Γκίντερ Τίμπαουτ: «Η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι ακόμη στην καρδιά μου»

Η συνέντευξη του:

Πως είναι η ζωή σου σήμερα; Που μένεις; «Ζω κοντά στη Γάνδη, στην πραγματικότητα μόλις μισή ώρα μακριά από εδώ. Αλλά, εντάξει το Βέλγιο είναι μικρό. Όταν όμως το λέω αυτό, σκέφτομαι ότι η Κύπρος είναι ακόμα μικρότερη. Εγώ μένω κοντά στο εδώ (Γάνδης). Οπότε, ναι, φυσικά, τώρα έχω ένα αρκετά μεγάλο πρακτορείο στο Βέλγιο, ένα πρακτορείο για το ποδόσφαιρο. Αλλά η Γάνδη είναι μία από τις λίγες ομάδες που ακόμα δεν έχω κάποιον παίκτη. Αλλά, ναι, έχω ένα μεγάλο πρακτορείο στο Βέλγιο και φυσικά δουλεύουμε διεθνώς. Τώρα έχω περάσει από επαγγελματίας ποδοσφαιριστής σε μάναντζερ ποδοσφαίρου».

Πόσους παίκτες έχετε; «Έχουμε πάνω από 40, 45 παίκτες, αλλά η ισορροπία πρέπει να αλλάξει: Περισσότεροι ποιοτικοί παίκτες, με αυτή τη λογική. Όταν ξεκινάς, ξεκινάς με μικρότερους παίκτες, αλλά πρέπει να τους σέβεσαι κι αυτούς, γιατί αυτοί σε έφεραν εδώ που είσαι τώρα. Οπότε πρέπει να τους σέβεσαι. Δεν μπορεί να πεις: Α, τώρα είσαι μικρός, δεν κάνεις. Όχι, δεν είσαι μικρός. Είσαι το ξεκίνημα μου. Αυτό είναι επίσης σημαντικό».

Περιγράψτε μας την καθημερινή σας επαγγελματική ζωή… «Η καθημερινή μου ζωή… Δεν υπάρχει δομή… Δεν υπάρχει καμία δομή. Δεν υπάρχει δομή στη ζωή ενός μάνατζερ. Μπορείς να προγραμματίσεις κάποια πράγματα και όλα μπορούν να αλλάξουν σε μία μέρα ή την ίδια την ίδια στιγμή. Μπορεί να αλλάξει αν κάποιος σε καλέσει, ένας παίκτης, αν συμβεί κάτι, τότε ξαφνικά όλα αλλάζουν. Αλλά, αν είναι φυσιολογικά, έχουμε… Έχω ένα Skybox στο στάδιο της Γάνδης εδώ, το χρησιμοποιούμε ως γραφείο. Έχω κι άλλο ένα γραφείο στην Αούστ, περίπου 20 λεπτά μακριά από την Γάνδη. Οπότε κάνουμε συναντήσεις εκεί ή επισκέπτομαι συλλόγους για να μιλήσω για τους παίκτες και για τις θέσεις που χρειάζονται φυσικά. Οπότε, ναι, πάντα πολλές συναντήσεις και πολλά γεύματα».

Που και πότε γεννηθήκατε; Πως ήταν η παιδική σας ηλικία, η ζωή σας… Τα πρώτα σας βήματα στο ποδόσφαιρο; «Τα πρώτα μου βήματα στο ποδόσφαιρο ήταν… Νομίζω ότι πρέπει να ήμουν 4 ή 5 χρονών, φυσικά, όπως οι περισσότεροι».

Που γεννηθήκατε; «Στη Φλάνδρα, στο Βέλγιο το 1977. Γι αυτό ο αριθμός μου στην ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν το 77. Το 77 ήταν η χρονιά που γεννήθηκα. Οπότε, ναι, ξεκίνησα πολύ μικρός να παίζω ποδόσφαιρο και έπαιξα αμέσως με μεγαλύτερους παίκτες, μεγαλύτερες ηλικίες. Αλλά είχα πολύ καλή εκπαίδευση στο Βέλγιο και όταν ήμουν, νομίζω 17 ή κάπου εκεί, έκανα το ντεμπούτο μου στην πρώτη ομάδα, στην τρίτη κατηγορία τότε και μετά, εντάξει, στη συνέχεια στην πρώτη κατηγορία και μετά αό δύο χρόνια στην πρώτη κατηγορία στο Βέλγιο ήρθα με τον Χενκ Χάουαρτ στην ΟΜΟΝΟΙΑ το 2001».

Μπορείτε να μας πείτε τις ομάδες στις οποίες έχετε παίξει; «Έκανα το ντεμπούτο μου στην πρώτη κατηγορία του Βελγίου με την Eendracht Aalst. Μετά πήγα στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Αλλά έπαιξα επίσης στν Ολλανδία, στη Μάαστριχτ. Έπαιξα στη Γερμανία, στη Ζάαρμπρικεν, στη 2η Μπουντεσλίγκα. Έπαιξα στο Βέλγιο με τη Ζούλτε Βάρεγκεμ. Κέρδισα το κύπελλο Βελγίου, οπότε… ήταν επίσης ωραίο φυσικά. Κέρδισα το Σούπερ Καπ στην ΟΜΟΝΟΙΑ και το κύπελλο με τη Ζούλτε Βάρεγκεμ στο Βέλγιο. Έπαιξε τρεις φορές στη Ντάντερ, τρεις φορές. Ένα χρόνο στη Ντάντερ, που είναι επίσης στην πρώτη κατηγορία. Οι δύο γίοι μου παίζουν και οι δύο στην Ντάντερ. Παίζουν επίσης στις ακαδημίας της Ντάντερ, οπότε, ναι, το ποδόσφαιρο είναι η κόκκινη γραμμή στη ζωή μου…»

Στην ηλικία των 24, πήρατε την απόφαση να έρθετε στην Κύπρο και την ΟΜΟΝΟΙΑ. Θυμάστε την ιστορία πίσω από αυτή τη μεταγραφή; «Ήταν ο Χενκ Χάουαρτ που… ναι χρειαζόταν έναν επιθετικό και νομίζω την προηγούμενη χρονιά ήταν ο Νίλσεν κάποιος που έπαιζε εδώ. Ήταν επίσης από τη Γάνδη και ήξερα τον Χενκ από πριν και όπως είπα πριν… είχαμε οικονομικά προβλήματα στην ομάδα μου, στην Αούστ. Υπήρχε πολύ ενδιαφέρον στο Βέλγιο για να πάρω μεταγραφή, αλλά η ομάδα μου δεν μου επέτρεψε να κάνω τη μεταγραφή μου στο Βέλγιο. Δεν ήθελαν να με αφήσουν να πάω σε άλλη ομάδα εδώ και τότε με κάλεσε ο Χενκ. Είπε: Κοίτα μόλις πήραμε πρωτάθλημα, θα παίξουμε προκριματικά Champions League, θα παίξουμε για τον τίτλο, το Σούπερ Καπ, το Κύπελλο. Ενδιαφέρεσαι; – Για μένα ήταν… ναι, σκέφτηκα: Γιατί όχι; Έτσι, ήταν ο Χενκ που μου ζήτησε να έρθω στην ΟΜΟΝΟΙΑ».

Τι μπορείτε να μας πείτε για τον Χενκ Χάουαρντ ως προπονητή; Κρατάτε επαφή μαζί του; «Ε, έχουν περάσει αρκετοί μήνες τώρα, γιατί ο Χενκ ήταν στο νοσοκομείο πριν από μερικούς μήνες. Ήταν πολύ σοβαρό… Ήταν πολύ άσχημα, είχε κινδυνεύσει πολύ… Αλλά μερικές φορές τον βλέπω σε μερικούς αγώνες και όταν συναντιόμαστε, έχουμε ακόμα πολύ καλή σχέση. Ως προπονητής, ναι, θα έλεγα ότι ήθελε να απολαμβάνει τη ζωή φυσικά, αλλά επίσης ως προπονητής ήθελε να απολαμβάνει το ποδόσφαιρο και να παίζει ποδόσφαιρο. Με αυτή τη φιλοσοφία, να κάνει πρωταθλητισμό. Αλλά, τότε, τη σεζόν μου, τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά. Οπότε, ναι, αυτό είναι επίσης τυπικό στο ποδόσφαιρο. Μερικές φορές δουλεύει και μετά, το ίδιο σύστημα, η ίδια φιλοσοφία, μια σεζόν αργότερα, δεν δουλεύει πια. Αλλά για μένα, ήταν καλός προπονητής γιατί ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο».

Ήρθατε σε μια ομάδα που ήταν πρωταθλήτρια. Πως σας φάνηκε το επίπεδο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και του Κυπριακού πρωταθλήματος τότε; «Για μένα, τότε, σίγουρα, οι κορυφαίες ομάδες ήταν πραγματικά πολύ καλές. Εκείνη την εποχή, ήταν ανάμεσα στην ΟΜΟΝΟΙΑ και τον Αποέλ. Νομίζω πως η Ανόρθωση και ο Απόλλωνας ήταν λίγο πιο κάτω. Αλλά οι αγώνες ήταν εκπληκτικοί, φυσικά, ειδικά με τους φιλάθλους. Για εμάς ήταν κάτι το… Για μένα, ήταν κάτι το ξεχωριστό. Το επίπεδο, σίγουρα, ήταν πολύ καλό. Αλλά το μόνο ίσως στην Κύπρο είναι ότι η διαφορά ανάμεσα στις κορυφαίες ομάδες και στις μικρότερες ομάδες ήταν μεγαλύτερο από τη διαφορά στο Βέλγιο ή την Ολλανδία μεταξύ κορυφαίων ομάδων και μικρότερων ομάδων. Αυτό είναι λογικό. Θυμάμαι ότι έπρεπε να παίξουμε με τη Δόξα ή κάτι τέτοιο και υπήρχε μεγάλη διαφορά, φυσικά, γιατί δεν ήταν καν όλοι επαγγελματίες στις μικρότερες ομάδες. Αλλά, εντάξει, τώρα, όλα έχουν αλλάξει, έχουν αλλάξει στην Κύπρο».

Ήσασταν το επιθετικό δίδυμο με τον Ράινερ Ράουφμαν, έναν θρύλο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και παίζατε σε σύστημα 4-4-2. Τι θυμάστε από την συνεργασία σας με ένα παίκτη σαν τον Ράινερ; Τι σας εντυπωσίασε περισσότερο σε αυτόν; «Αυτό που θυμάμαι από τον Ράινερ… Ο τρόπος που έβαζε γκολ τόσο εύκολα. Ήταν γρήγορος, ήταν δυνατός με το κεφάλι, ήταν κάπως έτσι… Ήταν πολύ λεπτός, αλλά δυνατός σαν… Ήταν πολύ δυνατός στις μονομαχίες. Είχα πραγματικά καλή σχέση μαζί του. Είχαμε και τους καβγάδες μας ή συζητήσεις, γιατί είχε τέτοιο χαρακτήρα και εγώ επίσης ακόμα και σε νεαρή ηλικία. Και, φυσικά, ήταν ήδη θρύλος εκείνη την εποχή. Τώρα είναι ακόμα μεγαλύτερος θρύλος νομίζω, αλλά ναι. Είχα καλή σχέση μαζί του. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι, όταν πήγαινε προς τον τερματοφύλακα, ήταν πάντα γκολ. Δεν ξέρω… ήταν απίστευτο το πόσο εύκολα σκόραρε».

Ποιος ποδοσφαιριστές θυμάστε περισσότερο από την εποχή σας εκεί; Κρατάτε επαφή με κάποιον; «Ναι, ήμουν αρκετό καιρό σε επαφή με τον Ράινερ, τον Ράινερ Ράουφμαν, ναι.  Αλλά θυμάμαι ακόμα πολλούς από αυτούς. Έπαιξα με τον Ράινερ, αλλά και με τον Βέσκο που ήταν πίσω μας, με τον Καίάφα, τον Γιώτη, με τον Γιώτη Παναγιώτου έχω ακόμα επαφή. Θυμάμαι επίσης τον… Θεοδότου! Ο Γιαλλούρης στο τέρμα. Ο Ιωακείμ, ο Νικόλας Γεωργίου. Θυμάμαι ακόμα… πολλούς από αυτούς. Ο Πέτρος Κονναφής επίσης».

Για Πέτρο Κονναφή:«Έπαιξε μόνο έξι μήνες, μόνο έξι μήνες γιατί ο χειμώνα στο Βέλγιο ήταν πολύ κρυός. Ο Πέτρος Κονναφής ήταν εδώ στη Γάνδη, στο παλίο γήπεδο, γιατί αυτό είναι νέο γήπεδο, φυσικά. Οπότε ναι, θυμάμαι ακόμα πολλά ονόματα».

Ήρθατε μετά που κερδίσαμε το πρωτάθλημα και παίξατε στην Ευρώπη ενάντια στον Ερυθρό Αστέρα. Τι θυμάστε από εκείνους τους δύο αγώνες; «Πρώτα απ΄όλα φυσικά το γκολ μου. Ήταν… Σκόραρα και το γήπεδο εξερράγη. Το θυμάμαι ακόμα, είναι ακόμα μια από τις πιο όμορφες στιγμές της καριέρας μου εκείνο το γκολ. Το γήπεδο με 22.000 κόσμο ήταν… ήταν τρελό. Και μετά φυσικά, πήγαμε εκεί. Η ατμόσφαιρα ήταν επίσης απίστευτη, αλλά θυμάμαι πολύ καλά τον διάδρομο που έπρεπε να περάσεις για να μπεις στον αγωνιστικό χώρο με όλους τους στρατιώτες και την στρατιωτική αστυνομία που ήταν εκεί. Ήταν… όταν λέω τρελό, εννοώ πραγματικά τρελό. Και μετά φυσικά, χάσαμε 2-1 εκεί όταν ο Γερμανός διαιτητής δεν μας έδωσε πέναλτι στο τέλος. Νομίζω οι παλιοί φίλαθλοι το θυμούνται ακόμα και εμείς το θυμόμαστε ακόμα, ήταν 100% πέναλτι. Νομίζω ότι φοβήθηκε να δώσει το πέναλτι, αυτό μπορούσα να καταλάβω τότε. Αλλά ο Ερυθρός Αστέρας ήταν μια καταπληκτική ομάδα είναι μια απίστευτη ανάμνηση, ειλικρινά. Την επόμενη μέρα, μετά που σκόραρα πήγα στο περίπτερο να αγοράσω την εφημερίδα για να δω αν ήταν αλήθεια ότι σκόραρα».

Μετά, η πορεία στο πρωτάθλημα δεν ήταν αυτή που όλοι περίμεναν με αποτέλεσμα την απομάκρυνση του Χ. Χάουαρτ. Πως περάσατε εκείνες τις στιγμές όταν έφυγε; «Ήταν ίσως… Ήταν και το γεγονός ότι έπρεπε να ξεκινήσουμε προπονήσεις πολύ νωρίς λόγω του Champions League. Οπότε η προετοιμασία δεν ήταν ιδανική. Νομίζω ότι αν είχαμε μια κανονική προετοιμασία έξι εβδομάδων και μετά ξεκινούσε το πρωτάθλημα θα ήταν διαφορετικά. Αλλά φυσικά όλοι περιμέναν πολλά από εμάς, οπότε ναι ήταν κάτι που… ήταν λογικό να συμβεί, ίσως λίγο πολύ σύντομα, αλλά ήταν κάτι που έπρεπε να συμβεί. Γιατί νομίζω ότι μετά από τον Χενκ πήγαμε σε Κύπριο προπονητή».

Για τον Μουσκάλη που ανέλαβε μετά τον Χενκ: «Θυμάμαι ιδιαίτερα και τον Μουσκάλη, γιατί πήγα στην πρώτη προπόνηση και ξαφνικά άρχισε να μιλάει για τούμπας. Ήμουν σαν Τούμπα. Έπρεπε να κάνουμε κάποιες ασκήσεις στην προπόνηση. Αλλά ήταν μια καταπληκτική προσωπικότητα, ήταν σαν παρέρας για όλους. Ίσως, ειλικρινά, λίγο παλιομοδίτης όταν ήταν ώρα για προπονήση. Δεν μιλούσε πολύ καλά Αγγλικά, οπότε ήταν πρόβλημα για τους ξένους, ήταν μια υπέροχη προσωπικότητα. Πραγματικά ωραίος άνθρωπος. Ήταν σαν πατέρας για όλους».

Η πιο ξεχωριστή στιγμή στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Η πιο ξεχωριστή στιγμή για εσάς, θυμάστε; «Νομίζω ότι το γκολ εναντίον του Ερυθρού Αστέρα, φυσικά ήταν καταπληκτικό, αλλά στην πραγματικότητα, είχα μια καταπληκτική χρονιά με τον τρόπο που ένιωθα εκεί. Φυσικά δεν πήγαν όλα όπως θα ήθελα. Κάποιες φορές είχα καλή απόδοση, κάποιες φορές όχι. Έχω χάσει το πέναλτι εναντίον της Ανόρθωσης στην ημιτελική φάση του κυπέλλου. Αναλαμβάνεις την ευθύνη σου και μετά έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Αλλά νομίζω ότι μετά, κερδίσαμε το Σούπερ Καπ κάτι που ήταν επίσης σημαντικό. Γενικά ήταν καταπληκτική χρονιά. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους και όπως είπα, είμαι ακόμα σε επαφή με αρκετούς ανθρώπους από εκεί. Έκανα πραγματικά κάποιους φίλους εκεί, οπότε αυτό είναι πολύ ωραίο».

Περίμενες να μείνεις περισσότερα χρόνια στην ΟΜΟΝΟΙΑ; «Ήθελα να μείνω, αλλά το πρόβλημα ήταν και το γεγονός ότι, οι μη πληρωμές στην Κύπρο και εκείνη την εποχή ήταν ακόμα χειρότερα. Οπότε είπα, κοίτα, είμαι 24-25 ετών… Είχα προσφορές και από άλλες ομάδες στην Κύπρο αλλά είπα όχι δεν θέλω να μείνω εδώ, θέλω να επιστρέψω πίσω, πήγα πίσω στο Βέλγιο και μετά πήγα για πρώτη φορά στην Dender. Το όνομα τότε ήταν Denderleeuw αλλά τωρά είναι απλώς Dender και μετά πήγα στη Γερμανία. Ήταν απλώς επειδή εκείνη την εποχή οι πληρωμές ήταν πραγματικά πολύ κακές και θυμάμαι πάντα τις ατάκες… Δεν θυμάμαι το όνομα του γραμματέα τότε, αλλά ήταν πραγματικά καλό παιδί και από την ΟΜΟΝΟΙΑ. Όταν πήγαινα στο γραφείο ήξερε ήδη και μου έλεγε. Γκούντερ… Όλοι ήταν πολύ καλοί εκεί, ήταν μια καταπληκτική εμπειρία».

Για τους φιλάθλους της ΟΜΟΝΟΙΑΣ; «Ήταν τρελοί, αλλά με καλό τρόπο. Είναι τόσο παθιασμένοι και όταν λένε η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι η μεγαλύτερη ομάδα μου έλεγαν ότι είναι η μεγαλύτερη ομάδα της χώρας και με τους φιλάθλους, είναι απίστευτο και στους εκτός έδρας αγώνες… ήταν… Ως παίκτης, αυτό είναι που θέλεις».

Οι διαφορές μεταξύ Βελγίου και Κύπρου στο ποδόσφαιρο; «Νομίζω ότι η ταχύτητα του παιχνιδιού νομίζω ότι είναι πιο γρήγορο στο Βέλγιο, αλλά και ο επαγγελματισμός, από το τμήμα των νέων μέχρι την πρώτη ομάδα. Νομίζω ότι ο επαγγελματισμός είναι πιο υψηλός εδώ. Εντάξει, ίσως εμείς είμαστε πιο οργανωμένοι, αρκετές ομάδες και για εμάς οι ακαδημίες είναι πολύ σημαντικές. Πουλάμε πολλούς παίκτες στο εξωτερικό και νομίζω ότι είναι κάτι που οι Κυπριακές ομάδες γενικά πρέπει να δουλέψουν πάνω σε αυτό, να φτιάξουν καλύτερες ακαδημίες, γιατί έχετε πραγματικά καλούς νέους παίκτες στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Πρέπει να τους δώσετε την ευκαιρία και να τους προωθήσετε γιατί αν πουλήσετε έναν καλό παίκτη για μικρότερη τιμή αλλά με μεγαλύτερο ποσοστό από τη μελλοντική πώληση, τότε φτιάχνετε όνομα. Έχουν καλούς νέους παίκτες, ας πάμε να τους δούμε, πάμε να τους παρακολουθήσουμε. Οπότε νομίζω ότι είναι κάτι πάνω στο οποίο οι Κυπριακές ομάδες μπορούν να δουλέψουν».

Ως μάνατζερ, ποια πιστεύετε ότι είναι τα καλύτερα προσόντα για έναν ποδοσφαιριστή και ποιες είναι οι αδυναμίες του; «Για μένα, ο χαρακτήρας και η νοοτροπία. Φυσικά, το ταλέντο είναι σημαντικό αλλά ο χαρακτήρας είναι πιο σημαντικός. Πάντα λέω στους παίκτες μου: Δεν πιστεύω στα θαύματα. Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που δουλεύει και αυτό είναι η σκληρή δουλειά. Μπορείς να προσεύχεσαι όσο θέλεις, αλλά δεν θα κάνει τίποτα… Αν όμως συνεχίσεις να δουλεύεις σκληρά θα ανταμειφθείς κάποια στιγμή. Χρειάζεται όμως υπομονή. Είναι επίσης σημαντικό οι άνθρωποι γύρω από τον παίκτη να παραμένουν ταπεινοί και να γνωρίζουν ότι ο παίκτης πρέπει να δουλέψει σκληρά. Να μη πιστεύουν αμέσως όλες τις ιστορίες άλλων μάνατζερ: Θα σε πάω στη Ρεάλ Μαδρίτης. Θα σε πάω στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Να συνεχίσουν τη σκληρή δουλειά και όλα τα άλλα θα έρθουν. Οπότε η νοοτροπία και ο χαρακτήρας είναι προσωπικά στοιχεία του παίκτη αλλά και των ανθρώπων γύρω του».

Οι καλύτερες στιγμές στην καριέρα σας; «Οι καλύτερες στιγμές… Έχω πολλές καλές στιγμές… αλλά και πολλές δύσκολες στιγμές. Μια από τις δύσκολες στιγμές ήταν όταν τραυματίστηκα σοβαρά στους χιαστούς, όταν έπαιζε στη Γερμανία. Σε κάθε ομάδα που ήμουν, είχα εξαιρετικές στιγμές. Όπως ανέφερε, κέρδισα το κύπελλου Βελγίου. Αυτό ήταν κάτι το εκπληκτικό. Όταν ήμουν στην Ολλανδία, αναδείχθηκα δύο φορές πρώτος σκόρερ. Ξέρεις σε κάθε ομάδα βρίσκεις απίθανες στιγμές αλλά και δύσκολες στιγμές. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Το πιο σημαντικό είναι πως θα διαχειριστείς αυτές τις δύσκολες στιγμές».

Γενικά είστε ευχαριστημένος με την καριέρα σας; «Ναι ναι. Θα μπορούσε πάντα να είναι καλύτερη, αλλά γενικά θα μπορούσε να είναι και πολύ χειρότερη. Ήμουν επαγγελματίας για 15χρόνια και τώρα έχω ένα από τα πέντε κορυφαία πρακτορεία στο Βέλγιο οπότε δεν μπορώ να παραπονεθώ».

Αν είχατε την ευκαιρία να ξεκινήσετε ξανά θα κάνατε κάτι διαφορετικό στην καριέρα σας ή ακριβώς το ίδιο; «Φυσικά, υπάρχουν και πράγματα που σκέφτεσαι: Θα μπορούσα να το είχα κάνει καλύτερα. Και όταν σκέφτομαι ίσως να έκανα περισσότερη προπόνηση. Να επικεντρωθώ σε κάποιες λεπτομέρειες που έπρεπε να δουλέψω περισσότερο, αλλά και στις λεπτομέρειες που ήμουν καλός για να βελτιωθώ… από το 8, να πάω στο 9 ή το 10. Να μην είμαι απλά καλός αλλά να γίνω εξαιρετικός. Αυτό ήταν κάτι που θα άλλαζα αν μπορούσα να ξαναξεκινήσω. Αλλά γενικά είμαι χαρούμενος».

Κάποιο λάθος που κάνατε στην καριέρα σας και το μετανιώσατε; «Όχι, όχι. Κάθε απόφαση που πήρα, την πήρα με πλήρη επίγνωση πως να το πω, με το 100% του μυαλού μου. Πιστεύω ότι αν πάρεις μια απόφαση με το 100% του μυαλού σου δεν είναι ποτέ λάθος ακόμα κι αν δεν πετύχει. Δεν είναι λάθος. Γιατί λάθος σημαίνει ότι κάνεις κάτι που δεν ήθελες να κάνεις. Αυτό είναι λάθος για μένα. Αν κάνεις κάτι και δεν πετύχει, αν κάνεις κάτι που θέλεις να κάνεις αλλά δεν πετυχαίνει, αυτό μπορεί να συμβεί και τότε μαθαίνεις».

Σε ποια όμαδα έπαιξες το καλύτερο πόδοσφαιρο; «Είχα τόσες πολλές ομάδες, οπότε το καλύτερο μου ποδόσφαιρο… Ίσως ήταν στην Ολλανδία και επίσης στην Ντέντερλεου όταν έβαλα τόσα πολλά γκολ. Στη Ντέντερλεου. Ναι, φθσικά, ως επιθετικός… Στις ομάδες όπου σκοράρεις πολλά τέρματα…».

Πως είναι ο χαρακτήρας σου; «Νομίζω ότι είμαι πολύ ανοιχτός άνθρωπος και πολύ ταπεινός άνθρωπος. Ίσως υπερβολικά ταπεινός. Δεν μου αρέσουν οι ανθρώποι με μεγάλα εγώ. Όπως είπα, πρέπει να δουλεύεις σκληρά και τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν. Το ίδιο περιμένω και από τους ανθρώπους στο πρακτορείο μου όσοι δουλεύουν μαζί μου: Απλά δουλέψτε σκληρά και τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν. Αυτό είναι κάτι που μου δίδαξαν οι γονείς μου, μου έλεγαν: Μην τα βάζει κάτω, αλλά επίσης, μείνε ήρεμος, μείνε ήρεμος και δούλεψε».

Έχεις οικογένεια είσαι παντρεμένος; «Ναι, ναι. Ακόμα με την ίδια γυναίκα από την εποχή που ήμουν στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Οι φωτογραφίες από τότε είναι ακόμα ίδιες, απλά μεγαλώσαμε λίγο. Έχω τρία παιδιά, δυο γιούς και μια κόρη. Ο ένας είναι 14, ο άλλος 12 και η κόρη μου είναι 8».

Παίζουν ποδόσφαιρο; «Ναι, οι δύο γιοι μου παίζουν ποδόσφαιρο. Η κόρη μου κάνει γυμναστική και ο μικρότερος μου γιος είναι πρώτος στο Βέλγιο, στο τραμπολίνο. Παίζει επίσης ποδόσφαιρο στην πρώτη κατηγορία. Αλλά είναι και Νο1 στο Βέλγιο στο τραμπολίνο».

Ακολουθείς την ΟΜΟΝΟΙΑ; Βλέπεις αγώνες τα αποτελέσματα; «Δεν βλέπω παιχνίδια, αλλά έχω ανθρώπους στο πρακτορείο που παρακολουθούν τους αγώνες και ενημερώνονται για στατιστικά. Γνωρίζω τον Γιάννη αρκετά καλά. Γνωρίζω ακόμα τον Δημήτρη πολύ καλά και φυσικά είμαι ακόμα σε επαφή μαζί τους λόγω της δουλειάς μου, οπότε ναι… παρακολουθείς την ΟΜΟΝΟΙΑ. Ήμουν έναν χρόνο εκεί. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία, όποτε η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι ακόμα στην καρδιά μου. Αυτό είναι λογικό. Όπως είπα ήρθα το 2001 στην Κύπρο και ακόμα με αναγνωρίζουν και λέω στον εαυτό μου: Μα πως είναι δυνατόν; Ήμουν μόνο ένα χρόνο εκεί!. Αλλά όπως είπα ακόμα και εδώ έρχομαι και οι ανθρώποι μου μιλάνε και λέω μα πως γίνεται αυτό; Είναι ωραίο φυσικά αλλά ναι. Παρακολουθώ την ΟΜΟΝΟΙΑ και συνεργάζομαι με ένα μάναντζερ στην Κύπρο, τον Ηλία Ονησιφόρου, ο οποίος εργάζεται για το πρακτορείο μου τώρα. Δουλεύουμε μαζί… Έχω κάποιον που παρακολουθεί τι γίνεται εκεί. Αλλά σύντομα θα έρθω στην Κύπρο, γιατι θα επισκεφθούμε μερικούς συλλόγους. Γνωρίζω ακόμα πολλούς ανθρώπους. Όπως είπα ο Πρόεδρος του Απόλλωνα, ο Νίκος Κίρζης είναι φίλος μου. Είναι πολύ καλός άνθρωπος πραγματικά εξαιρετικός τύπος».

Ακόμα γυμνάζεσαι; Είσαι σε καλή φόρμα: «Προσπαθώ να πηγαίνω για τρέξιμο κάποιες φορές, αλλά δεν είναι εύκολο με το πρόγραμμα μου και τα τρία παιδιά. Δεν είναι εύκολο… Γιατί όταν έχω λίγο ελεύθερο χρόνο τους πηγαίνω στις προπονήσεις τους, παρακολουθώ αγώνες, προσπαθώ να κάνω κάτι μαζί τους. Προσπαθώ να κάνω συνδυασμό. Όταν έχουν προπόνηση, πηγαίνω για τρέξιμο την ίδια ώρα».

Μήνυμα στους οπαδούς της ΟΜΟΝΟΙΑΣ: «Ελπίζω να συνεχίσουν να στηρίζουν την ΟΜΟΝΟΙΑ. Όπως είπα, είναι ακόμα στην καρδιά μου. Είναι εκπληκτικοί οπαδοί. Μερικοί από αυτούς έχουν μεγαλώσει πολύ από τότε αλλά ναι. Ξέρω ότι στο πρωτάθλημα τώρα δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα. Αλλά αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Το πιο σημαντικό είναι να στηρίζεις την ομάδα σου όταν κερδίζει, αλλά είναι στις δύσκολες στιγμές εκεί είναι που χρειάζεται στήριξη και το συμβούλιο και όλους. Μερικές φορές, όχι μόνο στην ΟΜΟΝΟΙΑ αλλά και στην Κύπρο και στις χώρες του νότου η υπομονή είναι δύσκολη. Αλλά με υπομονή χτίζει κάτι καλύτερο, τα θεμέλια γίνονται πιο δυνατά. Απλώς πρέπει να συνεχίσουν αν στηρίζουν και όλα θα πάνε καλά»