Όσο περνάνε οι μέρες, τόσο περισσότερο θυμώνω για τον τρόπο που η ΟΜΟΝΟΙΑ έχασε από τη Σέριφ. Τονίζω τον τρόπο και όχι κατ’ανάγκη το αποτέλεσμα. Για τους ομίλους μιας ευρωπαϊκής διοργάνωσης μιλάμε άλλωστε, τα πάντα μπορούν να συμβούν και δεν υπάρχει ομάδα σε αυτή τη φάση που να μην μπορεί να παίξει μπάλα. Η ΟΜΟΝΟΙΑ όμως έκανε ότι μπορούσε για να χάσει από τους Μολδαβούς και κυριολεκτικά έβαλε τα χεράκια της και έβγαλε τα ματάκια της. Ήταν ξεκάθαρο πως τόσο ψυχολογικά όσο και αγωνιστικά η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν ανέτοιμη.
Κατακρίβιαν ήταν πολύ soft για την περίσταση και χρειάστηκαν μόνο δυο λεπτά για να το πάρουμε χαμπάρι. Από σουτ του τερματοφύλακα, τετ α τετ ο επιθετικός, σε σύστημα με 3 πίσω που υποτίθεται είναι έτοιμοι να παίξουν στο low block. Ψυχολογικά ανέτοιμοι, γιατί δεν είναι θέμα ικανοτήτων να σκεφτεί ο τελευταίος πως πρέπει να κάνει βάθος σε αυτό το ελεύθερο, είναι κοινή ποδοσφαιρική γνώση που μοιράζεται απλόχερα στις ακαδημίες. Από εκείνο όμως το δευτερόλεπτο, ήταν ξεκάθαρο πως η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν ήταν έτοιμη να χτυπήσει το παιχνίδι. Και ήταν συναίσθημα και συμπεριφορά, που προσωπικά ένιωσα και στα περσινά παιχνίδια του Conference League, ειδικά αυτά με τη Καραμπάχ.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ έδινε την εντύπωση πως μπήκε στο γήπεδο για να διασκεδάσει τη συμμετοχή της, η Σέριφ ήταν ξεκάθαρο πως μπήκε να κτυπήσει το παιχνίδι. Οι αντιπάλοι ήταν πρώτοι σε κάθε μπαλιά, νικητές σε κάθε physical challenge, δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να κάνουν τακτικά φάουλ και να παίξουν σκληρά όπου χρειάστηκε, ενώ δίχως ίχνος ντροπής, έκαναν καθυστερήσεις ακόμα και όταν κέρδιζαν με 0-3. Είπαμε, μπήκαν στο γήπεδο για να κερδίσουν, όχι για να περάσουν όμορφα. Με τη νοοτροπία που είχαμε στο γήπεδο, δεν είχαμε πιθανότητα ούτε και ένα δευτερόλεπτο. Και καλύτερα να αντιληφθούμε και εμεις άμεσα παρά αργότερα, ότι το επόμενο βήμα είναι να κάνουμε κι εμείς την συγκεκριμένη αλλαγή στη νοοτροπία μας.
Είναι η 3η μας συμμετοχή σε ευρωπαϊκούς ομίλους και εξακολουθούμε να συμπεριφερόμαστε σαν ερωτευμένοι έφηβοι που πάνε στο πρώτο ραντεβού με το κορίτσι ή το αγόρι των ονείρων τους. Είμαστε υπερβολικά soft για τη περίσταση (έτσι ακριβώς φάγαμε 4 πέρσι και από την Καραμπάχ), μας ικανοποιεί η συμμετοχή και μόνο, αντιμετωπίζουμε το Europa League σαν δουλειά μερικής απασχόλησης για τα εξτραδάκια και δεν καταλαβαίνουμε πως στο επίπεδο αυτό, 3-4 φάσεις είναι αρκετές για να γίνει το όνειρο εφιάλτης. Και να σας πω κάτι; Οι όμιλοι του Europa League μπορεί να είναι η ωραία του σχολείου, η ολοκληρωμένη γυναίκα όμως που συνδυάζει εσωτερική και εξωτερική ομορφιά είναι οι ομίλοι του Τσάμπιονς Λιγκ και όσο εμείς δεν κάνουμε το έξτρα βήμα στη νοοτροπία μας, δεν έχουμε καμιά ελπίδα να την πλησιάσουμε.
