Καταθέτει την άποψη του ο Χρήστος Ζαβός της ιστοσελίδας 24sports.com.cy, για τα όσα παρουσίασε χθες βράδυ η ΟΜΟΝΟΙΑ στη Πάφο.
Η γενικότερη παρουσία της ομάδας, η ατομική απόδοση των παικτών αλλά και η προσέγγιση του Σωφρόνη Αυγουστή στο παρακάτω κέιμενο:
-Η αξιοθαύμαστη διαχείριση, το κόλλημα των γραμμών, η εξουδετέρωση των ατού του αντιπάλου , η συμμετοχική άμυνα και η πειθαρχία είναι στοιχεία που δεν πολύ εξακριβώθηκαν στη φετινή Ομόνοια-
Δεν είναι το διπλό, ούτε οι τρεις βαθμοί, ούτε η ψυχολογία ενόψει της συνέχειας ή η τόνωση της αυτοπεποίθησης, ούτε ότι άφησε τους μπούκηδες χάσκοντας που την υποτίμησαν πριν από το ματς… είναι ο τρόπος που πήρε το ματς.
Η Ομόνοια κερδίζει μες στην Πάφο, δείχνοντας σοβαρή, χωρίς να παρασύρεται από συναισθήματα και απίστευτη προσήλωση στο τακτικό της κομμάτι.
Μπαίνει μπρος με δύο γκολ μέχρι το 16’ και ακολούθως παρουσιάζει υψηλή ικανότητα διαχείρισης του αποτελέσματος, δείχνοντας σε όλους ότι μεταξύ άλλων διαθέτει και αυτά τα στοιχεία.
Ακριβώς αυτή η αξιοθαύμαστη διαχείριση, το κόλλημα των γραμμών μεταξύ τους, η εξουδετέρωση των ατού του αντιπάλου (δες Βαλακάρι και Ζάιρο), η συμμετοχική άμυνα και η πειθαρχία έως το τελευταίο σφύριγμα είναι στοιχεία που δεν πολύ εξακριβώθηκαν στη φετινή Ομόνοια, μα τα είδαμε όμως στο ματς με την Πάφο.
Άμα δε συγκρίνεις την διαχείριση του αποτελέσματος στο ματς με την Καρμιώτισσα, με αυτήν κόντρα στους «πλούσιους» της Πάφου, τότε κατανοείς ότι η δουλειά που γίνεται στο Ηλίας Πούλλος, εξελίσσει και βελτιώνει πέραν του συνόλου και τ΄ άτομα.
Μιλώντας για μονάδες οι περισσότεροι αναφέρονται στο καλό ματς του Κουλιμπαλί και όχι στο Νικόλα Παναγιώτου ο οποίος χθες ήταν όντως ηγετικός.
Στο δίλημμα δε, τι εστί ποιο σημαντικό για την ομάδα η ανάδειξη ως ηγέτη του Νικόλα ή να σταματήσει να κρεμάει την ομάδα με τα λάθη του ο Αφρικανός, ψηφίζω ανεπιφύλακτα το πρώτο.
Καλά κάνουν και αναφέρονται οι πάντες στη μεγαλοπρέπεια του Μπέζους μα αγνοούν ότι ο Κακουλλής που πριν από λίγους μήνες έμοιαζε με κυπριόπουλο που χαίρεται να παίζει μπάλα, μετατρέπεται σ’ ένα σοβαρό επαγγελματία που λαμβάνει στιγμιαία σοβαρές και σωστές αποφάσεις.
Αρχικά κατευνάζει τα συναισθήματα παραχωρώντας την μπάλα στον Μπέζους για να κτυπήσει το πέναλτι και ο Ουκρανός τον δικαιώνει, ενώ στη φάση με τον Σεμέδο, ο Κακουλλής λειτουργεί ως φτασμένος επαγγελματίας που κοιτάει τον χώρο και όχι το γήπεδο ή πώς να κρατήσει τη μπάλα.
Προφανώς τούτα τα προτερήματα αποκτώνται άμα δουλεύεις με μεγάλους παίκτες όπως είναι ο Μπέζους. Είμαι πάντως σίγουρος ότι σε δύο ανάλογες φάσεις κατά το παρελθόν ο Κακουλλής θα χτύπαγε το πέναλτι και τον Σεμέδο δεν θα τον έβρισκε ποτέ στο χώρο.
Μην χάσουμε την ουσία, οι κορυφαίοι για την Ομόνοια είναι κυρίως ο Μπασιρού και ακολούθως ο Κούσουλος.
Οι δύο τους είναι αυτοί που κρατούν τις γραμμές κοντά, οχυρώνουν πίσω τους δύο στόπερ, σεκοντάρουν τους Μάθιους και Λέζιακς στ’ άκρα, βοηθούν να κρατηθεί μπάλα, εξουδετερώνουν αρχικά τον Βαλακάρι και ακολούθως τον Τάνκοβιτς και γενικώς είναι κατά την άποψη μου οι στυλοβάτες της νίκης.
Μεγάλος παιγνίδι ο Μπασιρού, παικταράς με τα όλα του ενώ και ο Κούσουλος αφήνει την ψυχή του στο χορτάρι.
Από κει και πέρα, οι Λέζιακς και Μάθιους αφού έδεσαν με τα στόπερ, είχαν ν’ αντιμετωπίσουν υψηλής ποιότητας παίκτες όπως είναι ο Μάνγκα, ο Τάνκοβιτς, ο Μποτσκάι ή και ο Ικόκο.
Στο πλαίσιο της συμμετοχικής άμυνας που λάνσαρε για τα καλά ο Σοφρώνης αμφότεροι έλαβαν βοήθειες από τα εξτρέμ, ο δε Άγγλος από τον Σίμιτς αρχικά και μετά τον Αλιούμ ο δε Τσέχος από τον Σεμέδο.
Μακράν η καλύτερη μεταγραφή του καλοκαιριού. Ο Σεμέδο το μόνο που δεν κάνει μες στο γήπεδο είναι τον κάμεραμαν ή τον διαιτητή.
Τρομερές δυνάμεις, πίσω, μπροστά, στο κράτημα της μπάλας, στη τρίπλα, στο σκοράρισμα, μεταγραφάρα με τα όλα της.
Από τα δεξιά, δεν θ’ αντέξω θα το πω, στην ιδεατή Ομόνοια ο Λοίζου θα έπρεπε να είναι βασικός και ο Σίμιτς να έρχεται από τον πάγκο για να δίνει ανάσες στον Μπέζους.
Το να είναι τρίτο εξτρέμ, προκαλεί θλίψη και εύχομαι τούτο το παιδί να πάρει τα πάνω του και να γυρίσει πίσω εκεί που προορίζεται να είναι. Ένας εκ των ηγετών της Ομόνοιας.
Όπως και να έχει το διπλό είναι διπλάρα, μα ποιο μεγάλη σημασία έχει ότι η Ομόνοια έδειξε βελτίωση, έβγαλε χαρακτήρα και έδεσε την άμυνα της που για μένα μοιάζει το μεγαλύτερο φετινό πρόβλημα.
Και άμα ο Σοφρώνης επιμένει σ’ αυτή την συμμετοχική άμυνα όπου ακόμη και η πριμαντόνα Μπέζους ή ο προωθημένος Κακουλλής συμμετέχουν, τότε τα όποια μειονεκτήματα μειώνονται, η ομάδα εξελίσσεται και ο ορίζοντας για το τι μπορεί να κάνει φέτος διευρύνεται.
