Η βόρεια κερκίδα μισοάδεια. Το γήπεδο κάθε άλλο παρά ασφυκτικά γεμάτο. Αλλά τα μαθητικά και τα παιδικά τελείωσαν νωρίς. Όπως πάντα. Όπως κάθε φορά. Με sold out ή χωρίς. Είναι ένα πράγμα να βάζεις το χέρι στην τσέπη για την ομάδα σου –που είμαι πρόθυμη να συνεχίζω να το κάνω- είναι άλλο πράγμα να σου δημιουργείται η εντύπωση ότι σε κλέβουν συνειδητά κάποιοι χωρίς να σέβονται πώς χωρίς τη δική σου συνεισφορά δεν θα υπήρχε σήμερα, δεν θα υπήρχε αύριο για αυτό το σωματείο.
Είμαι κάτοχος διαρκείας εδώ και χρόνια. Το Σάββατο θεώρησα σκόπιμο να πάρω στο γήπεδο και την οικογένειά μου. Αντί για ένα επιπλέον κανονικό και δύο παιδικά εισιτήρια (για έναν ενήλικα και δύο παιδάκια έξι ετών), υποχρεωθήκαμε να αγοράσουμε δύο κανονικά και πάλι καλά που δεν απαίτησαν στην είσοδο και τρίτο κανονικό εισιτήριο για τα δύο παιδάκια.
Το θέμα δεν είναι τα λεφτά, αν και είμαι σίγουρη ότι για πολλούς από εμάς στις δύσκολες εποχές που διανύουμε το θέμα δεν μπορεί παρά να είναι και οικονομικό. Ωστόσο, λεφτά δίναμε, δίνουμε και θα συνεχίσουμε να δίνουμε για την ομάδα, άλλοι από το υστέρημα και άλλοι από το περίσσευμά μας. Εκείνο που ενοχλεί περισσότερο είναι η κοροϊδία που είναι και επαναλαμβανόμενη.
Ειδικά για τη βόρεια κερκίδα, που παραμένει μισοάδεια στα πλείστα παιχνίδια, θα έπρεπε η διοίκηση να προβληματιστεί σοβαρά για το ενδεχόμενο μετατροπής της σε κερκίδα μόνο για μαθητικά εισιτήρια. Μόνο κερδισμένοι θα βγαίναμε όλοι από ένα γεμάτο ασφυκτικά και με μεγαλύτερο παλμό πέταλο. Το πέταλο που θα έπρεπε να «παράγει» φιλάθλους, αντί να μένει μισοάδειο γιατί τελείωσαν πάλι νωρίς τα μαθητικά εισιτήρια. Ας προβληματιστούν οι αρμόδιοι…
Κ.Μ
