Ο πσλαίμαχος ποδοσφαιριστής της ομάδας μας, Κώστας Πέτσας ήταν φιλοξενούμενος στο ραδιοφωνικό ένθετο «Ρετρό Νο57» στην εκπομπή «Δώσε Πάσα» στον Super Sport FM 104.0 με τον Στέλιο Παπαμωϋσέως.
Αναλυτικά τα σημαντικότερα σημεία όσων ανέφερε:
Αρχικά μίλησε για την εποχή που έγινε ποδοσφαιριστής: «Δεν είχα υπόψη μου να γίνω ποδοσφαιριστής. Ήταν το ’75, ’76, ’77 γνωρίζεις τα δεδομένα της εποχής. Ήμουν και κτίστης τότε. Παίζαμε μπάλα στις γειτονιές και κάποια στιγμή μας φώναξαν από δίπλα να παίξουμε με τα τσικό της Ομόνοιας. Έπαιζα επίθεση κι έβαλα τέσσερα γκολ και την επόμενη ημέρα υπέγραψα. Ήμουν 15 χρόνων. Έπαιξα στα τσικό κάποια ματς, μετά έξι μήνες στα δεύτερα και μετά στην πρώτη ομάδα. Νομίζω στο ντεμπούτο μου ήταν ο Αργίροφ προπονητής. Το ’78-’79 ήμουν έκτη γυμνασίου όταν πλησίαζε ο καιρός να πάω στρατό. Στα εγκαίνια του Μακαρείου σταδίου έπαιξα στη θέση του Κανάρη. Έξω αριστερά επίθεση».
Για τις μεγάλες δόξες τότε της Ομόνοιας που συνάντησε όταν πήγε στην ανδρική ομάδα: «Έσκυβα την ώρα που τους ε θωρούσα. Τους έβλεπα στο γήπεδο και ξαφνικά βρέθηκα να παίζω μαζί τους. Κάποια στιγμή είδα τον μακαρίτη τον Νίκο Χαραλάμπους, ενώ έδενα τα κορδόνια μου και είχα σκυφτό το κεφάλι επειδή τον είδα να έρχεται κατά πάνω μου. Με πήρε από το κεφάλι και μου είπε “σήκωστη τη κκελλέ σου να δούμε το κκελλούι σου Πετσούι μου, ούλλοι παίκτες είμαστε της Ομόνοιας, άνθρωποι”». Ο Σωτήρης ο Καϊάφας με ρώτησε πόσω χρονών ήμουν και του απάντησα. Μου είπε “όταν θα είμαι εγώ 112 χρόνων, θα είσαι εσύ 100 και έμαθα πόσα χρόνια με περνούσε”».
Για τις κορυφαίες στιγμές και τι θυμάται από τον στρατό: «Όταν κερδίσαμε τον Άγιαξ. Κερδίσαμε τον Άγιαξ και μετά από το παιχνίδι πήγα πίσω υπηρεσία και έβγαλα σκοπιά στο φυλάκιο 12:00-03:00 μετά από τα μεσάνυχτα επειδή ο παλιός δεν σηκωνόταν να βγάλει το νούμερο του και με έστειλαν εμένα. Μιλούσα στον Τούρκο απέναντι μου και με ρώτησε. Του είπα ότι κερδίσαμε τον Άγιαξ και δεν πίστευε. Του είπα να βάλει το πρωί BBC να το ακούσει».
Ακολούθως αναφέρθηκε στην καριέρα του στο εξωτερικό όταν έφυγε σε ηλικία 20 χρόνων και στους τίτλους που πανηγύρισε με την Ομόνοια πριν φύγει. Επέστρεψε στην Ομόνοια μετά από έξι χρόνια σπουδών όπως είπε και καριέρας στον Παγκύπριο Νέας Υόρκης (με Ευαγόρα Παπαϊωάννου, Δομάζο, Κούδα) και έμεινε μέχρι το ’94 που σταμάτησε 33 χρόνων, λόγω ενός προβλήματος που είχε στον αχίλλειο τένοντα.
«Αξεπέραστη η στιγμή με τον Άγιαξ. Νεοσύλλεκτος στρατιώτης, έπαιζα στην Ομόνοια κερδίσαμε 4-0 τον σπουδαίο Άγιαξ της τότε εποχής. Επίσης το πρωτάθλημα με τον Απόλλωνα του ’92-’93 που ήταν πρώτος. Ήταν κάτι το εκπληκτικό είμασταν με την πλάτη στον τοίχο μερικά παιχνίδια πριν. Έβλεπα στεναχώρια στον κόσμο της Ομόνοιας αλλά και μία λάμψη. Μας έδωσαν δύναμη προηγουμένως με τον Πεζοπορικό και τα καταφέραμε. Ήταν έξω από τα αποδυτήρια και μας εμψύχωσαν. Οι περισσότερες αναμνήσεις μου στην πορεία μου με την Ομόνοια είναι με τον κόσμο», πρόσθεσε.
Για το καλύτερό του παιχνίδι: «Νομίζω με την Σλάβια Σόφιας που κερδίσαμε 4-2 και προκριθήκαμε στο β’ γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, έβαλε δύο γκολ ο Καλοθέου. Και ένα παιχνίδι που μου έλεγε ο γέρος μου ο Λοΐζος για ένα παιχνίδι στο Παραλίμνι ότι ήμουν εξαιρετικός. Δεν ήξερα πολύ μάππα εγώ. Μου είπε ο μακαρίτης ο Άρσοφ ότι είχα ποδοσφαιρικό μυαλό και ότι έπρεπε να παίξω αμυντικό χαφ ή λίμπερο. Θυμούμαι τούτη την κουβέντα του. Όταν έπαιξα λίμπερο. Με τον ΑΠΟΕΛ σε ματς που είχαμε πολλή πίεση αλλά του είχα πει πως θα ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά. Είχε την έμπνευση ο μακαρίτης έκανα εξαιρετικό παιχνίδι. Όταν πήγαμε στο “Ηλίας Πούλλος” πήγαινα άκρη-άκρη να μην με δει γιατί ντρεπόμουν και μου φώναξε να μου πει ότι είχε δίκαιο που με έβαλε σε εκείνη τη θέση και του απάντησα αστειευόμενος ότι “αν με φύγει από λίμπερο θα σκοτωθούμε”».
Για τους πιο δύσκολους παίκτες αντίπαλους: «Μιλένκο Σπόλιαριτς, ήταν παικταράς. Ο Ούβε Μπίαλον του Πεζοπορικού επίσης, ο Γερμανός και ο Νιγηριανός της Ανόρθωσης ο Ομπίκου. Α Παναγία μου αυτός, ερχόταν πάνω σου και φοβόσουν. Ο Μπίαλον ήταν σαν γερμανικό τανκ».
Για τα ωραιότερα γκολ του: «Ένδεκα γκολ έβαλα, το ομορφότερο ήταν ένα γυριστό με τη Σαλαμίνα στο Μακάρειο νομίζω, η μπάλα κατέληξε στο “γάμα” της εστίας. Κι ένα τρομακτικό γκολ θυμάμαι, πολύ ωραίο με τα δεύτερα».
Προς το κλείσιμο έσταξε μέλι για τον κόσμο της Ομόνοιας, τον οποίο αποθεώνει επί καθημερινής βάσης και τον χαρακτήρισε ως τον πιο πιστό κι αγνό κόσμο.
Για την πιο λυπημένη στιγμή του στο γήπεδο: «Ένα παιχνίδι που χάσαμε με τον ΑΠΟΕΛ στο τελευταίο λεπτό. Με πείραξε πολύ. Δύο μέρες ήμουν στο δωμάτιο κλειστός και έκλαιγα. Ήμουν και νεαρός πριν πάω Αμερική».
Πηγή:sport-fm.com.cy
