Το μεγάλο φετινό ραντεβού πλησιάζει στο Champions League και το Planet Football επιλέγει τους 10 κορυφαίους τελικούς της διοργάνωσης.
Είναι το Ιερό Δισκοπότηρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, η κούπα που όλοι θέλουν να κατακτήσουν, το τρόπαιο που απογειώνει ή γκρεμίζει καριέρες. Και η βραδιά που κρίνεται ποιος θα ανέβει στην κορυφή της Ευρώπης και ποιος θα δει το όνειρο να μετατρέπεται σε εφιάλτη, είναι αυτή που όλοι θέλουν να ζήσουν κάθε χρόνο όταν αρχίζουν τα προκριματικά του καλοκαιριού. Στη διάρκεια όλων αυτών των δεκαετιών, από όταν ήταν Κύπελλο Πρωταθλητριών ακόμη, μέχρι και σήμερα, υπήρξαν πολλοί τελικοί που ξεχώρισαν. Με δεδομένο ότι σίγουρα αδικούμε κάποιους, εστιάσαμε στην πιο σύγχρονη εποχή, από όταν το Κύπελλο Πρωταθλητριών έγινε Champions League πια, για να επιλέξουμε τους δέκα καλύτερους. Με την ευχή αυτός του Σαββάτου ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Τότεναμ να τους ξεπεράσει όλους.
#10 2010, Ιντερ – Μπάγερν 2-0
Οταν άρχιζε η σεζόν 2009/10, λίγοι πίστευαν ότι το τέλος της θα έβρισκε την Ιντερ στην κορυφή της Ευρώπης. Κι όμως, οι Νερατζούρι τα κατάφεραν κόντρα σε κάθε πρόβλεψη από όταν άρχισαν τα νοκ άουτ ματς. Δεν ήταν φαβορί με την Τσέλσι αλλά την απέκλεισαν, δεν ήταν φαβορί με την Μπαρτσελόνα αλλά την απέκλεισαν, άρα στον τελικό την Μπάγερν… δεν την είδαν καν. Με τον Μιλίτο να βάζει ένα γκολ σε κάθε ημίχρονο και να εξασφαλίζει για πάντα μια θέση στην ιστορία των Μιλανέζων, η Ιντερ στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης -στο Santiago Bernabeu- για 3η φορά στην ιστορία της και πρώτη μετά το 1965, πετυχαίνοντας παράλληλα και το μοναδικό, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, treble του ιταλικού ποδοσφαίρου!
#9 2014, Ρεάλ – Ατλέτικο 4-1 (στην παράταση)
Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της διοργάνωσης που δύο ομάδες από την ίδια πόλη τέθηκαν αντιμέτωπες στον τελικό. Από τη μία πλευρά η Ρεάλ που έφτασε τόσο ψηλά για πρώτη φορά μετά το 2002 και από την άλλη η Ατλέτικο για πρώτη φορά μετά το 2014. Ο Κάρλο Αντσελότι καθόταν στον ένα πάγκο, προσπαθώντας να γράψει ιστορία με το 10ο τρόπαιο της Ρεάλ, ενώ ο Σιμεόνε είχε φτάσει στην κορυφή της προπονητικής του πορείας με τους ροχιμπλάνκος. Και ο Αργεντίνος με τους παίκτες του έφτασαν μία ανάσα από το θαύμα. Ο Γοδίν είχε ανοίξει το σκορ στον τελικό για την Ατλέτικο στο 36’, όμως στο 3’ των καθυστερήσεων ο Σέρχιο Ράμος έφερε το παιχνίδι στα ίσα. Οι ροχιμπλάνκος δεν είχαν τα ψυχικά αποθέματα στη συνέχεια να διαχειριστούν την κατάσταση, με τους Μπέιλ (110’), Μαρσέλο (118’) και Κριστιάνο Ρονάλντο (120’) να δίνουν διαστάσεις θριάμβου στη νίκη της Ρεάλ, γράφοντας ιστορία.
#8 2004, Πόρτο – Μονακό 3-0
Οι δύο μεγάλες εκπλήξεις της σεζόν είχαν φτάσει μέχρι τον τελικό. Αν κάποιος είχε ποντάρει στο ξεκίνημα εκείνης της διοργάνωσης ότι έστω και μία θα ήταν στο Γκελζενκίρχεν. Ένα χρόνο νωρίτερα η Πόρτο του Μουρίνιο είχε κατακτήσει το Κύπελλο UEFA και θα έφτανε ξανά στον θρίαμβο. Ο Ντεσάν είχε δημιουργήσει μία άκρως επιθετική ομάδα στο Μόντε Κάρλο, όμως στον τελικό δεν μπόρεσε να κοντράρει τους Δράκους. Ήταν και ο τελικός με ελληνική παρουσία, καθώς ο Άκης Ζήκος είχε παίξει για όλη τη διάρκεια. Το πρώτο γκολ του Κάρλος Αλμπέρτο με εντυπωσιακό τελείωμα στο 39’ ουσιαστικά τελείωσε τα πάντα, με την Πόρτο να έχει τον έλεγχο και μέσα σε 4’ στην επανάληψη να δίνει διαστάσεις στη νίκη της. Ντέκο (71’) και Αλένιτσεφ (75’) διαμόρφωσαν το τελικό 3-0.
#7 2011, Μπαρτσελόνα – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 3-1
Μπλαουγκράνα και Red Devils είχαν βρεθεί αντιμέτωποι και δύο χρόνια νωρίτερα στη Ρώμη, με την ομάδα του Πεπ Γκουαρντιόλα να επικρατεί με 2-0. Ιδια θα ήταν η κατάληξη και στις 28 Μαΐου 2011 και μάλιστα επί αγγλικού εδάφους. Στο Wembley η Μπάρτσα χάρισε μια μοναδική ποδοσφαιρική παράσταση σε όλο τον πλανήτη, πνίγοντας τη Γιουνάιτεντ, παρά το γεγονός ότι είχε καταφέρει να ισοφαρίσει προσωρινά με τον Ρούνεϊ, από την αρχή ως το τέλος του ματς. «Είναι απλά καλύτεροι», είπε ο Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, ο οποίος είδε τους Πέδρο, Μέσι και Βίγια να βάζουν τα τρία γκολ, κεφαλαιοποιώντας την εντυπωσιακή υπεροχή της ομάδας τους. Ηταν ο 4ος μεγάλος τίτλος για τους Καταλανούς, οι οποίοι θα πρόσθεταν ακόμη έναν στη συνέχεια, σε αντίθεση με τον Γκουαρντιόλα που δεν ξαναπάτησε από τότε στο υψηλότερο σκαλί του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
#6 2017, Ρεάλ – Γιουβέντους 4-1
Η Κυρία έδειχνε έτοιμη, έχοντας δεχθεί μόλις δύο γκολ στην πορεία της προς τον τελικό, να επιστρέψει στην κορυφή της Ευρώπης για πρώτη φορά μετά το 1996 και για 3η στην ιστορία της, βάζοντας τέλος στην κατάρα των χαμένων τελικών. Τελικά είδε την κατάρα να συνεχίζεται και μάλιστα με επίπονο τρόπο… Επειτα από ένα ισορροπημένο πρώτο ημίχρονο, όπου οι Ρονάλντο και Μάντζουκιτς είχαν διαμορφώσει το 1-1, οι Ιταλοί κατέρρευσαν και οι Ισπανοί θριάμβευσαν, ανεβάζοντας το σκορ στο 4-1 με τα γκολ των Καζεμίρο, Κριστιάνο και Ασένσιο. Ετσι, η Βασίλισσα πανηγύρισε τον 12ο τίτλο της και παράλληλα έκανε το repeat, το οποίο για τελευταία φορά είχε συμβεί τέλη δεκαετίας ’80 από τη Μίλαν του Αρίγκο Σάκι. Ηταν η τέλεια βραδιά για τον Ζινεντίν Ζιντάν και παράλληλα μια βραδιά που γέννησε διάφορες ιστορίες για το τι έγινε στα αποδυτήρια της Γιούβε στο ημίχρονο…
#5 1997, Ντόρτμουντ – Γιουβέντους 3-1
Η πορεία της Γιούβε σε όλη τη σεζόν 1996/97, στην οποία υπερασπιζόταν και το Champions League που είχε κατακτήσει πριν ένα χρόνο στη Ρώμη, έδειχνε ότι στον τελικό θα επικρατούσε εύκολα. Πρόκειται, άλλωστε, για την καλύτερη ομάδα της ομαδάρας που είχε φτιάξει ο Μαρτσέλο Λίπι στα μέσα των 90’s. Τα πράγματα, όμως, δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι… Με δύο γκολ του Ρίντλε έπειτα από δύο εκτελέσεις κόρνερ στο πρώτο ημίχρονο, η Ντόρτμουντ πήρε το προβάδισμα, άντεξε στην πίεση, δεν πανικοβλήθηκε μετά τη μείωση από το τακουνάκι του Ντελ Πιέρο και έφτασε στο 3-1 με το μαγικό πλασέ του Ρίκεν στο 71ο λεπτό. Μία από τις εκπλήξεις των τελικών, αν και εκείνη η Μπορούσια ήταν πολύ δυνατή, είχε μόλις γίνει και είχε γίνει με εντυπωσιακό τρόπο!
#4 2002, Ρεάλ – Λεβερκούζεν 2-1
Λίγους μήνες νωρίτερα η Λεβερκούζεν είχε κολλήσει τη ρετσινιά του… neverkusen, καθώς είχε χάσει στο τέλος το πρωτάθλημα με την ήττα από την υποβιβασμένη Ουντερχάχινγκ. Το 2002 θα έφτανε μία ανάσα από το τρεμπλ, αλλά έμεινε ξανά με άδεια τα χέρια… Η ομάδα του Τόπμελερ είχε παίξει εκπληκτικό ποδόσφαιρο ανά διαστήματα τους προηγούμενους μήνες και δεν κλείστηκε ούτε στον τελικό απέναντι σε μία πολύ πιο έμπειρη ομάδα. Ο Ραούλ έδωσε το προβάδισμα στην Ρεάλ μόλις στο 8’, αλλά στο 13’ ο Λούσιο είχε φέρει το ματς στα ίσα. Εκείνη η βραδιά στην Γλασκώβη έμεινε στην ιστορία και για το κορυφαίο τέρμα που είδαμε σε τελικό, με τον Ζιντάν να κάνει το τελικό 2-1 στο 45’, χαρίζοντας ακόμη ένα τρόπαιο στη βασίλισσα, το τρίτο μέσα σε έξι χρόνια.
#3 1994, Μίλαν – Μπαρτσελόνα 4-0
Ο τελικός του Champions League 1993/94 έγινε στην Αθήνα, με την Μπαρτσελόνα να είναι το φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Όχι μόνο επειδή η Dream Team του Γιόχαν Κρόιφ πήγαινε τρένο όλη τη χρονιά, αλλά κι επειδή οι Ροσονέρι του Φάμπιο Καπέλο είχαν απουσίες. Δεν είχαν διάθεση, όμως, να χάσουν σε τελικό για δεύτερη σερί χρονιά και αυτό το έδειξαν με επιβλητικό τρόπο! Μια Μίλαν ακριβώς όπως την ήθελε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος εκείνο το βράδυ έπαιρνε μεγάλη χαρά και στο πολιτικό επίπεδο, ισοπέδωσε τους Καταλανούς στο ΟΑΚΑ, έχοντας βάλει τις βάσεις της νίκης από το ημίχρονο με τα δύο γκολ του Μασάρο. Θα έρχονταν άλλα δύο στο δεύτερο μέρος από τους Σαβίσεβιτς και Ντεσαϊγί, με τον Σέρβο παικταρά να εκθέτει τον Θουμπιθαρέτα με εκείνο το κρέμασμα.
#2 2005, Λίβερπουλ – Μίλαν 3-3 (3-2 στα πέναλτι)
Στις 25 Μαΐου 2005, στο Ataturk Olympic Stadium της Κωνσταντινούπολης, η Λίβερπουλ έζησε το πιο όμορφο παραμύθι της ιστορίας της και η Λίβερπουλ τον χειρότερο εφιάλτη της, σε ένα ματς που φάνηκε από νωρίς και συγκεκριμένα από τα πρώτα δευτερόλεπτα, όταν ο Μαλντίνι έγινε ο γηραιότερος σκόρερ σε τελικό Champions League βάζοντας μπροστά τους Ιταλούς, ότι θα είναι ξεχωριστός. Και ήταν! Οι Ροσονέρι του Κάρλο Αντσελότι με τον Κακά να δημιουργεί και τον Κρέσπο να εκτελεί προηγήθηκαν με 3-0 στο ημίχρονο, με αποτέλεσμα στα αποδυτήρια να έχουν ήδη αρχίσει οι πανηγυρισμοί. Κανείς, άλλωστε, δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα ακολουθούσε, όταν η Λίβερπουλ βρήκε τρία γκολ μέσα σε έξι λεπτά (54′-60′) για το 3-3, το οποίο έμεινε και στην παράταση αφού ο Ντούντεκ έπιανε τα πάντα. Κι όταν προηγείσαι με 3-0 στο ημίχρονο τελικού και τελικά καταλήγεις στα πέναλτι, μάλλον είσαι χαμένος πριν καν αρχίσουν οι εκτελέσεις. Και αυτό το επιβεβαίωσαν, δυστυχώς για τη Μίλαν και ευτυχώς για τους Reds, οι Σερζίνιο, Πίρλο και Σεφτσένκο…
#1 1999, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – Μπάγερν 2-1
Αυτό που έκανε η Λίβερπουλ το 2005 είναι απλά τρελό, αφού βρέθηκε πίσω στο σκορ με 3-0 στο ημίχρονο αλλά στο τέλος νίκησε. Αυτό που έκανε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στις 26 Μαΐου 1999 στο Camp Nou της Βαρκελώνης, απλά δεν ξαναγίνεται σε τέτοιο παιχνίδι! Η Μπάγερν Μονάχου ήταν μπροστά στο σκορ από το 6′ με το φάουλ του Μπάσλερ, ήταν καλύτερη σε όλη τη διάρκεια του ματς, είχε δύο δοκάρια, είχε ευκαιρίες και είχε και την κούπα στα χέρια της μέχρι το 90ο λεπτό. Στο 91′ δέχθηκε την ισοφάριση, στο 92′ προσπάθησε να συνειδητοποιήσει τι έγινε και στο 93′ έπαθε το μεγαλύτερο σοκ της ιστορία της… Με τους Σέριγχαμ και Σόλσκιερ, έπειτα από δύο κόρνερ, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πέτυχε την πιο τρελή ανατροπή που θα μπορούσε ποτέ να συμβεί σε αγώνα τέτοιου επιπέδου, σκοράροντας δύο φορές στις καθυστερήσεις! Κι όσες φορές κι αν ξαναδείς το ματς, αρνείσαι να πιστέψεις ότι όντως γύρισε τελικά!
https://youtu.be/TxDgwmtrB-I?t=58
Πηγή: gazzetta.gr
