Φυσικά τα δύο αδέφλια με αυτή την κίνηση τους στέλνουν και ένα πολύ ιδιαίτερο και ηχηρό μήνυμα προς όλο το φίλαθλο κοινό της Κύπρου, ότι αντίπαλοι είμαστε ΜΟΝΟ ποδοσφαιρικά και ΜΟΝΟ για 90λεπτά.
Η ανάρτηση:
Εγώ και ο αδερφός
Marios Otman μου είμαστε Ομονοιατες. Περήφανοι Ομονοιατες. Η Ομονοια για μας είναι μια αγάπη, μια ιδέα. Όπως την κάθε ιδεα, αυτή η ιδεα ζει σε ένα πλαίσιο που πολλές φορές αυτό το πλαίσιο την κάνει να ξεχωρίζει. Το πλαίσιο αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η κυπριακή κοινωνία, ποιο συγκεκριμένα ο κυπριακός αθλητισμός και ακόμα πιο συγκεκριμένα το κυπριακό ποδόσφαιρο. Αυτό το πλαίσιο μας πρόσφερε πολλές χαρές, πολλές λύπες αλλά κυρίως πολλές αναμνήσεις. Αναμνήσεις που τις βλέπεις να παίρνουν μπροστά στα μάτια σου και θυμάσαι την ευφορία που ένιωσες, την λύπη, με ποιον/ποιους ήσουν, που ήσουν. Θυμάσαι το χαμόγελο του παππού που σε πήρε στο γήπεδο. Εγώ πάντα θα θυμάμαι το χαμόγελο του δικού μου παππού.
Οι αναμνήσεις πολλές αλλά κάποιες πολύ πιο ζωντανές από άλλες. Χαμένο πέναλτυ του Ραινερ στο Μακάριο και η απώλεια του τίτλου, μια μεγαλειώδης εμφάνιση τίτλου και νίκη με 3-1, μια αξέχαστη ζωγραφιά του Μαλεκκου, μια απίστευτη εκτέλεση του Παπουλη. Οι ποδοσφαιρικές αναμνήσεις, όπως οι ιδέες γίνονται ακόμα ποιο ξεχωριστές ανάλογος του αντιπάλου που στις πιο πάνω περιπτώσεις ήταν η Ανόρθωση Αμμοχωστου. Πολλες φορές στο γήπεδο τους βρίσαμε και μας έβρισαν (οποίος δεν το έκανε ούτε μια φορά λυπάμαι που δεν νιώθει το πάθος που νοιωθουμαι εμείς). Είμαστε αντίπαλοι, στο γήπεδο, στην κερκίδα, στα διαδικτυακά μέσα, στο καφέ κτλ. Η αξία όμως της οποιασδήποτε νίκης, του οποιοδήποτε τίτλου ορίζεται και από το μέγεθος του αντιπάλου.
Το κυπριακό πρωτάθλημα δεν έχει την ίδια αίγλη, την ίδια αξία χωρίς την Ανόρθωση, χωρίς το Αντώνης Παπαδόπουλος, όπως δεν την έχει χωρίς την Ομονοια η την οποιαδήποτε άλλη μεγάλη ομάδα. Το να κερδίσεις ένα πρωτάθλημα από το οποίο λείπουν οι μεγάλοι σου αντίπαλοι είναι σαν να έχεις ότι λογής φαγητό αλλά χωρίς αλάτι. Εγώ προτιμώ το αλάτι και ας μου βγει αλλατερο το πιάτο κάποτε.
Για αυτό εγώ και ο αδερφός μου κάναμε μια μικρή συνεισφορά στη μάχη που δίνει ο κόσμος της Ανόρθωσης για να σωθεί το Αντώνης Παπαδόπουλος. Δεν το κάναμε για τον κάθε παράγοντα που εξαιτίας του φτάσανε εκεί. Το κάναμε για τον κάθε αγνό φίλαθλο που αγάπα και πονά την ομάδα του. Το κάναμε για την κάθε ανάμνηση που μας πρόσφεραν οι αγώνες με την Ανόρθωση αλλά και για την κάθε μελλοντική ανάμνηση που ελπίζουμε να μας φέρουν οι αναμετρήσεις μας στο μέλλον. Καλή τύχη στον κόσμο της Ανόρθωσης και θα τα πούμε από την απέναντι εξέδρα σύντομα ξανά.
Ο Μάριος και ο Μάκης Οτμάν, δύο αδέλφια που είναι φανατικοί υποστηρικτές της ΟΜΟΝΟΙΑΣ πλημμυρισμένοι με συναισθήματα και αναμνήσεις έδωσαν κι αυτοί κάποια χρήματα για να σωθεί η έδρα της Ανόρθωσης, το “Αντώνης Παπαδόπουλος”.
