Ο Μιχάλης Τσόχος γράφει για μία διδακτική ιστορία πριν μερικά χρόνια, την ημέρα που η Βιγιαρεάλ υποβιβάστηκε και κοιτάζει έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου…
Όταν λέμε ότι η Βιγαρεάλ είναι ένα χωριό στην Ισπανία, το εννοούμε και δεν είναι μεταφορικό, ούτε υπερβολικό. Πρόκειται για μία κωμόπολη η οποία έχει συνολικά 50 χιλιάδες κατοίκους κι’ αν δεν υπήρχαν τα διάσημα κεραμικά της, δεν θα την ήξεραν καλά καλά ούτε στην Ισπανία. Σε μία χώρα σχεδόν 50 εκατομμυρίων κατοίκων, γιατί να ξέρεις μία πόλη 50 χιλιάδων; Πόσο μάλλον γιατί να την ξέρει όλη η Ευρώπη; Μα φυσικά για την ποδοσφαιρική της ομάδα, για τον Ρικέλμε, τον Φορλάν, τον Καθόρλα και τόσους άλλους, οι οποίοι φόρεσαν τη φανέλα της. Για όσα σπουδαία έχει πετύχει τα τελευταία 20 χρόνια, γιατί την Βιγιαρέαλ η Ευρώπη δεν την έμαθε τώρα που κατέκτησε τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο της ιστορίας της, την ξέρει εδώ και χρόνια για τα κατορθώματά της και κυρίως τα ευρωπαϊκά. Διότι το χωριό έχει παίξει ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ, (στην παρθενική συμμετοχή της στη διοργάνωση) και πριν την φετινή ευρωπαϊκή επιτυχία της, είχε παίξει άλλες τρεις φορές ημιτελικό Europa League. Για μία ομάδα πόλης 50 χιλιάδων κατοίκων, η οποία και ποδοσφαιρικά δεν υπήρχε στον χάρτη της Ισπανίας, δεν είναι και άσχημο επίτευγμα ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο και τέσσερις ευρωπαϊκοί ημιτελικοί σε 20 χρόνια. Πώς έγιναν όμως όλα αυτά, τι είναι αυτό που κάνει αυτήν την ομάδα τόσο επιτυχημένη;
Τόσο απλό και τόσο σπουδαίο…
Η απάντηση θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι απλή, διαβάζοντας ότι ο ιδιοκτήτης της ομάδας και αυτός που την έκανε αυτό που είναι σήμερα, είναι ένας δισεκατομμυριούχος Ισπανός επιχειρηματίας, ο Φερνάντο Ρόιγ. Λάθος! Ο Ρόιγ έχει έναν απαράβατο κανόνα από την ημέρα που ανέβασε την Βιγαρεάλ για πρώτη φορά στη μεγάλη κατηγορία του ισπανικού ποδοσφαίρου το 1998! «Η ομάδα θα είναι οικονομικά αυτάρκης, δεν θα βάζω χρήματα για αυτήν». Ακόμη και όταν βίωσε μία μεγάλη οικονομική κρίση η Βιγιαρεάλ, ο Ρόιγ δεν άνοιξε το τεράστιο πορτοφόλι του με τα ατελείωτα χρήματα του, (είναι ένας από τους πλουσιότερους επιχειρηματίες παγκοσμίως σύμφωνα με το Forbes), αλλά πούλησε ένα μικρό μέρος των μετοχών του σε μία τοπική επιχείρηση τροφίμων, προκειμένου να μπουν λεφτά στα ταμεία του συλλόγου από τους νέους επενδυτές! Απίθανο πραγματικά. Ο Ρόιγ όπου σταθεί και όπου βρεθεί για ένα πράγμα καμαρώνει. «Σε μία λίγκα όπου οι ομάδες της έχουν χρέη δισεκατομμυρίων ευρώ, η Βιγιαρεάλ δεν χρωστάει πουθενά και σε κανέναν, ούτε ένα ευρώ…»
Ενας δεύτερος απαράβατος κανόνας του Ρόιγ όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι το 10% των εσόδων της ομάδας, κάθε χρόνο θα πηγαίνει για τις ακαδημίες. Σήμερα η Βιγιαρεάλ έχει δύο προπονητικά κέντρα τα οποία διαθέτουν πάνω από 10 ποδοσφαιρικά γήπεδα, κανονικών διαστάσεων με χόρτο, ενώ έχει και πάρα πολλά μικρότερα. Είναι η μοναδική πόλη στον κόσμο (τέτοιου μεγέθους) που αντιστοιχεί ένα γήπεδο ποδοσφαίου σε 3 χιλιάδες κατοίκους. Στις ακαδημίες της σήμερα φιλοξενούνται 1800 παιδιά. Σχεδόν όλα τα παιδιά της πόλης δηλαδή και για όποια από αυτά υπάρχουν οικονομικές δυσκολίες στην οικογένειά τους, όχι απλώς δεν πληρώνουν, αλλά μένουν και στις ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις της ομάδας!
Κάπως έτσι η πόλη και η ομάδα έγιναν ένα, κάπως έτσι σχεδόν κάθε παιδί της πόλης έχει φορέσει τη φανέλα της Βιγαρέαλ κάποια στιγμή στη ζωή του και κάπως έτσι όσοι είναι κάτοικοι της πόλης, έχουν και ένα κομμάτι στην καρδιά τους για την ομάδα.
Πώς ξεκίνησαν όλα
Όταν ο Ρόιγ στις 15 Μαϊου του 1997 ανακοίνωσε την απόκτηση της Βιγιαρεάλ, το έκανε σε μία παρουσίαση σε ένα εστιατόριο της πόλης. Η ομάδα όχι απλώς δεν είχε γραφεία, αλλά το γήπεδο της, χωρητικότητας 3 χιλιάδων θέσεων, ήταν υπό κατάρρευση και προπονητικό κέντρο δεν υπήρχε, με την ομάδα να γυμνάζεται στο προαύλιο ενός εργοστασίου της πόλης. Αυτό ήταν το μέγεθος της Βιγιαρεάλ το 1997, πριν ακριβώς από 24 χρόνια, όταν ο Ρόιγ την αγόρασε από τους δύο ιδιοκτήτες της, ο ένας εκ των οποίων ήταν ο τυπογράφος της πόλης! Και μέσα σε 24 χρόνια, κυρίως με δουλειά και μεθοδικότητα, η Βιγιαρεάλ έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης.
Αλλα ας αφήσουμε στην άκρη για λίγο και την οργάνωση και το μοντέλο της ανάπτυξης της Βιγιαρεάλ κι’ ας πάμε στην πιο διδακτική ιστορία που χάρισε στο ποδόσφαιρο αυτή η ομάδα. Όχι, δεν ήταν σε μία χρονιά επιτυχίας της, αλλά στην πιο αποτυχημένη χρονιά της στον 21ο αιώνα. Στη μοναδική χρονιά που υποβιβάστηκε από την La Liga από το 2000 και μετά. Ηταν την άνοιξη του 2012. Ηταν το απόγευμα της 13ης Μαϊου του 2012, σχεδόν 9 χρόνια πριν από την χθεσινή κατάκτηση του Europa League. Η Βιγιαρεάλ στο τελευταίο ματς της σεζόν έχασε από την Ατλέτικο με 1-0 από ένα γκολ του Φαλκάο στο 88’. Λίγα λεπτά αργότερα ο Ταμούδο στις καθυστερήσεις σκόραρε σε ένα άλλο ματς για τη Ράγιο Βαγιεκάνο και το… κίτρινο υποβρύχιο υποβιβάστηκε, σε μία χρονιά που είχε γίνει μείωση του μπάτζετ και είχε πωληθεί ο Καθόρλα. Κυρίως σε μία χρονιά που η Βιγιαρεάλ είχε δέκα σοβαρούς τραυματισμούς παικτών της που έλειψαν για μήνες…
Όταν υποβιβάστηκαν, κατάλαβαν τι είχαν φτιάξει…
Και τότε, την στιγμή που ακούστηκε το τελευταίο σφύριγμα, το οποίο επιβεβαίωσε τον υποβιβασμό της Βιγαρεάλ, συνέβη κάτι σπάνιο και σπουδαίο.
Ο Φερνάντο Ρόιγ που είναι στο γήπεδο, σηκώνεται όρθιος κατεβαίνει τις σκάλες από την κεντρική κερκίδα, μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο, αγκαλιάζει έναν έναν τους ποδοσφαιριστές της ομάδας και τον προπονητή, τους οποίους συγχαίρει για την προσπάθεια και πάει στο κέντρο του κατάμεστου γηπέδου. Δεν είναι υπερβολή, 23 χιλιάδες φίλοι της Βιαγιαρεάλ στέκονται βουρκωμένοι στις κερκίδες και παρακολουθούν. Ο Ρόιγ από το κέντρο του γηπέδου κάνει μία κίνηση προς τους οπαδούς της ομάδας ότι αυτός φταίει για τον υποβιβασμό και με ένα νεύμα ζητάει τη συγγνώμη τους. Ολοι οι οπαδοί της Βιγιαρεάλ ξεσπούν σε λυγμούς και χειροκροτήματα, φωνάζοντας «Βιγιαρεάλ, Βιγιαρεάλ» με όλη την δύναμη της ψυχής τους. Καμία γκρίνια, καμία μουρμούρα και αποδοκιμασία, μόνο χειροκρότημα και δάκρυα…
Εκείνο το απόγευμα η Βιγιαρεάλ κατάλαβε πόσο σπουδαία είναι η ομάδα για την πόλη. Εκείνο το απόγευμα η πόλη κατάλαβε πόσο σπουδαία είναι η ίδια για την ομάδα. Εκείνες τις ημέρες ο Ρόιγ έδωσε μία συνέντευξη και είπε γεμάτος σιγουριά: «Τα καλύτερα για την Βιγιαρεάλ είναι μπροστά μας όχι πίσω μας». Εννιά χρόνια μετά η Βιγιαρεάλ και αφού πρώτα επέστρεψε την αμέσως επόμενη σεζόν στη La Liga, κατακτά τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο της. Ο Ρόιγ δεν μπόρεσε να δει από κοντά τον τελικό. Πρόσφατα είχε προσβληθεί από τον Covid 19 και παρότι το ξεπέρασε και ταξίδεψε στο Γκντάσκ, το πρωτόκολλο της UEFA δεν του επέτρεψε να μπει στο γήπεδο. Επέστρεψε και είδε τον τελικό στο Βιγιαρεάλ μαζί με τους κατοίκους στην πόλη. Αν κάποιος από αυτούς τον ρώτησε για την επόμενη ημέρα, είμαι σίγουρος ότι ο Ρόιγ το ίδιο θα απάντησε. «Τα καλύτερα είναι μπροστά, όχι πίσω μας…».
Πηγή:Gazzetta.gr
