Όπως έχουμε προαναγγείλει από χθες βράδυ, η μέρα σήμερα ανήκει σε εσάς. Σήμερα έχετε το βήμα να εκφράσετε ανοικτά την άποψη σας. Έχουμε ήδη λάβει πάρα πολλά emails με απόψεις οι οποίες θα κατακλύσουν το OmonoiaNews. Χωρίς καμία λογοκρισία, ελεύθερα και δημοκρατικά!
(Στείλτε μας τα άρθρα σας στο [email protected])
Άποψη του φιλάθλου Σάββα:
Η ομάδα μας είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση ομάδας λόγω των ιστορικών της καταβολών, του κόσμου της και της πορείας της στο χρόνο. Δυστυχώς ή ευτυχώς η φανέλα της ομάδας είναι η πιο βαριά και ασήκωτη στο πρωτάθλημα μας και αυτό είναι γεγονός αδιαμφησβήτητο. Από τη μια αυτό αποτελεί περηφάνια για τους οπαδούς μας αλλά ταυτόχρονα είναι και κατάρα.
Για να αποδείξω του λόγου το αληθές απλά αναλογιστείτε πόσοι (μα αλήθεια πόσοι) ποδοσφαιριστές με περγαμηνές και ικανότητες έπαιξαν στο πέρασμα του χρόνου στην ομάδα και δεν πρόσφεραν καθόλου λόγω της πίεσης του να αγωνίζεσαι σε αυτήν. Και το χειρότερο, όταν πολλοί από αυτούς έπαιξαν μετέπειτα ως αντίπαλοι, σκόραραν εναντίον μας και μια και δυο και περισσότερες φορές.
Σκεφτείται ονόματα τέτοιων παικτών και θα εκπλαγείτε αν υπήρξε πρώην ποδοσφαιριστής της Ομόνοιας που δεν σκόραρε όταν έπαιξε ως αντίπαλος μας. Μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού. Εδώ σκόραρε εναντίον μας ο Μανρίκε (!!!) με τον Ολυμπιακό. Αν δεν κάνω λάθος, ο μόνος που έπαιξε εναντίον μας αρκετά παιγνίδια και δεν σκόραρε είναι ο Χριστοφή (όταν έβλεπα το παιγνίδι με την Ανόρθωση τρομοκρατήθηκα ότι θα το πάθουμε και αυτό).
Αυτό αποδεικνύει τον οίστρο των πρώην παικτών μας να σκοράρουν εναντίον μας γιατί θέλουν να αποδείξουν πράγματα και σαφώς αποδεικνύει και το βάρος της φανέλας και της ιστορίας που κουβαλούμε. Μια τόσο βαριά φανέλα χρειάζεται παίκτες με αρκετή τρέλλα, ισχυρή προσωπικότητα και να ξέρουν πολλά καντάρια μπάλα για να ανταποκριθούν. Το ίδιο ισχύει και με τον προπονητή. Θυμόμαστε τον Μπεργκ και αναπολούμε την προσωπικότητα του και την τρέλα του.
Η πολιτική “των καλών παιδιών/χαρακτήρων” στην αγορά παικτών που ακούγαμε από Ταραπουλούζη, Γρηγόρη και σία, δεν έχει χώρο στο ποδόσφαιρο. Οι απέναντι στρατολογούν μισθοφόρους με μαζεμένα προβλήματα συμπεριφοράς (ακόμα και πρώην κατάδικους σεξουαλικών εγκλημάτων), τους δυσκολεύουν (το λιγότερο) στις πληρωμές και αυτοί εξακολουθούν να ματώνουν τις φανέλες, να αντιδρούν σαν σπαστικοί σε κάθε διαιτητική απόφαση, να χτυπιούνται λες και καίγονται στην πυρά σε κάθε διαφωνία με τον διαιτητή, να πανηγυρίζουν σαν και εξαρτάται η ζωή τους από το παιγνίδι και να ρίχνονται στις φάσεις σαν καμικάζι (το ίδιο έκανε και η Ανόρτθωση χτες).
Αυτό οφείλεται και στο ότι πάντα ένα μέρος του ποδοσφαίρου θα είναι η καφρίλα και ο ομαδικός (όχι οπαδικός) φανατισμός: τα άτομα σε μια ομάδα δένονται και αναπτύσσουν ένστικτο ομαδικής επιβίωσης. Αυτό το ένστικτο λείπει από την Ομόνοια:καλά παιδιά όπως ο Μπασιρού και ο Μιξ (που με αφορμή το κερδισμένο κύπελο έγραφε ποιήματα τα οποία ανάρτησε μάλιστα), ο Μπρούνο (πρώην αλλά πάλι χωράει στο παράδειγμα), ο μετά τον τραυματισμό Κούσουλος (που έκανε πέναλτυ στο παιγνίδι με τους απέναντι και λίγο έλειψε να κλάψει που κτύπησε συνάδελφο) και λοιπούς σε ένα άλλο πρωτάθλημα θα έδιναν το βραβείο fair play ίσως και κάποιο τιτλο.
Σε αυτό το πρωτάθλημα της καφρίλας δεν δίνουν ΤΙΠΟΤΑ. Βλέπεις την Ομόνοια να παίζει με ομάδες της οκτάδας και πάνω και νομίζεις ότι παίζουν έφηβοι με επαγγελματίες. Με λίγα λόγια, οι παίκτες που έρχονται στην Ομόνοια δεν είναι κακοί παίκτες, απλά δεν είναι για αυτήν την ομάδα και αυτό το πρωτάθλημα. Τεχνικός διευθυντής και προπονητής πρέπει να το καταλάβουν. Ο Μπεργκ το κατάλαβε νωρίς. Ενίσχυε το κέντρο με οπισθοχωρημένους επιθετικογενείς παίκτες και φόρτωνε την αντίπαλη περιοχή σε κάποιες και μόνο περιπτώσεις μέσα στο παιγνίδι.
Ο Φερέρα είναι αλλού για αλλού. Απλά παραδείγματα της ανυπαρξίας του Φερέρα είναι ότι προσέχοντας κάποιος το παιγνίδι της Ομόνοιας, θα δει ότι οι αμυντικοί μας κατεβάζουν την μπάλα και το κέντρο είναι ανύπαρκτο. Προπονητής που επιτρέπει στους αμυντικούς να έχουν τον πρώτο λόγο στο χτίσιμο του παιγνιδιού αδιαφορώντας για το ρόλο του κέντρου που αδυνατεί να αντεπεξέλθει, να ζητήσει μπάλες να περνάει το παιγνίδι από τα πόδια του σημαίνει ότι δεν έχει αντίληψη των προβλημάτων.
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι το πρόβλημα της ομάδας είναι κατά 90% στο κέντρο της. Χρειάζεται άμεσα ικανούς κεντρικούς. Ο Κασάμα δεν είναι κακός παίκτης, είναι όμως κάκιστος στο γήπεδο και τραβά την ομάδα πίσω. Ο Κούσουλος είναι πολύ πίσω και ο Μπασιρού περιορισμένων δυνατοτήτων. Ο Λέζιακς πρέπει να φύγει από την ομάδα σήμερα για αγωνιστικούς λόγους (είναι εμφαντικά κακός) ενώ κανονικά θα έπρεπε να φύγει εδώ και καιρό για άλλους λόγους.
Ο Λοίζου πήγε πολλά βήματα πίσω και πλέον είναι ένας μετριότατος παίκτης. Είτε να δοκιμαστεί ως ψευδοδεκάρι ή να αποτελεί πλέον δευτεροτρίτη επιλογή. Επαναλαμβάνω την άποψη μου: το πρόβλημα κατά 90% είναι στο κέντρο. Οι παίκτες του κέντρου δεν λειτουργούν σωστά. Δυστυχώς, για να καταλάβει τα πιο πάνω ο νέος τεχνικός διευθυντής και να δουλέψει πάνω σε αυτή τη φιλοσοφία χρειάζεται πολλή χρόνο και δοκιμές. Η χρονιά τέλειωσε, αλλά τα χειρότερα θα τα ζήσουμε προσεχώς στους αγώνες κυπέλλου.
Αν νομίζουμε ότι πιάσαμε πάτο, σας συνιστώ να κάνετε υπομονή ακόμα ένα μήνα. Τότε θα ζήσουμε πράγματα που έχει χρόνια να ζήσουμε και θα νιώσουμε πράματα που έχει χρόνια να νιώσουμε. Τουλάχιστον, αυτά που θα ζήσουμε και θα νιώσουμε ας τα εκμεταλλευτούμε για να βελτιωθούμε του χρόνου. Και κλείνω με το εξής στο πνεύμα των όσων ανέφερα πιο πάνω: για τις άλλες ομάδες, είναι πολύ πιο εύκολο να φτιάξεις ομάδα και δυναστεία με κατακτήσεις τίτλων, το μόνο που χρειάζεται είναι χρήμα και τύχη.
Αντίθετα, για την Ομόνοια είναι άθλος γιατί χρειάζεται διαχείρηση του υλικού υπό τεράστια πίεση, αντίληψη των καταστάσεων και του συναισθηματισμού των παικτών, σωστό “διάβασμα” παικτών, φιλοσοφία στο κτίσιμο της ομάδας, σωστή επικοινωνία και γενικά ένα σύνολο σπάνιων ικανοτήτων και εμπειρογνωμοσύνης από πολλές ιδιότητες. Άρα το μόνο που μπορεί να δουλέψει στην Ομόνοια είναι να μπουν στην ομάδα επαγγελματίες που είναι αυθεντίες στον τομέα τους και ποδοσφαιριστές με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (ποδοσφαιρικά και πνευματικά).
Κλείνοντας, ένα σχόλιο για Παπασταύρου: το μόνο πράγμα που αναμένω από κάποιον που θεωρεί τον εαυτό του επαγγελματία είναι η πρόσληψη του καλύτερου τεχνικού διευθυντή (υπό τις περιστάσεις και τα οικονομικά μας δεδομένα ασφαλώς). Από εκεί και πέρα τα παραπάνω περιμένω να τα αναλύσει ο ΤΔ. Επίσης από τον Παπασταύρου που θεωρεί τον εαυτό του καθιερωμένο επαγγελματία στις επιχειρηρήσεις αναμένω πως θα πείσει και θα πετύχει συμφωνία με το σωματείο.
Τί σόι επιχειρηματίας είσαι αν δεν μπορείς υπό τις συνθήκες να κλείσεις το καλύτερο deal σε μία διαβούλευση που όπως και να το πιάσεις το πράμα υπάρχουν πάρα πάρα πολλά λεφτά να φέρεις στην εταιρεία λόγω του brand και του κόσμου της ομάδας.
Ένας σωστός επιχειρηματίας δεν αφήνει μια συμφωνία που θα φέρει μεγάλο κέρδος να ναυαγήσει απλά επειδή θα μπορούσε το κέρδος να είναι μεγαλύτερο.
