Ο Ρότσα πονάει τον Παναθηναϊκό

Από τον

ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΤΣΑΡΟ

Οι ποδοσφαιράνθρωποι μας έχουν κάνει αμέτρητες φορές ατελείωτα ιδιαίτερα προκειμένου να μας εξηγήσουν πως η μπάλα είχε και θα έχει πάντοτε πολύ συγκεκριμένους κανόνες. Στο κεφάλαιο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ το πρώτο δεδομένο από το οποίο εξαρτάται η αποτελεσματικότητα των μεθόδων του εκάστοτε αφεντικού του πάγκου και προφανέστατα η πορεία της ομάδας στη συνέχεια, είναι ο έλεγχος των αποδυτηρίων. «Όταν αυτός χαθεί χάνεται και η ομάδα» είναι το αγαπημένο μότο των πιο έμπειρων.

Ο Ζεσουάλδο Φερέϊρα τον είχε χάσει αρκετό καιρό λοιπόν. Για την ακρίβεια από το καλοκαίρι του 2011, όταν δεν μπόρεσε να διαχειριστεί ο ίδιος τους δύο απανωτούς Ευρωπαϊκούς αποκλεισμούς από τις Οντένσε και Μακάμπι. Ο εκνευρισμός που του προκάλεσαν τα τέσσερα αποτελέσματα, με τα οποία φανερώθηκαν στο ξεκίνημα της πρώτης σεζόν που δούλεψε από το καλοκαίρι ο ίδιος την ομάδα, τον οδήγησαν ταυτόχρονα και σε μεγάλο πανικό. Απαγορεύοντας στη σκέψη του να οργανώσει την ομάδα ψύχραιμα και με συγκεκριμένα αγωνιστικά σχέδια. Γι αυτό και παρασύρθηκε σε μεμονωμένες διαφωνίες- καυγάδες με παίκτες κατά τα άλλα χρήσιμους όπως ο Σιμάο, στη διάρκεια των προπονήσεων.

Η κάλυψη της άδειας θέσης του σέντερ φορ λόγω της αποχώρησης Σισέ με τον Σεμπάστιαν Λέτο είναι η μόνη σωστή (και αναγκαία φυσικά) κίνηση, η οποία κράτησε όρθια την ομάδα έως τις αρχές του περασμένου Ιανουαρίου, αποδίδοντας ταυτόχρονα και θεαματικό ποδόσφαιρο. Όταν ωστόσο ο Αργεντινός υποχρεώθηκε να σταματήσει λόγω του σοβαρού ιατρικού προβλήματός του, η ομάδα απογυμνώθηκε επιθετικά και ο Φερέϊρα επέλεξε την τακτική των καταγγελιών προς τη διαιτησία μετά από κάθε αγωνιστική.

Στο φινάλε της σεζόν η παραμονή του στην ομάδα δεν υπήρχε στο κεφάλι κανενός, καθώς οι συζητήσεις με τον Γιώργο Δώνη είχαν προχωρήσει αρκετά. Όμως η ανάληψη της διοικητικής ευθύνης από τον Γιάννη Αλαφούζο έσωσε τον Πορτογάλο, ο οποίος παρασύρθηκε ξανά, ζητώντας τις απομακρύνσεις των Σιμάο, Καραγκούνη και του Κατσουράνη, με τους οποίους προφανώς και δεν μπορούσε να επικοινωνήσει. Όπως κανείς προπονητής στον κόσμο δεν μπορεί με τις προσωπικότητες, όταν χρεώνει πάντοτε στους ποδοσφαιριστές όλα τα προβλήματα. Τα αιτήματά του ωστόσο ικανοποιήθηκαν χωρίς καμία καθυστέρηση και η ομάδα έφτασε στο χείλος του γκρεμού.

Αυτή την ώρα η ανάληψη της ευθύνης από τον Χουάν Ρότσα, εφόσον τελικά υλοποιηθεί ως σχέδιο ανάγκης καταρχήν, είναι η πιο σωστή απ όλες τις κινήσεις που μπορούν να γίνουν. Για ένα πολύ συγκεκριμένο λόγο. Ο Χουάν είναι εκατό τοις εκατό λογικός και ισορροπημένος, χωρίς ποτέ να βάζει τον εαυτό του πάνω από την ομάδα, όπως έκανε ο Φερέϊρα όταν κατάλαβε την απεριόριστη εμπιστοσύνη που του έδειξε η ιδιοκτησία. Ο Ρότσα πονάει τον Παναθηναϊκό περισσότερο από αρκετούς Έλληνες παλαίμαχους που έχουν φορέσει τη φανέλα του στο παρελθόν. Η τύχη δικαίως τον αντάμειψε όταν εκείνος βρέθηκε στο τιμόνι της στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στον Άγιαξ το 1996. Οι προτάσεις του στη διοίκηση όλα τα χρόνια για την απόκτηση νέων παικτών από την αγορά της χώρας του (κάποιοι εκ των οποίων έγραψαν μεγάλη ιστορία στην Ευρώπη σε μεγάλα πρωταθλήματα) είχαν πάντοτε ευεργετικές αγωνιστικές προθέσεις. Ο Ρότσα είναι υπηρέτης του Παναθηναϊκού και διαδέχεται έναν άνθρωπο ο οποίος φρόντιζε από την πρώτη ημέρα να φυλάξει αποκλειστικά τα νώτα του. Χωρίς να ενδιαφέρεται για το καλό της ομάδας που τον πλήρωνε, παρά τα γεγονός ότι τα επικοινωνιακά τεχνάσματα με τη χρησιμοποίηση των νεαρών του έδιναν τέτοια επιχειρήματα. Δηλαδή εάν είχε πρωτοκλασάτους παίκτες θα έπαιζε με τους μικρούς ; Ή μήπως φρόντισε γι αυτό να φύγουν οι καλοί, επειδή δεν ήταν σε θέση να διαχειριστεί προσωπικότητες;