Όταν η ΟΜΟΝΟΙΑ κατέκτησε το πρωτάθλημα μετά από πολυετή αναμονή, η προσδοκία όλων ήταν πως άνοιγε ένα νέο κεφάλαιο κυριαρχίας. Η βάση υπήρχε, η δυναμική ήταν δεδομένη και ο κόσμος πίστεψε ότι τα καλύτερα έρχονται. Ωστόσο, η συνέχεια δεν είχε την εξέλιξη που όλοι περίμεναν.
Αντί η ΟΜΟΝΟΙΑ να χτίσει πάνω στην επιτυχία της και να παγιώσει την παρουσία της στην κορυφή, τα επόμενα χρόνια έφεραν σταδιακή υποχώρηση. Οι δύο επόμενες χρονιές «διασώθηκαν» με την κατάκτηση κυπέλλων, όμως η σταθερότητα και η διάρκεια στο πρωτάθλημα δεν ήρθαν ποτέ. Η ομάδα δεν κατάφερε να πλησιάσει την πρώτη θέση, περιορίστηκε σε ρόλο θεατή και δεν μπήκε ποτέ ουσιαστικά στη διεκδίκηση του τίτλου.
Η φετινή σεζόν αλλά και η περσινή, σφραγίζουν αυτή την πορεία. Το χαμένο κύπελλο στον περσινό τελικό και ο φετινός αποκλεισμός στα ημιτελικά αφήνουν την ΟΜΟΝΟΙΑ για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά χωρίς τίτλο – κάτι που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, ούτε και να θεωρηθεί αποδεκτό για ένα σωματείο αυτού του βεληνεκούς.
Ο κόσμος της ΟΜΟΝΟΙΑΣ – ο πιο πολυπληθής και απαιτητικός της Κύπρου – δεν συμβιβάζεται με τρίτες και τέταρτες θέσεις, ούτε με ευκαιριακές επιτυχίες. Θέλει μια ομάδα που να πρωταγωνιστεί διαρκώς, που να μπαίνει στο γήπεδο για να διεκδικεί κάθε τρόπαιο και να τιμά το βάρος της φανέλας της σε κάθε διοργάνωση.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι σαφές: θα γίνει το πάθημα μάθημα; Θα δούμε από εδώ και πέρα τις κατάλληλες κινήσεις ώστε να επιστρέψει η ΟΜΟΝΟΙΑ στο επίπεδο που της αξίζει; Το ταλέντο υπάρχει, η στήριξη του κόσμου είναι δεδομένη. Απομένει η Διοίκηση να αναλάβει δράση και να βάλει τις βάσεις για ένα πιο σταθερό και ανταγωνιστικό μέλλον.
Ήρθε η ώρα το νερό να μπει στο αυλάκι – και αυτή τη φορά, να μην εκτραπεί ξανά από την πορεία προς την κορυφή.
