Αλήθεια ποιος είναι ο στόχος για τη φετινή ΟΜΟΝΟΙΑ; Το πρωτάθλημα; Ακόμα κι αν είχαμε έστω μία μικρή ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει αγωνιστικά μετά την έλευση Ρέκνταλ, το αποψινό στραπάτσο στο «Αμμόχωστος» την έσβησε. Ήρθε να προστεθεί στα πολλά προηγούμενα χαστούκια στις πρώτες 20 αγωνιστικές στο πρωτάθλημα, για να κάνει όλους μας να ξενερώσουμε και να απορήσουμε τι στο καλό γίνεται σε αυτή την ομάδα. Βαθμολογικά η προοπτική υπήρχε αφού παρά τις ήττες μας και παρά τις απώλειες μας προηγουμένως με τους μικρούς, η διαφορά των 4 βαθμών μας κρατούσε ζωντανούς.
Κι αν κάποιος πει τι 4; τι 6; όταν το πρωτάθλημα υπολείπεται 16 παιχνίδια για να ολοκληρωθεί… ε δεν έχει να κάνει με τη βαθμολογική διαφορά. Είναι η εικόνα που βγάζει η ομάδα, είναι οι εμφανείς ελλείψεις που δεν καλύφθηκαν, είναι και το γεγονός ότι αύριο είμαστε στην 22η μέρα του Ιανουαρίου και ακόμα ο Γέσπερ και οι συνεργάτες του, σε συνεργασία πάντα με τη διοίκηση, δεν κατάφεραν να τονώσουν την ομάδα με κάποια προσθήκη.
Δηλαδή αν πούμε ότι το αποψινό παιχνίδι χάθηκε λόγω του επιθετικού που ακόμα δεν ήρθε θα ήταν υπερβολή; Μάλλον αυτό είναι που ίσχυσε.
Κι αν πριν δύο εβδομάδες ο Γέσπερ Γιάνσον βγήκε και είπε ότι δεν είναι απελπισμένη η ομάδα για μεταγραφές, από απόψε μάλλον ούτε κι ο κόσμος είναι.
Διότι γνωρίζαμε ότι θα ήμασταν κενοί μέσα στον Ιανουάριο, γνωρίζαμε ότι αυτός θα ήταν ο καθοριστικότερος μήνας της σεζόν και δεν κάναμε τίποτα. Μπορούσαμε να σπρώξουμε την ομάδα με 1-2 κινήσεις προς τη βελτίωση, αντί αυτού θεωρήσαμε ότι θα έρθει ένας νέος άνθρωπος στον πάγκο και θα αλλάξει ποιοτικά το σύνολο.
Πετάξαμε την προοπτική στα σκουπίδια και ο κίνδυνος πλέον να… κτυπήσουμε μία και καλή στα βράχια είναι ορατός. Φαίνεται στο πρόγραμμα που ακολουθεί μέχρι να μπούμε στη β’ φάση του πρωταθλήματος.
