Ιστορικά, ο όρος αυτοθυσία χρησιμοποιείτο για να περιγράψει την ανδρεία που έδειξαν στρατιώτες και απλοί πολίτες – βάζοντας το καλό του συνόλου πάνω από το δικό τους (και κάποιες φορές πάνω από τη ζωή τους)- και είχε τεράστια σημασία στην έκβαση συγκεκριμένων μαχών. Χαρακτηριστικές τέτοιες μάχες (γιατί είναι πάρα πολλές) ήταν αυτή των Θερμοπυλών με τους 300 του Λεωνίδα αλλά και εκείνη της Μασάντα όπου 960 Εβραίοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, πολιορκούμενοι από 8000 Ρωμαίους αντιστάθηκαν μέχρι τέλους, και όταν αυτό ήρθε, επέλεξαν τον θάνατο, αντί να εξυπηρετήσουν τα πλάνα των εχθρών τους. Κάπως φυσιολογικά λοιπόν, όταν χρησιμοποιείται μεταφορικά ο όρος αυτοθυσία στο ποδόσφαιρο, στο μυαλό μας έρχονται φιγούρες αμυντικών σαν αυτή του Τζώρτζιο Κιελίνι να παλεύει ματωμένος με μπανταρισμένο κεφάλι από κάποιο κτύπημα αλλά να μην σταματά, ή για τους πιο παλιούς του Φράνκο Μπαρέζι που όντας ο κορυφαίος λίμπερο της ιστορίας χρειάστηκε αρκετές φορές σαν τελευταίος αμυντικός με κάποιο επικίνδυνο τάκλιν να διακινδυνέψει να δεχτεί κόκκινη για να σώσει την εστία της ομάδας του από παραβίαση. Σπάνια θα χρησιμοποιηθεί η λέξη αυτοθυσία, για να περιγράψει την απόδοση ή μια ενέργεια ενός μεσοεπιθετικού. Κι όμως στον τελικό, η συμπεριφορά του Λοΐζου Λοΐζου ήταν ο ορισμός της λέξης!
Για να γίνω ξεκάθαρος ευθύς εξαρχής, όχι, ο Λοΐζος δεν ήταν ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, άλλωστε η απόδοση αυτού του τίτλου πάει εύκολα στον Φαμπιάνο μετά τη διαδικασία των πέναλτι. Η συμπεριφορά του, η πειθαρχεία και η τακτική συνέπεια που επέδειξε στις συνθήκες και τα δεδομένα του αγώνα όπως αυτά διαμορφώθηκαν, αξίζουν ιδιαίτερης μνείας. Πιο συγκεκριμένα, ο Λένον παρέταξε την ομάδα στον αγωνιστικό χώρο με το κλασσικό του 4-2-3-1 και τον Λοΐζο σε ρόλο δεξιού, ακραίου μεσοεπιθετικού, εκεί δηλαδή που νιώθει πιο άνετα. Μόλις στο 4’ όμως με την αποβολή του Σεού, τα δεδομένα άλλαξαν άρδην. Αναγκαστικά θυσιάστηκε ο Παπουλής, τη θέση του πήρε ο Χούμποτσαν και για να διασφαλίσει το μηδέν παθητικό, ο τεχνικός της ΟΜΟΝΟΙΑΣ άλλαξε την διάταξη σε 3-4-2 με τρεις κεντρικούς αμυντικούς και δύο ποδοσφαιριστές να καλούνται να καλύψουν όλη τη γραμμή. Αριστερά, ο ακραίος αμυντικός Κίκο ήταν προφανής επιλογή. Δεξιά, τη δουλειά έπρεπε να κάνει ο Λοΐζος.
Σε ένα τελικό κυπέλλου, μόλις 18 ετών, με παίκτη λιγότερο, έπρεπε να προσαρμοστεί άμεσα στα δεδομένα όπως διαμορφώνονταν, να πειθαρχήσει σε ένα ρόλο που κλήθηκε να παίξει πρώτη φορά στη ζωή του και πολλές φάσεις να πάει κόντρα στην ίδια του τη φύση. Τις ντρίπλες και τα σπριντ στην πλάτη της άμυνας, έπρεπε να αντικαταστήσουν άμυνες και «ματσάρισμα» του αντιπάλου μπακ στο overlap. Και στο καπάκι, ήταν και ο ποδοσφαιριστής (μαζί με το Μάξι Λοβέρα), που έπρεπε να κρατήσει περισσότερο μπάλα για να ξεκουράσει τους υπόλοιπους, αλλά και με μια ατομική ενέργεια να ανησυχήσει την Άχνα, να την αναγκάσει να χάσει μέτρα στο γήπεδο, να δώσει ανάσες στην άμυνα. Wing back παγκόσμιας εμβέλειας ο Λοΐζος δεν έγινε σε ένα απόγευμα, αλλά κατάθεσε τη ψυχή του.
Στην αντίθετη πλευρά ο Κίκο δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει στις αναπροσαρμοσμένες ανάγκες του παιχνιδιού και στο ημίχρονο αντικαταστάθηκε, αλλά ο Λοΐζος Λοΐζου, ένας παίκτης που μες τη σαιζόν δέχθηκε κριτική ότι δεν δουλεύει αρκετά σκληρά, έσκυψε το κεφάλι, έβαλε τις ανάγκες της ομάδας πάνω από την επιθετική του φύση, πειθάρχησε τακτικά και συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση του κυπέλλου. Η εικόνα του στο τέλος μετά την εύστοχη εκτέλεση του κρίσιμου 6ου πέναλτι, να σφίγγει τα χέρια κοιτώντας τη Βόρεια κερκίδα αλλά να μην έχει δυνάμεις να φωνάξει, ήταν χαρακτηριστική της αυτοθυσίας του αφού δεν υπήρχε άλλη βενζίνη στο ντεπόζιτο. Ότι είχε το έδωσε.
Όπως έγραψα και παλιότερα, ο Λοΐζος (μαζί με τον Κακουλή, το Χάμπο, το Τζιωνή και άλλους που έρχονται) ανήκει στη γενιά των παιδιών των πέτρινων χρόνων. Αυτών των παιδιών που σε εύθραυστη ηλικία, έπρεπε να αντέξουν τη λύπη από τις επιτυχίες των αντιπάλων, να μείνουν πιστοί στα ιδανικά τους, να φοράνε το τριφύλλι στο στήθος όταν στο γήπεδο χάναμε συνεχώς. Δεν υποχώρησαν, δεν σταμάτησαν, χρησιμοποίησαν τις πίκρες και τις λύπες σαν καύσιμο, μετέτρεψαν τα δάκρυα σε πείσμα και πλέον είναι πρωταγωνιστές! Η διάθεση λοιπόν του Λοΐζου να βάλει το συμφέρον της ομάδας πάνω από το πως ονειρευόταν την απόδοση του στον τελικό, δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη. Και πρέπει να μας υπενθυμίζει διαρκώς γιατί η καλύτερη επένδυση, είναι αυτή στην ακαδημία μας αλλά και να υπερθεματίζει ότι η ανάδειξη δικών μας ποδοσφαιριστών πρέπει να είναι αποτέλεσμα στρατηγικής και όχι τύχης.
