Όλοι διαβάσαμε την είδηση για το Μακάρειο και την αναστολή λειτουργίας του από τον Σεπτέμβριο του 2025. Δεν ξαφνιαστήκαμε φυσικά αλλά αμέσως αναπολήσαμε το ένδοξο παρελθόν…
Ίσως η μετακόμιση το Μακάρειο στο ΓΣΠ το 1999 να ήταν και το τέλος του ρομαντισμού. Μια εποχή που όλοι την θυμόμαστε με νοσταλγία. Ειδικότερα οι ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ που πανηγυρίσαμε τίτλους και τίτλους από το 1979 που άνοιξε τις πύλες του μέχρι και το 1999 που μετακομίσαμε στο ΓΣΠ…
Στα 80’s φιλοξένησε την δεύτερη Χρυσή δεκαετία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Επτά πρωταθλήματα, τέσσερα Κύπελλα (τρία νταμπλ) και μια εποχή όπου το τριφύλλι ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του κυπριακού ποδοσφαίρου. Η ερώτηση πριν από κάθε αγώνα δεν ήταν αν θα νικήσει η ΟΜΟΝΟΙΑ… αλλά πόσα θα βάλει!
Περάσαμε μετά στα 90’s. Αχ αυτά τα 90’s… Αλησμόνητες κερκίδες, αλησμόνητα παιχνίδια με Απόλλωνα, Ανόρθωση αλλά και Αποελ, μια εποχή που μοιάζει τόσο μακρινή πλέον αλλά είναι βαθιά χαραγμένη στη μνήμη και στην ψυχή κάθε ΟΜΟΝΟΙΑΤΗ. Η ΟΜΟΝΟΙΑ να μπαίνει στο γήπεδο από τη μια γωνία στα ντέρμπι και να επικρατεί πανζουρλισμός, ο κόσμος να κρεμιέται από τους τοίχους πίσω από τις κερκίδες και ο Πράσινος Λαός να στήνει πάρτι κάτω από το ιστορικό ρολόι…
Από τίτλους μοιρασμένη δεκαετία, ξεκίνησε σχετικά καλά με δύο Κύπελλα και ένα πρωτάθλημα μέχρι το 94′ όμως το Κύπελλο εκείνης της σεζόν έμελλε να είναι και ο τελευταίος μας τίτλος μέσα στο Μακάρειο. Από την άλλη όμως έχουμε να θυμόμαστε ιστορικά παιχνίδια, όπως αυτά με Γιουβέντους και Άρσεναλ, το ματς τίτλου με Απόλλωνα το 93′, το χαμένο πέναλτι του Ράουφμαν και τόσες άλλες στιγμές…
Μια ολόκληρη 20ετία στο Μακάρειο που σημάδεψε για πάντα την καρδιά του ΟΜΟΝΟΙΑΤΗ, συνδέθηκε με μεγάλες στιγμές και θα μας θυμίζει για πάντα μια εποχή πολύ διαφορετική, πολύ πιο αγνή και σίγουρα νοσταλγική.
Δεν θα σχολιάσουμε το γεγονός ότι αφέθηκε να φτάσει σε αυτό το σημείο το Μακάρειο. Δεν είναι κάτι καινούριο στη νήσο Κύπρο και ούτε μας εκπλήσσει… Είναι λυπηρό μεν, όμως έτσι όπως λειτουργούμε σαν κράτος, δυστυχώς είναι και αναπόφευκτο.
