Πολύ λυπηρό. Ψυχολογία του ύψους και του βάθους. Κερδίζουμε? Όλα καλά, όλοι σπουδαίοι. Χάνουμε? Μας φταίνε όλοι και όλα. Νοοτροπία…
Πολύ λυπηρό. Κάθε φορά που είναι να κάνουμε μια μεταγραφή, επισκιάζουμε τα πάντα και θυμόμαστε τον αγώνα…την ημέρα του αγώνα. Πριν τη Μπατούμι ήταν ο Ποτέ, χάσαμε το ματς και μετά τρέχαμε. Πριν την Μπρόντμπι ήταν ο Χριστοφή και ο Κιρμ. Αποκλεισμός. Με τη Σαλαμίνα τα ίδια (Χριστοφή, στόπερ, χαφ). Παρολίγο κάζο. Τυχαίο? Δεν νομίζω. Δεν μάθαμε και συνεχίσαμε το βιολί μας και αυτή τη βδομάδα. Παίζαμε με μια ομάδα που παραδοσιακά μας δυσκολεύει και μας κόβει βαθμούς αλλά η έγνοια μας ήταν ο Χριστοφή, η απομάκρυνση Φοφανά και η απόκτηση Καπράλ. Νοοτροπία…
ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ
Πολύ λυπηρό. Τα τελευταία 25 χρόνια έγιναν πολλά. Πολλές αλλαγές. (Δήθεν αλλαγές στο) ΔΣ, προπονητές, παίκτες, (Δήθεν) τεχνικοί διευθυντές. Τίποτα όμως δεν αλλάζει. Το τρένο ακόμα καίει κάρβουνο την στιγμή που οι άλλοι τρέχουν με πυρηνική ενέργεια. Ούτε καν να πάμε σε ντίζελ δεν τολμήσαμε. Και φυσιολογικά όλα μένουν τα ίδια. Ενδιάμεσα, ευτυχίσαμε να έρθει κατά λάθος κάποιος Ράουφμαν για να μας κάνει να νιώσουμε περήφανοι που είμαστε ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ αλλά ως εκεί.
Κι όταν λέμε ότι τίποτα δεν αλλάζει, αυτό έχει όνομα και λέγεται ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ. Νοοτροπία σημαίνει τον ιδιαίτερο τρόπο σκέψης, το σύνολο των πεποιθήσεων, των φόβων, των προκαταλήψεων, των εμμονών που καθορίζουν την συμπεριφορά και τις ενέργειες μας. Ο ιδιαίτερος τρόπος σκέψης είναι ότι είμαστε η λαοφιλέστερη και η μεγαλύτερη ομάδα στην Κύπρο. Το σύνολο των πεποιθήσεων είναι ότι ο κάθε Ομονοιάτης είναι αριστερός / ακελικός. Οι φόβοι μας είναι ότι μπας και χάσουμε τον έλεγχο του Σωματείου και χαθεί η συσπείρωση του κόμματος. Οι προκαταλήψεις μας είναι ότι για όλα φταίνε όλοι οι άλλοι (παράγκα, κοπ, διαιτησία, αποελ, ουεφα, κουρσοκούμνης, κούμας, ατυχία) εκτός από εμάς. Οι εμμονές μας είναι ότι όλα όσα κάνουμε είναι 100% ΟΚ και δεν χρειάζεται να αλλάξουμε τίποτε, μοιρολατρικά.
Για να αλλάξει η Νοοτροπία χρειάζεται θέληση, προοδευτικά μυαλά, ανεξαρτητοποίηση του Σωματείου από κόμματα & πρόσωπα και οι πράξεις να είναι περισσότερες από τα λόγια. Και μπορεί να αλλάξει. Οι υπόλοιποι το έκαναν. Δεν θα μιλήσω ξανά για την δημιουργία εταιρείας γιατί θα ενταθούν οι φόβοι τους. Θα πρέπει να προεκτείνουμε τον τρόπο σκέψης μας. Το να πιστεύεις ότι είσαι η λαοφιλέστερη και μεγαλύτερη ομάδα στην Κύπρο, δεν φτάνει. Θα πρέπει να αιτιολογείς και να το στηρίζεις. Θα πρέπει να ενεργείς ώστε να το ενισχύεις έμπρακτα. Όταν οι άλλοι σε προσπερνούν τότε εσύ αναπόφευκτα μικραίνεις. Δεν προβληματίζει κανένα ο αριθμός των εισιτηρίων που κόβουμε? Τα διαρκείας κάθε χρόνο μειώνονται. Χρειάζεται στρατηγική και πρακτική σκέψη (αυτά για κάποιους ίσως να είναι κινέζικα αλλά ας ανοίξουν κανένα βιβλίο για μάνατζμεντ ειδικότερα για σπορτς μάνατζμεντ). Η πεποίθηση ότι ο κάθε Ομονοιάτης είναι αριστερός/ακελικός είναι εκτός πραγματικότητας. Αν κάποιοι εξακολουθούν να το πιστεύουν αυτό, τότε σημαίνει ότι λιγοστέψαμε τόσο πολύ και μείναμε πολύ λίγοι. Όμως δεν είναι έτσι. Μια σπίθα χρειάζεται και θα δείτε πόσοι είμαστε. ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ εννοώ και όχι ακελικοί. Οι φόβοι μας θα έπρεπε να είναι να μην βουλιάξουμε κι άλλο και όχι ότι θα χάσει ποσοστά το κόμμα και τη θέση του ο υπεύθυνος στο κόμμα για την λειτουργία της ΟΜΟΝΟΙΑ. Οι προκαταλήψεις ναι είναι εκεί. Αλλά δεν πρέπει να είναι εκεί απλά για να τις επικαλούμαστε μοιρολατρικά για να δικαιολογούμαστε όταν αποτυγχάνουμε (δυστυχώς αυτό συμβαίνει πολύ συχνά). Θα πρέπει αυτές τις προκαταλήψεις και τους φόβους να τα παλεύουμε με στόχο να τα υπερνικούμε. Ο Δαλάι Λάμα είπε :”Αν διακατέχεσαι από την εντύπωση ότι για όλα φταίνε οι άλλοι, θα υποφέρεις για ολόκληρη σου τη ζωή”. Αλήθεια, αυτό θέλουμε? Η εμμονή μας θα έπρεπε να είναι όπως κάθε χρόνο να προσθέτουμε ένα λιθάρι στην ιστορία μας. Πώς? Κερδίζοντας κάποιο τίτλο. Προχωρώντας στην Ευρώπη. Πώς? Μαθαίνοντας από τα λάθη μας και από τα επιτεύγματα των άλλων. Αλήθεια τί κάναμε όταν οι άλλοι έμπαιναν σε ομίλους? Ζηλοφθονούσαμε λέγοντας ότι είναι τυχεροί. Αλήθεια, ξέρετε ότι τα τελευταία 8 χρόνια είχαμε μαζί με το αποελ τις περισσότερες ευκαιρίες για ευρωπαϊκή υπέρβαση? Οκτώ αυτοί οκτώ κι εμείς. Πέντε φορές σε ομίλους αυτοί καμία εμείς. Ο δε απόλλωνας 2 στα 3, η αελ και η αεκ με 1 στα 2. Πώς? Με σωστή οργάνωση. Πώς? Στελέχωση με άτομα εξειδικευμένα. Ο τεχνικός διευθυντής είναι MUST.
ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ
Ο τεχνικός διευθυντής αναλαμβάνει το ποδοσφαιρικό τμήμα, καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο θα υλοποιήσει τους στόχους που θέτει το ΔΣ. Πώς? Κατ’ αρχήν το ΔΣ καθορίζει τους στόχους (αν θέλεις τίτλους, αν θέλεις να παρουσιάζεις όμορφο και ελκυστικό ποδόσφαιρο για να προσελκύεις περισσότερο κόσμο στα γήπεδα ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων, αν θέλεις να παίρνεις μόνο αποτελέσματα, αν θέλεις απλά να βγεις στο Europa, αν θέλεις να παίζεις μόνο με παίκτες από τις ακαδημίες σου, αν θέλεις να παίζεις μόνο με ξένους κλπ) και τον οικονομικό προϋπολογισμό. Μετά αφήνεις τον άνθρωπο να σου οργανώσει το τμήμα για να πετύχει τους στόχους που έθεσε το ΔΣ. Δηλαδή, σου φέρνει το προπονητικό τιμ που αρμόζει στους στόχους, σου φέρνει τους παίκτες που αρμόζουν στους στόχους, κάνει συνεχές σκάουτιγκ και οργανώνει τις ακαδημίες ώστε να λειτουργούν αξιοκρατικά και αποδοτικά, αξιολογεί το έργο του καθενός στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Για να του δώσεις κίνητρο του δίνεις πριμ αν πετύχει το α, το β ή το γ (π.χ. του δίνεις μπάτζετ €3 εκ για να κάνει πρωταθλητισμό αλλά αν το πετύχει με €2,5 εκ. τότε να πάρει το μπόνους του). Να έχει όρεξη να δουλέψει. Βεβαίως για να γίνει αυτό θα πρέπει αυτοί που θα επιλέξουν τον τεχνικό διευθυντή, να κατέχουν και λίγο από το αντικείμενο. Σε διαφορετική περίπτωση μια αποτυχημένη επιλογή Τ.Δ. θα είναι καταστροφική. Όμως ερωτώ, η αεκ και η ανόρθωση πώς τα καταφέρνουν με αυτό το μοντέλο? Χρειάζεται αποφασιστικότητα, να το θέλεις να γίνει και θα το πετύχεις. Διαφορετικά, θα βιώνουμε καταστάσεις τραγελαφικές (έφυγε ο Φοφανά-ακραίος επιθετικός- και την ίδια μέρα αποκτήθηκε ο Καμπράλ-αριστερό μπακ- ενώ χρειαζόμαστε σέντερ φορ και κεντρικό αμυντικό. Δεν γνωρίζω, αλλά υποψιάζομαι ότι και οι 2 παίκτες θα έχουν τον ίδιο μάνατζερ. Δεν εξηγείται διαφορετικά αυτή η κίνηση). Η αποτυχία στον προγραμματισμό δεν είναι φετινό “επίτευγμα”. Έχει μακρά προϊστορία. Αποκτούνται παίκτες που δεν ταιριάζουν στο στυλ της ομάδας, παίκτες που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην πίεση, παίκτες για βιτρίνα (Ζε Ελίας οε οε οε), παίκτες για “πίκκα” των αντιπάλων, υπερτιμημένοι παίκτες, γεμίζουμε μια θέση με 3-4 παίκτες και αφήνουμε μια άλλη θέση με έναν (π.χ. αφήνουμε την ομάδα χωρίς σεντερ φορ και γεμίζουμε με περιφερειακούς), παίκτες φεύγουν πριν συμπληρώσουν δίμηνο, προπονητές να φεύγουν επειδή έχασαν ένα παιγνίδι κ.α.. Ευτυχώς έχει εκλείψει το φαινόμενο του παρελθόντος όπου φέρναμε παίκτες Ομονοιάτες οι οποίοι δεν σκάμπαζαν από ποδόσφαιρο. Κι όλα αυτά επειδή είχαμε διάφορους παράγοντες που το έπαιζαν ξερόλες τεχνικοί διευθυντές ή προπονητές ή μάνατζερ.
Έχω πολλά να γράψω αλλά θα γίνω φορτικός. Για τα μέλη, για την φτωχή επικοινωνιακή πολιτική, για την Ευρωπαϊκή προοπτική. Μια άλλη φορά. Όλα τα γράφω όχι επειδή χάσαμε ένα ματς. Απλά επειδή βλέπω ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και μυαλό δεν βάζουν. Κύριοι, έχετε τον πιο πιστό κόσμο στην Κύπρο, ακόμα και στις αποτυχίες είναι εκεί και δεν τον “εκμεταλλεύεστε” όπως αρμόζει. Απλά για να διαιωνίζετε το διαπλεκόμενο οικονομικό-πολιτικό περιβάλλον στο οποίο έχετε μάθει να ζείτε. Ζείτε σε μια γυάλα. Και στις γυάλες ζουν μικρά χρυσόψαρα που ζουν σε ασφάλεια αλλά πεθαίνουν από βαρεμάρα ή αν ο ιδιοκτήτης τους ξεχάσει να τα ταΐσει ή να τους αλλάξει νερό. Η ΟΜΟΝΟΙΑ όμως δεν είναι χρυσόψαρο. Είναι πολύ μεγάλο ψάρι κυνηγός και θέλει πέλαγα, θέλει να καταβροχθίζει τρόπαια (στην Κύπρο), να μεγαλώνει, να εξελίσσεται, να βγαίνει σε άλλα πιο βαθιά πέλαγα (Ευρωπαϊκή πορεία). Εσείς κύριοι ερίξετε μια φάλαινα σε μια γυάλα. Πολύ λυπηρό. Η ΟΜΟΝΟΙΑ δεν είναι χρυσόψαρο, κύριοι.
Υ.Α.Ι.
