Υπέγραψε συμβόλαια με τις μεγαλύτερες ομάδες, αλλά δεν έπαιξε ποτέ μπάλα – Αυτή είναι η ιστορία του μεγαλύτερου απατεώνα στην ιστορία του ποδοσφαίρου!
Ονομάζεται Κάρλος Κάιζερ. Το Κάιζερ, βέβαια, δεν είναι το επώνυμό του. Είναι το παρατσούκλι που του «κόλλησαν» λόγω της εξωτερικής ομοιότητάς του με τον μεγάλο Φρανζ Μπέκενμπαουερ.
Λίγο να είχε πάρει από το ταλέντο του θρύλου του γερμανικού ποδοσφαίρου και κάτι θα είχε κάνει στο ποδόσφαιρο και ο Κάρλος Ενρίκε Ραπόζο.
Ψέμα! Κάτι έκανε στο ποδόσφαιρο και αυτός ο Βραζιλιάνος, ο οποίος επί σε είκοσι χρόνια υπέγραψε στις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες της πατρίδας του, αλλά δεν έπαιξε ούτε σε ένα παιχνίδι στην καριέρα του!
Πήγε στη Μποταφόγκο, στη Φλαμένγκο, στη Φλουμινένσε και στη Βάσκο ντα Γκάμα, στη μεξικανική Πουέμπλας, αλλά και στην Αζαξιό. Και σε άλλες πολλες. Και διαθέτοντας το μοναδικό ταλέντο να… προσποιείται τραυματισμούς, τελικά ολοκλήρωσε την καριέρα του χωρίς να έχει αγωνιστεί ούτε μια φορά επαγγελματικά.
Ψεύτης και απατεώνας. Έτσι έγραψε την ιστορία του στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, έτσι μνημονεύεται σήμερα, έτσι αναφέρεται στο ντοκιμαντέρ που δημιουργήθηκε για να παρουσιάσει τα μοναδικά κατορθώματά του.
«Ήθελα να είμαι ανάμεσα σε άλλους παίκτες, αλλά δεν ήθελα να παίζω ποδόσφαιρο. Δεν είναι δικό μου πρόβλημα που οι άλλοι με έβλεπαν σαν καλό παίκτη. Ούτε ο Χριστός δεν κατάφερε να τους ικανοποιήσει όλους. Γιατί να το κάνω εγώ;». Αυτό ήταν το μότο του Κάιζερ, ο οποίος είχε επίσης ταλέντο στο να «πουλά» τον εαυτό του μεγαλύτερο από εκείνο που διέθετε ο Στιβ Τζομπς όταν προωθούσε τα προϊόντα της Apple.
Από την αρχή έθεσε το στόχο του: έπρεπε να κάνει καριέρα, αλλά χωρίς να παίξει μπάλα. Δύσκολο; Το πέτυχε! Άρχισε να κάνει παρέα με γνωστούς ποδοσφαιριστές της εποχής. Αυτοί τον έφεραν σε επαφή με μάνατζερ, οι οποίοι αναλάμβαναν να του βρουν ομάδα. Ωστόσο, ο ίδιος αναλάμβανε να πείσει τους ενδιαφερόμενους συλλόγους ότι άξιζε μια ευκαιρία. Διότι, διέθετε άλλη μια ικανότητα: άνοιγε το στόμα του και… μάγευε με τα λόγια του. Κοινώς, τους άρχιζε στο «μπλα μπλα» και τελικά κατέληγε με το στυλό στο χέρι να υπογράφει το συμβόλαιο.
Και κατόπιν άρχιζε το θέατρο… Μετά τις υπογραφές, θα έπρεπε να αρχίσει προπονήσεις. Πρόβλημα; Όχι για τον Κάιζερ. Ζητούσε να μιλήσει με τον προπονητή. Του εξηγούσε ότι, λόγω κάποιου τραυματισμού, είχε μείνει πίσω σε φυσική κατάσταση και θα ήταν προτιμότερο να ακολουθεί ατομικό πρόγραμμα (δηλαδή να είναι κάπου μόνος του και τάχα μου να γυμνάζεται).
Έτσι περνούσε ο πρώτος καιρός. Κάποια στιγμή ερχόταν η ώρα να ενταχθεί κανονικά στις προπονήσεις της ομάδας. Πρόβλημα; Όχι για τον Κάιζερ. Έκανε μια – δυο προπονήσεις και στη συνέχεια είτε έλεγε ψέματα ότι είχε κάποιον μυικό τραυματισμό είτε έδινε ένα χαρτζιλίκι σε κάποιον συμπαίκτη του για να τον τραυματίσει. Και έτσι έμενε και πάλι εκτός.
Με δεδομένο ότι σε κάθε ομάδα έμενε περίπου μια σεζόν, δεν είχε πρόβλημα να επαναλαμβάνει το σχέδιό του κάθε χρόνο με διαφορετικά… θύματα. Κάποιοι, βέβαια, είχαν αρχίσει να υποπτεύονται πως κάτι δεν πηγαίνει καλά και δεν είναι φυσιολογικό να τραυματίζεται τόσο συχνά ο ποδοσφαιριστής. Ήταν, εξάλλου, μια εποχή που δεν υπήρχαν μηχανήματα για μαγνητικές. Πρόβλημα; Φυσικά και όχι για τον Κάιζερ. Όταν κάποιες ομάδες του ζήτησαν να επισκεφθεί ειδικούς γιατρούς για να διαπιστωθεί τι σόι τραυματισμοί ήταν αυτοί, ο ίδιος άρχιζε το «μπλα μπλα» και έφτανε ακόμα και στο επιχείρημα πως ήταν θύμα μαύρης μαγείας, που δεν μπορούσε να εντοπιστεί από έναν επιστήμονα.
Και όταν έφεραν έναν… εξορκιστή για να «λύσει» τα μάγια, ο Κάιζερ είχε πάλι τη λύση. Ζήτησε να μείνουν οι δύο τους, του έδωσε μερικά χρήματα, του ξεκαθάρισε ότι δεν συμβαίνει κάτι κακό και τέλος.
Κι έτσι κυλούσαν οι μέρες της ποδοσφαιρικής καριέρας του. Τα πρωινά είτε με χαλάρωμα στο γυμναστήριο είτε ξάπλα στο κρεβάτι ενός φυσικοθεραπευτή, τα απογεύματα με βόλτες, τα βράδια με πάρτι σε κλαμπ.
Ο Κάιζερ είχε πάντα τον τρόπο να ξεφεύγει. Ακόμα και όταν έπρεπε να παίξει. Όπως συνέβη όταν «αγωνιζόταν» στη Μπάγκνου. Ο πρόεδρος του συλλόγου είχε κουραστεί να πληρώνει έναν παίκτη χωρίς αυτός να παίζει και απαίτησε από τον προπονητή να τον βάλει έστω ως αλλαγή σε κάποιο παιχνίδι; Πρόβλημα; Χα χα. Όχι για τον Κάιζερ. Σηκώθηκε και έκανε κανονικά το ζέσταμά του και όταν ήρθε η ώρα να αντικαταστήσει έναν συμπαίκτη του, άρχισε μανούρα με τους οπαδούς, αποβλήθηκε αμέσως, πήγε στα αποδυτήρια και τέλος καλό, όλα καλά.
Όταν, μάλιστα, κλήθηκε σε απολογία, άρχισε πάλι το «μπλα μπλα» λέγοντας ότι οι οπαδοί της αντίπαλης ομάδας έβρισαν τη δική του ομάδα κι αυτός δεν τα σηκώνει αυτά και πάνω από όλα είναι η τιμή του συλλόγου και έφυγε από το γραφείο του προέδρου (ο οποίος ήταν άνθρωπος της νύχτας και είχε γνωρίσει τον Κάιζερ ξημερώματα σε ένα μπαρ) έχοντας κερδίσει, ως επιβράβευση για την αντρίκεια συμπεριφορά του, ανανέωση του συμβολάιου του!
Κάπως έτσι πέρασαν 26 χρόνια! Άλλαξε πολλές ομάδες και παρά το γεγονός ότι τελικά δεν αγωνίστηκε ούτε ένα λεπτό και φυσικά δεν πέτυχε ούτε ένα γκολ, οι περισσότεροι από τους συμπαίκτες του τον θυμούνται μέχρι σήμερα για τον ευχάριστο χαρακτήρα του, που τους έκανε όλους να γελούν. Συνήθιζε να τους λέει ιστορίες για να τους χαλαρώσει και πολλοί ήταν αυτοί που τον ζήλευαν διότι έκανε μια ζωή που και οι ίδιοι θα ήθελαν, απλά δεν διέθεταν τα δικά του ταλέντα.
Όταν αποχώρησε από την ενεργό (;) δράση, αποφάσισε να δουλέψει ως γυμναστής. Ήθελε να βοηθήσει νέους ποδοσφαιριστές κάνοντας το μοναδικό πράγμα που στ’ αλήθεια τον ενδιέφερε. Χωρίς να λέει ψέματα και χωρίς να εξαπατά.
Ο Κάρλος Κάιζερ γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1963 στο Ρίο Πάρντο και (δεν) έκανε καριέρα ως επιθετικός. Στο ντοκιμαντέρ για την ζωή του συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, ο Κάρλος Aλμπέρτο, ο Ζίκο, ο Μπεμπέτο.
