Είκοσι χρόνια μετά από την απόφαση για την υπόθεση Μποσμάν, ο Βέλγος πρωταγωνιστής μιλάει για τα όσα συνέβησαν το 1995 και αποκαλύπτει ότι θα ήθελε να ήταν άλλος στη θέση του.
Ο Ζαν Μαρκ Μποσμάν, ένας άσημος Βέλγος ποδοσφαιριστής, εξελίχθηκε σε σύμβολο της νέας τάξης πραγμάτων στο άθλημα, μετά από τη δικαστική νίκη που πέτυχε στις 15 Δεκεμβρίου του 1995, με την οποία ουσιαστικά απελευθέρωνε το μεταγραφικό σύστημα του αθλήματος.
Ο άλλοτε διεθνής μέσος της κ-21 του Βελγίου προσπαθούσε να μείνει ελεύθερος από την Λιέγη, κάτι που δεν επιτρεπόταν μέχρι εκείνο τον καιρό, χωρίς η επόμενη ομάδα του να καταβάλει χρήματα, έστω κι αν είχε εκπνεύσει το συμβόλαιο του ποδοσφαιριστή.
Μετά από δικαστική διαμάχη πέντε ετών, ο Μποσμάν νίκησε και η ιστορία του ποδοσφαίρου άλλαξε, καταλήγοντας στα συμβόλαια δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ.
Ο 51χρονος Μποσμάν σήμερα ζει στη χώρα του ξεχασμένος, χρεοκοπημένος, με προβλήματα με το αλκοόλ, διωγμένος από το ποδόσφαιρο, όπως περίμενε μετά από την ενέργειά του να εναντιωθεί στην FIFA και στην UEFA.
Μιλώντας στην FIFPro, την Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών, εξομολογείται όλα όσα έζησε πριν 20 χρόνια, όταν τέθηκε αντιμέτωπος κυριολεκτικά με όλο το ποδοσφαιρικό σύστημα.
Πώς άρχισε η νομική διαδικασία;
“Κυνήγησα την υπόθεση διότι η Λιέγη, ο σύλλογός μου στο Βέλγιο, ηθελε να μειώσει τον μισθό μου κατά 75% και να παρακρατήσει ή να ψαλιδίσει τα μπόνους μου. Έλαβα μία επιστολή που μου έδειχνε τους όρους που μου προσέφεραν. Είχα τη δυνατότητα να μεταγραφώ στη Δουνκέρκη της Γαλλίας, αλλά οι σύλλογοι δεν μπορούσαν να φτάσουν σε συμφωνία. Το άλλο πρόβλημα που είχα ήταν ότι εάν ένας παίκτης δεν συμφωνήσει στους όρους με έναν σύλλογο, αποβάλλεται από την ομοσπονδία και δεν μπορεί να αγωνιστεί”.
“Πήγα με κάποιον που γνώριζα από τη γειτονιά σε ένα δικηγορικό γραφείο. Μου πρότεινε να πάμε. Ο Λικ Μισόν ήταν ο επικεφαλής του γραφείου και ο Ζαν Λουί Ντιπόν ο μαθητευόμενος. Η Λιέγη είχε 15 ημέρες να απαντήσει και δεν απάντησε. Επικοινωνήσαμε με τη βελγική ομοσπονδία και δεν απάντησε, οπότε άρχισε η νομική διάσταση του θέματος”.
Πώς ήταν τα πέντε χρόνια δικαστικής πάλης;
“Ήταν δύσκολο για έναν άντρα να κουβαλήσει όλο αυτό στους ώμους του, ακόμα κι αν είχα υποστήριξη από τη FIFPro. Έτσι είναι στο ποδόσφαιρο. Οι παίκτες φοβούνται να μιλήσουν, επειδή ανησυχούν για τα προβλήματα που θα προκύψουν με τους συλλόγους τους”.
Γιατί εσύ ήσουν διαφορετικός;
“Δεν γνωρίζω. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Στην αρχή, δεν καταλάβαινα καλά την υπόθεση ούτε εγώ, αλλά όσο κυλούσε ο χρόνος, κατανόησα ότι το σύστημα της UEFA και της FIFA ήταν απαρχαιωμένο και αυτό μου έδωσε κίνητρο για να συνεχίσω μέχρι τέλους.
Ήταν μία σκληρή περίοδος, αλλά στο τέλος όλα έγιναν γρήγορα. Τα τελευταία δύο χρόνια ήμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι θα κερδίζαμε την υπόθεση. Η UEFA και η FIFA δεν υποχώρησαν με συμβιβασμό. Θεώρησαν ότι δεν θα κέρδιζα ποτέ και ότι με πολιτικές πιέσεις δεν θα υπήρχε ποτέ ετυμηγορία στην υπόθεση Μποσμάν.
Η FIFPro με βοήθησε στο τέλος και στις 15 Δεκεμβρίου ο δικαστής είπε: τέλος στον περιορισμό των αλλοδαπών παικτών και οι ποδοσφαιριστές είναι ελεύθεροι να φύγουν με το τέλος των συμβολαίων τους. Αυτό σημαίνει ότι οι παίκτες στον 21ο αιώνα έχουν το δικαίωμα μετακίνησης όπως άλλοι εργάτες και δεν τους συμπεριφέρονται ως άλογα, κότες ή αγελάδες”.
Συνέχισες την καριέρα σου κατά τη διάρκεια της εκδίκασης;
“Συνέχισα να αγωνίζομαι σε χαμηλότερη κατηγορία στη Γαλλία, μόλις ο δικαστής αναίρεσε προσωρινά την ποινή μου. Όταν δεν έκανα προπόνηση, περνούσα πολύ χρόνο σε δικηγορικά γραφεία και δικαστήρια”.
Υπάρχει μία κοινή αντίληψη ότι όλοι οι ποδοσφαιριστές τα πηγαίνουν καλά…
“Σε πολλές χώρες, οι ποδοσφαιριστές ζουν καλά, αλλά σε άλλες δεν πληρώνονται και τα συμβόλαιά τους δεν χαίρουν σεβασμού. Στην Ολλανδία, για παράδειγμα, όλοι πληρώνονται και σέβονται τα συμβόλαιά τους, αλλά σε άλλες χώρες δεν συμβαίνει αυτό. Οπότε, είναι δουλειά της FIFPro να διασφαλίσει τα δικαιώματα των παικτών και ότι όλα γίνονται βάσει νόμου και κανονισμών”.
Η μήνυση επηρέασε την καριέρα σου;
“Τη στιγμή που επιτίθεσαι στη FIFA και στην UEFA, είναι ξεκάθαρο ότι η καριέρα σου ζημιώνεται, τελειώνει. Υπάρχει ακόμα ένας παίκτης ονόματι Άντι Γουέμπστερ, ο οποίος κέρδισε την υπόθεσή του επιζητώντας το δικαίωμα να μετακινείται εκτός της αποκαλούμενης προστατευόμενης περιόδου του συμβολαίου του, αλλά όπως και με εμένα, η καριέρα του επηρεάστηκε. Είναι μακρά και δυναμική δουλειά, επειδή υπάρχουν πολλά χρήματα και σήμερα το ποδόσφαιρο είναι πολιτική”.
Είσαι υπερήφανος γι’ αυτό που κατάφερες;
“Είμαι πολύ ικανοποιημένος. Έκανα κάτι που ήταν καλό. Πρέπει να είμαι υπερήφανος γι’ αυτό. Λένε ότι η υπόθεση Μποσμάν ήταν η δικαστική υπόθεση του αιώνα στον αθλητισμό. Ήταν σημαντική, ακόμα κι αν δεν έλαβε μεγάλη αναγνώριση. Κανείς παίκτης δεν έχει επικοινωνήσει να μου πει ευχαριστώ. Είναι δύσκολο να εξηγήσω σε νεαρούς ποδοσφαιριστές τι σημαίνει αυτή η υπόθεση. Ελπίζω ότι στην 20ή επέτειο της υπόθεσης, τα ΜΜΕ να εξηγήσουν στον κόσμο τι σημαίνει και να έχει θετικό αποτέλεσμα”.
Έχεις μετανιώσει που πήγες στο δικαστήριο;
“Άρχισα την υπόθεση στα 26 μου, που είναι η καλύτερη ηλικία για την καριέρα ενός ποδοσφαιριστή. Όπως λέω πάντα, θα προτιμούσα εάν κάποιος άλλος είχε πάρει τη θέση μου. Ήταν μία θυσία που έκανα”.
Το ποδόσφαιρο χρειάζεται μία νέα υπόθεση Μποσμάν για να προστατεύσει τα δικαιώματα των ποδοσφαιριστών που έχουν συμβόλαιο;
“Είναι σημαντικό που η μάχη συνεχίζεται και ό,τι κάνει η FIFPro για να φροντίσει τα δικαιώματα των παικτών (με τις πρόσφατες διαμαρτυρίες στην Κομισιόν για το σύστημα μεταγραφών). Κερδίσαμε μία μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο”.
Πηγή: Contra.gr
