Διαβάζω, ακούω και διερωτώμαι: Μα είναι δυνατό να είμαστε τόσο κοντόφθαλμοι, εμπαθείς, απαίδευτοι και μνησίκακοι; Πως μπορούμε να φορτώνουμε σ’ ένα παιδί 19 χρόνων τις ευθύνες της πολιτικής ελίτ της κοινότητας του; Πως είναι δυνατόν να τον αντιμετωπίζουμε ως να ήταν ο Μπουλέντ Ετζεβιντ, ο Ντεκτάς ή ο Τατάρ; Το γεγονός και μόνο ότι είναι Τουρκοκύπριος και γεννήθηκε στα κατεχόμενα είναι αρκετό για να τον απορρίπτουμε και να τον διαολοστέλνουμε;
Αντίθετα, το ότι ως αθλητής επέλεξε ν αγωνίζεται στις ελεύθερες περιοχές και πολύ περισσότερο το ότι επιλέχτηκε ν’ αγωνιστεί με τα χρώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, έπρεπε να μας χαροποιεί κι όχι να μας γεμίζει αρνητικότητα και κακία. Ο Ταχσίν Οζλέρ προφανώς νιώθει και το αποδεικνύει στην πράξη, ότι είναι Κύπριος πολίτης. Γι’ αυτό του αξίζει χειροκρότημα, όχι απαξίωση και βρισίδι.
Η συμπεριφορά έστω και μιας μικρής μερίδας του πληθυσμού απέναντι στον νεαρό τ/κ ποδοσφαιριστή, πρέπει αν μη τι άλλο να μας προβληματίσει. Οι αντιδράσεις που καταγράφονται τα τελευταία εικοσιτετράωρα δείχνουν την ανετοιμότητα μας για λύση που μεταξύ άλλων θα στηρίζεται και στην πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων. Από ό,τι φαίνεται κάποιοι, έστω κι αν δεν το λένε ευθαρσώς, προτιμούν μια Κύπρο μοιρασμένη στα δυό αλλά «δική τους», παρά ολόκληρη, ελεύθερη, που θα την μοιράζονται με τους τ/κ…
Πολύ φοβάμαι ότι με τέτοια μυαλά που κουβαλούμε, όχι μόνο λύση δεν θα έχουμε, αλλά κινδυνεύουμε να χάσουμε και τη μισή Κύπρο που μας έμεινε!
Ω
