Ουδέν κακόν αμιγές καλού έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Ταιριάζει απόλυτα στο πως πρέπει να προσεγγίσουμε την αποτυχία να κλείσουμε τη χρονιά με έναν τίτλο. Και το λέμε αυτό διότι ο τρόπος που τελειώνει η σεζόν μόνο διδακτικός μπορεί να είναι.
Δεν είναι κακό να χάσεις έναν τελικό. Είναι όμως κρίμα να βλέπεις μία ομάδα να έχει λυγίσει, να έχει σκάσει από την υπερπροσπάθεια που έγινε του τελευταίους δυόμιση μήνες και να μην μπορεί να αντεπεξέλθει στην πιο σημαντική πρόκληση που είχε μπροστά της.
Κληθήκαμε να τα βάλουμε με πιο πλήρεις ομάδες, ενδεχομένως και πιο ποιοτικές μας και στην σύντομη θητεία Γιάννη Αναστασίου τα πήγαμε μια χαρά. Όμως τα λάθη έγιναν από το ξεκίνημα. Η διστακτικότητα της διοίκησης, επηρεαζόμενη και από τις συμβουλές Γιάνσον, να προβεί το περασμένο καλοκαίρι σε διορθωτικές κινήσεις με παίκτες που είχαν συμβόλαια και να τους αντικαταστήσει (βλ. Κασάμα και δεν ήταν μόνο αυτός), άφησαν την ομάδα άδεια σε κρίσιμα σημεία της σεζόν.
Κρατάμε ωστόσο την σωστή επιλογή του Παπασταύρου και των συνεργατών του να φέρουν στην ομάδα τον Αναστασίου, να τον ρίξουν στην φωτιά για να δει και να αξιολογήσει, όχι μόνο την ομάδα του αλλά και τους αντιπάλους. Και σήμερα απέναντι μας ήταν όντως, μία πιο ποιοτική και πιο πλήρης ομάδας. Αυτήν θα έχουμε του χρόνου αντίπαλο για το πρωτάθλημα, όπως και τις υπόλοιπες.
Πλέον δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Ο Αναστασίου ξέρει, ο Νταμπράουσκας αναλαμβάνει και η διοίκηση υποχρεούται να τους παρέχει ότι κρίνουν ότι χρειάζεται η ομάδα σε ποδοσφαιρικό δυναμικό για να μπορέσει να μπει η ΟΜΟΝΟΙΑ στη νέα χρονιά δυναμικά και διεκδικητικά.
