Σε επτά προσπάθειες, καμία Ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει κερδίσει ποτέ το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Αμερικανική ήπειρο, αλλά η στατιστική αναμένεται να τεθεί υπό σοβαρή απειλή στη φετινή διοργάνωση στα γήπεδα της Βραζιλίας.
Παραδοσιακά, ομάδες από άλλες ηπείρους έχουν μοχθήσει, αγωνιζόμενες σε μεγάλες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, μακριά από το φυσικό τους περιβάλλον.
Όμως η αυξανόμενη παγκοσμιοποίηση και στο χώρο του αθλητισμού, αλλά και η πρόοδος στην τεχνολογία, σημαίνει ότι το να παίζεις στην έδρα σου δεν είναι πλέον το πλεονέκτημα που ήταν κάποτε.
Από την καθαρά αθλητική πλευρά, οι 13 Ευρωπαϊκές εθνικές ομάδες, που θα είναι στη Βραζιλία, θα προσπαθήσουν να αλλάξουν αυτή τη μονιμότητα σε μια χρονική στιγμή που κατέχουν τη γενική κυριαρχία.
Τρείς από τις τέσσερις ομάδες των ημιτελικών, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νότιας Αφρικής το 2010, ήταν Ευρωπαϊκές. Επίσης, εκπρόσωποι της Γηραιάς ηπείρου κέρδισαν τα έξι από τα επτά τελευταία Διηπειρωτικά κύπελλα. Μοναδική εξαίρεση ήταν το 2012, όταν η Βραζιλιάνικη Κορίνθιανς επικράτησε της Αγγλικής Τσέλσι .
Ο Αργεντίνος Λιονέλ Μέσι επικράτησε άλλων σπουδαίων ποδοσφαιριστών και πήρε τη Χρυσή Μπάλλα από τη ΦΙΦΑ. Ναι μεν Νότιο – Αμερικανός, όμως η τελευταία φορά που έγινε κάτι παρόμοιο ήταν επτά χρόνια πριν, δηλαδή το 2007, με την κυριαρχία, τότε, του Βραζιλιάνου Κακά.
Ο Μέσι αποτελεί ένα επεξηγηματικό παράδειγμα σ’ αυτή την ιστορία. Πρόκειται για έναν Νότιο-Αμερικανό, που έχει ζήσει περισσότερο στην Ευρώπη απ’ ότι στην Αργεντινή, όπου γεννήθηκε. Ο 26χρονος επιθετικός, ίσως να είναι μια ακραία περίπτωση, αφού εγκατέλειψε την πατρίδα του, για τη Βαρκελώνη, όντας 13 χρόνων, αλλά η εμπειρία του αντικατοπτρίζει μια ευρύτερη τάση.
Ας θυμηθούμε το Παγκόσμιο κύπελλο του 1978. Η Αργεντινή κυριάρχησε στο σπίτι της, όμως οι 21 από τους 22 ποδοσφαιριστές της ομάδας έπαιζαν στην πατρίδα τους. Σήμερα από αυτή την εθνική μόνον πέντε από τους 30, που προεπέλεξε για το μουντιάλ ο Αργεντίνος ομοσπονδιακός τεχνικός, ανήκουν σε συλλόγους της χώρας τους.
Χαρακτηριστικές ήταν οι παρατηρήσεις του Ρόϊ Χόντζον, ο οποίος παραδέχτηκε πως η μαζική έξοδος Νότιο-Αμερικανών παικτών στην Ευρώπη σημαίνει ότι αυτοί δεν θα μπορούν να αισθάνονται άνετα στη Βραζιλία με τις εθνικές τους, αφού ήδη έχουν προσαρμοστεί στα Ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά έθιμα.
Το μακρινό ταξίδι από την Ευρώπη στη Νότιο Αμερική δεν αποτελεί πλέον ακανθώδες ζήτημα, όπως το 1930 στην Ουρουγουάη, το 1950, ξανά, στη Βραζιλία και το 1962 στη Χιλή.
Ας λάβουμε υπ’ όψιν ότι οι τέσσερις Ευρωπαϊκές εθνικές ομάδες, που συμμετείχαν στο πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο, στην Ουρουγουάη το 1930, έπρεπε να διασχίσουν τον Ατλαντικό με καράβι. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Είναι πιο άνετα, περισσότερο πολυτελή από τότε. Πολλοί από τους παίκτες, που θα ταξιδέψουν φέτος στη Βραζιλία θα φθάσουν στον προορισμό τους με πολυτελέστατα τζετ.
Οι κλιματολογικές συνθήκες της Βραζιλίας, αυτή την περίοδο, θα βοηθήσουν στην προετοιμασία, αλλά και στη διάρκεια των αγώνων τις μη Νότιο-Αμερικανικές ομάδες. Τη στιγμή που η υγρασία σε αρκετές πόλεις, που θα φιλοξενήσουν αγώνες, ίσως αποτελέσει πρόβλημα για μερικούς, οι θερμοκρασίες θα είναι σε μεγάλο βαθμό παρόμοιες, σαν αυτές ενός ζεστού καλοκαιριού στην Ευρώπη. Απλά ζεστού. Φυσιολογικού. Όχι καύσωνα.
Περισσότερες ειδήσεις στο pamesports.gr
