Πλήρης απογοήτευση. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να λεχθεί σήμερα, την επόμενη μέρα άλλης μίας ήττας για την ΟΜΟΝΟΙΑ. Είναι η τρίτη διαδοχική χρονιά που βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, με την ομάδα να θέτει στο ξεκίνημα ψηλούς στόχους, πολύ σύντομα να αναγκάζεται να τους αναθεωρήσει και ακόμα πιο σύντομα να ωθεί τον κόσμο της προς την πλήρη αδιαφορία.
Χθες το παιχνίδι στη Λάρνακα ξεκίνησε ιδανικά. Το γκολ του Φράνσον έκανε όλους μας να ελπίζουμε ότι θα δούμε κάτι διαφορετικό από την ομάδα. Και σε σχέση με τον αμέσως προηγούμενο αγώνα με την Πάφο όντως είδαμε κάτι πολύ διαφορετικό… πολύ χειρότερο.
Η ομάδα ήταν παντελώς ασύνδετη, οι συνεργασίες στον αγωνιστικό χώρο ανύπαρκτες, μηδέν κυκλοφορία, καθόλου αυτοπεποίθηση και φυσιολογικά δώσαμε τη δυνατότητα στην αντίπαλο να έχει σε ολόκληρο τον αγώνα την πρωτοβουλία.
Δεν μπορεί κανένας να κατηγορήσει τον προπονητή. Ο Ρέκνταλ προσπάθησε με ότι διέθετε να στήσει αρχικά εντεκάδα ανάγκης και ακολούθως με τις ελάχιστες επιλογές που είχε πίσω του στον πάγκο να κάνει τη διαχείρηση του. Ήταν πολύ φυσιολογικό ότι κάτι τέτοιο θα βλέπαμε. Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να κάνει θαύματα.
Μέσα στην αγωνιστική μιζέρια που βγάζει η ομάδα θα πρέπει να πάει τώρα να παίξει με τον Απόλλωνα στο στάδιο «Αλφαμέγα» και μετά να φιλοξενήσει την Ανόρθωση στο ΓΣΠ. Χωρίς ψυχολογία, χωρίς αγωνιστική ταυτότητα και το κυριότερο χωρίς κίνητρο και στόχους. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα.
