Ίσως ακουστώ υπερβολικός, ίσως ακραίος. Έτσι βλέπω τα πράγματα όμως και ανησυχώ. Με την ΑΕΛ να έχει γίνει η τέταρτη ομάδα που μπαίνει σε ευρωπαϊκό όμιλο και τους επόμενους 4 μήνες να προμηνύονται (μεσοβδόμαδα) δύσκολοι, κάθε τίτλος πλέον, ακόμα και ο θεωρητικά πιο ασήμαντος όπως το Σούπερ Καπ, έχει τη δική του σημασία. Δεν θα πανηγυριστεί προφανώς, δεν θα χρυσώσει το χάπι, δεν θα μας κάνει ομάδα από τη μια στιγμή στην άλλη. Θα βάλει όμως ένα μικρό λιθαράκι στην προσπάθεια διατήρησης του στάτους μας ως η πιο μεγάλη ομάδα.
Κακά τα ψέματα, μπορεί η περσινή έρευνα που έγινε για τους οπαδούς των ομάδων να μην είνα αντιπροσωπευτική, με τον τρόπο όμως που εξελίσσονται τα πράγματα είναι αναπόφευκτο να χάσουμε νεαρόκοσμο, είναι αναπόφευκτο άρρωστοι ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ να γίνουν αδρανείς. Για αυτό επαναλαβάνω, είναι σημαντικό να παίρνουμε κάθε τίτλο που έχουμε μπροστά μας.
Αρχίζοντας από το Σούπερ Καπ. Ναι ακόμα και το Σούπερ Καπ που συνήθως αντιμετωπίζεται σαν φιλικό προετοιμασίας πρέπει να καταχτηθεί. Η ιστορία πρέπει να γράψει πως η ΟΜΟΝΟΙΑ πήρε το 16ο Σούπερ Καπ της ιστορίας της. Για μένα, για σένα, τον δίπλα που τρέχει εδώ και 20 χρόνια την ΟΜΟΝΟΙΑ από πίσω, δεν θα κάνει καμιά διαφορά αυτός ο τίτλος. Θα κάνει όμως για τα παιδιά μας, που ψάχνουν εδώ και καιρό την ΟΜΟΝΟΙΑ που τους λένε οι γονείς τους και δεν την βλέπουν. Ειδικά κόντρα στην ΑΕΛ που απέκλεισε μια ομάδα που τερμάτισε 12 βαθμούς πάνω από τον Ερυθρό Αστέρα, αποκτά ιδιαίτερη σημασία.
