Πράγματι είναι να απορείς κάποτε πού κατάντησε η ΟΜΟΝΟΙΑ. Έστω κι αν παίζει με μικρούς ή μη βασικούς παίκτες. Αλήθεια πότε περιμένουν να πάρουν ευκαιρίες αυτά τα παιδιά? Μήπως περιμένουν να παίξουν με το αποελ ή στους ομίλους του champions league για να δείξουν τι αξίζουν? Δεν φταίνε αυτά τα παιδιά καθόλου. Άλλοι φταίνε που δεν τους καθοδηγούν που βρίσκονται. Να χάνουμε (έστω και σε φιλικό) από ομάδα τρίτης κατηγορίας (πέρσι ήταν στην τέταρτη) η οποία ακόμα δεν ξεκίνησε επίσημα παιγνίδια. Και κάποιοι να σφυρίζουν αμέριμνα. Βλέπω τα σχόλια στο facebook και πραγματικά απορώ. Διερωτώνται κάποιοι γιατί να γίνεται κριτική για ένα φιλικό παιγνίδι στο οποίο παίζαμε κυρίως με μικρούς.
Είμαι από τους τυχερούς που έφτασα την ΟΜΟΝΟΙΑ του 1978 και της δεκαετίας του 1980. Θέλαμε να ανοίξει η γη να μας καταπιεί όταν δεν κέρδιζε η ΟΜΑΔΑ, δεν καταδεχόμασταν την ισοπαλία (πόσο μάλλον την ήττα). Ακόμα κι αν παίζαμε φιλικό, ακόμα κι αν παίζαμε με πολλούς μικρούς στην ενδεκάδα, ακόμα κι αν παίζαμε με τον Άγιαξ της τότε εποχής. Τότε τρέχαμε στο γήπεδο 1-1,5 ώρα πριν τον αγώνα για να δούμε και τη δεύτερη ομάδα (τότε οι νέοι έπαιζαν στο ίδιο γήπεδο και με την ομάδα των νέων του ίδιου αντιπάλου που έπαιζε και η πρώτη ομάδα). Βλέπαμε τα δεύτερα όπως την πρώτη ομάδα. Χαιρόμασταν για τις νίκες τους και στεναχωριόμασταν για τις (ελάχιστες) ήττες τους. Γιατί? Επειδή ήταν το μέλλον της ΟΜΟΝΟΙΑ, επειδή φορούσαν την φανέλα με το τριφύλλι στο στήθος, επειδή βλέπαμε τους μελλοντικούς αστέρες της ομάδας, επειδή ο χαρακτήρας της δεύτερης ομάδας ήταν ο ίδιος κι απαράλλαχτος με αυτόν της πρώτης ομάδας. Ήταν η προσωποποίηση του ΝΙΚΗΤΗ.
Πόσο άλλαξαν τα πράγματα από τότε. Για να μην αναρωτιόνται κάποιοι για το που καταντήσαμε. Αυτή η αλλαγή στη νοοτροπία από το 1990 και μετά μας έριξε εδώ που φτάσαμε. Να χάνουμε από ομαδούλες και να τα ρίχνουμε στις απουσίες, στη διαιτησία (τότε να βλέπατε τι διαιτησίες είχαμε, χωρίς τηλεοπτική κάλυψη, χωρίς ριπλέι), στην ατυχία (???), στο γήπεδο (τότε να δείτε που έπαιζαν οι παίκτες-σε γήπεδα κλουβιά που θύμιζαν χωράφια για πατάτες) στο κατεστημένο/παρασκήνιο, στο ότι έσβησαν οι προβολείς για 50 λεπτά και άλλα. Προκαλώ να κάνετε μια μελέτη της πορείας και των στοιχείων που οδήγησαν σε αυτό το κατάντημα της παραμόρφωσης του DNA του Ομονοιάτη, θα έχει πολύ ενδιαφέρον, μιας και δεν το κάνουν αυτοί που όφειλαν να το κάνουν (έχουν άλλες έγνοιες). Έχω εισηγηθεί πολλάκις στο ΔΣ να προχωρήσουν στην έκδοση τόμων/dvd για να καταγραφεί η ιστορία του Σωματείου (με επανέκδοση του πολύ ωραίου τόμου για τα 30χρονα του Σωματείου που εκδόθηκε το 1978 και τη συγγραφή άλλου τόμου από το 1979 και εντεύθεν). Ο στόχος δεν είναι απλά να εκδοθεί ένα βιβλίο για να εισπράξουμε κάποια χρήματα. Υπάρχει κάτι πιο σημαντικό. Να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Είναι ένα βήμα για να μυηθούν σε αυτό το DNA οι νέοι Ομονοιάτες που δεν έζησαν κάτι από τις δεκαετίες του 70-80. Το DNA του απόλυτου νικητή που δεν καταδέχεται να καταγράφεται στην ιστορία του Σωματείου η οποιαδήποτε ντροπιαστική ήττα (έστω και στα φιλικά) αλλά αντιμετωπίζοντας την ήττα αθλητοπρεπώς σαν παράδειγμα προς αποφυγή για το μέλλον.
Υ.Α.
