτών του. Το λες και τέλος εποχής
Δεν είναι και εύκολο. Στο δικό μου το μυαλό μοιάζει ωσάν και μόλις έχεις τελειώσει μια σχέση, χωρίς απαραίτητα να έχεις συναινέσει. Και όπου και αν πας, ότι και να κάνεις, με όποιον και αν μιλάς το μυαλό σου είναι κολλημένο στο πρόσωπο που χώρισες.
Θέλοντας και μη, κάπως έτσι λειτουργήσαμε στο ματς του κυπέλλου. Βλέπαμε τον Λένον μα η σκέψη ήταν στον Μπεργκ. «Φρέσκο-χωρισμένοι»… δεν είχαμε και άλλη επιλογή.
Και με το Νορβηγό ερωτευτήκαμε όχι για την εμφάνιση ή τα κυματιστά μαλλιά του, μήτε για τα πλούτη του. Την ποδοσφαιρική του φιλοσοφία λατρέψαμε, που ήταν βασισμένη στο σοσιαλιστικό μοντέλο… στη συλλογικότητα. Αυτό που και μείς οραματιζόμαστε και όσο πάει ξεμακραίνει αλλά μην ανοίξουμε τέτοια κουβέντα γιατί μπορεί και να θεωρείται έγκλημα. Έτσι όπως πάει ο κόσμος, θα λες συλλογικότητα και θα σε πηγαίνουν μέσα χωρίς δίκη.
Κακά τα ψέματα ο Νορβηγός προσπάθησε μέσω της φιλοσοφίας του να δημιουργήσει μια κολεκτίβα, με αυτοματοποιημένη μέθοδο λειτουργίας. Μέσα από την οποία δεν θα έπαιζαν ρόλο τα πρόσωπα.
Γι’ αυτό δεν έκανε ο αθεόφοβος αλλαγές και σπάζαμε τα κεφάλια μας να καταλάβουμε, μήπως είναι τρελός και τα έχει χαμένα. Τα κατάφερε εν μέρει η αλήθεια. Όπως και στην πραγματική ζωή όμως, έτσι και στο ποδόσφαιρο ένα τέτοιο επιχείρημα συνοδεύεται από τεράστιο βαθμό δυσκολίας σε σημείο που να μοιάζει ουτοπικό. Και κάπου εκεί χαθήκαμε… μαζί και οι πιο σπουδαίοι.
Η πρόθεση του όμως να φτιάξει ένα σύνολο μέσα από το οποίο κανείς δεν ξεχωρίζει, με κύρια χαρακτηριστικά τον συνεταιρισμό και τη συνεργασία θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη.
Λαμβάνοντας ως βάση την πιο πάνω διαπίστωση, αναπόφευκτα γίνεται η σύγκριση με το ντεμπούτο του Λένον. Προς θεού δεν επιδιώκω ούτε και προχωρώ σε πρόωρα και αυθαίρετα συμπεράσματα. Αντιθέτως είμαστε εδώ και θα περιμένουμε όσο πρέπει για να καταλάβουμε τι θέλει και τι έχει το μυαλό του ο συμπαθής Ιρλανδός.
Εκατό τοις εκατό, στο πρώτο του σημαντικό ματς, ο Λένον έδειξε ότι δεν έχει καμία διάθεση να παρέμβει σημαντικά στον μέχρι τώρα τρόπο λειτουργίας της ομάδας.
Έτσι και αλλιώς, η γνώση και η στήριξη εκ μέρους του στο πλάνο, αποτέλεσε κριτήριο για να προσληφθεί. Επί τούτου γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι δεν θα έρθει από την Σκωτία και ν’ απλώσει την ομάδα με 3-5-2.
Αντιθέτως, το 4-2-3-1 παραμένει η βάση και έτσι απλώθηκαν μέσα στο γήπεδο. Ο Λένον δεν έκανε τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από το να στηρίξει αυτό που ξέρει ήδη να κάνει η ομάδα.
Οκ δεν έχουν ρυθμό στα πόδια τους, είναι στραπατσαρισμένοι λόγω του ότι έμειναν εκτός εξάδας, καλά, καλά τώρα μαθαίνουν το νέο τους προπονητή δεν μπορεί κανείς να έχει μεγάλες προσδοκίες ή διαφορές.
Παρατήρησα όμως μια, λόγω του ότι δεν ξέχασα τον έρωτα από τη Σκανδιναβία. Σ’ αντίθεση με τον Μπεργκ, ο Λένον μοιάζει να δίνει περισσότερη ελευθερία στο ατομικό κομμάτι των παικτών.
Αντί του εμμονικού Μπεργκ που έμοιαζε καμιά φορά ωσάν και χειρίζεται μαριονέτες, ο Σκωτσέζος ήταν πιο υπομονετικός ή καλύτερα προσδοκούσε στην ατομική πρωτοβουλία των παικτών του. Είτε πρόκειται για τον Έρικ, είτε για τον Φώτη όπως τους αποκάλεσε, είτε του αγαπημένου του Χάμπου και Λέζιακς.
Ενδεχομένως και ας είναι πρόωρο το συμπέρασμα, μέσα από τον Βορειό- Ιρλανδό να επέλθει η ατομικότητα εντός του συνόλου μέσα από την οποία θα διαφανεί ακόμη περισσότερο η αξία του κάθε παίκτη.
Απροστάτευτοι πια από τη συλλογικότητα που τους παρείχε το προηγούμενο μοντέλο, δεν αποκλείεται να διαπιστώσουμε ακόμη καλύτερα ποιος και τι αξίζει. Θυμάσαι την πρώτη χρονιά του Μπεργκ που κανείς δεν μειονεκτούσε; Που όλες οι μεταγραφές ήταν πετυχημένες; Δεν ήταν έτσι ακριβώς. Ήταν η συλλογικότητα που τους προστάτευε.
Πλέον υπό το Λένον, έχω την εντύπωση ότι θα δούμε πράγματα που μέχρι στιγμής έμοιαζαν δύσκολο να διακρίνουμε.
Είναι τελικώς τόσο σπουδαίο στόπερ ο Λάγκ όπως φαινεται ότι είναι; Μπορεί να κερδίσει από μόνος του ένα πρωτάθλημα ο Λέζιακς ως αριστερό μπακ; Είναι ο Μπασιρού το τρεχαντήρι του μεσαίου χώρου; Είναι το next best thing ο Χάμπος; Θα εδραιωθεί ή θα βελτιωθεί ακόμη περισσότερο ο Λοίζου; Αξίζει να δώσουν ένα ακόμη χρόνο συμβόλαιο του Μποτεάγκ; Όλα τα πιο πάνω ερωτήματα είναι καθαρά ρητορικά, θα μας απασχολήσουν επί της πράξης τους επόμενους μήνες.
Το σίγουρο είναι ότι η Ομόνοια έχει μπει σ’ άλλη εποχή. Με διαφορετικό πρόσωπο, διαφορετικό τρόπο λειτουργίας και κυρίως, κυρίως διαφορετική φιλοσοφία;
Το τέλος της κολεκτίβας είναι δεδομένο. Ή μετάβαση στην ελευθερία του ατόμου εντός του συνόλου μοιάζει να έχει ξεκινήσει..
