Αντί εισαγωγής
«…σε μια εποχή που η σημασία της λέξης “πρόσφυγας” έχει … πάρει την μορφή της καμουφλαρισμένης εισβολής των ισλαμικών στοιχείων που έχουν σαν στόχο να εξαλείψουν ότι χριστιανικό, ελληνικό και ευρωπαϊκό υπάρχει, ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Φιλάθλων Αποέλ δεν μπορεί να παραμένει αμέτοχος…»
Του Λεόντιου Φιλοθέου, cyprusnews.eu
Απόσπασμα.
Το εισαγωγικό απόσπασμα είναι από ανακοίνωση του ΣΥ.ΦΙ. Αποέλ. Κι αυτό το απόσπασμα είναι επιεικώς light μπροστά σε μια εμετική ανακοίνωση που έβγαλε μια άλλη (ανεπίσημη) ομάδα φιλάθλων της ίδιας ομάδας. Μια ανακοίνωση που θα ζήλευε ακόμα και το Γ’ Ράιχ αναρτημένη με το πανό «Refugees go home». Home; Μα δεν έχουν. Βομβαρδίστηκε. Κάηκε. Όπως και τα εγκεφαλικά σας κύτταρα.
Ξέρω. Είναι μεμονωμένο. Και φυσικά η εύκολη δικαιολογία είναι ότι παντού υπάρχουν ηλίθιοι. Και ακραίοι. Και ρατσιστές. Και φανατισμός. Δεν είναι σίγουρα όλοι το ίδιο.
Έχει όμως σημασία που είναι η εξαίρεση και που ο κανόνας. Έχει σημασία που αυτοί νιώθουν άνετα.
Διότι είναι οι ίδιοι που φώναζαν ου-ου σε μαύρο ποδοσφαιριστή. Είναι οι ίδιοι που διαφήμιζαν τα κασκόλ τους στο Άουσβιτς. Είναι οι ίδιοι που κουβαλούν στα γήπεδα φασιστικά σύμβολα. Και είναι οι ίδιοι που αυτοπροσδιορίζονται με το ναζιστικό «εκ φύσεως ανώτεροι». Όσο κι αν η επίσημη Ομάδα (μάταια) προσπαθεί να διαφοροποιηθεί.
Εδώ καλλιεργείται μίσος. Και παρακινείται βία. Δεν είναι γραφικοί. Είναι επικίνδυνοι. Διότι εδώ δεν κινδυνεύει ούτε το χριστιανικό. Ούτε το ελληνικό που φρόντισε άλλωστε να το εξαλείψει το χριστιανικό. Ούτε και το ευρωπαϊκό. Εδώ κινδυνεύει το δημοκρατικό.
Μεμονωμένο.
Ως γνωστό ζούμε στη χώρα των μεμονωμένων φαινομένων. Μεμονωμένοι οι οργανωμένοι του Αποέλ. Μεμονωμένοι και οι ανοργάνωτοι. Μεμονωμένοι και οι ρατσιστές. Μεμονωμένη και το ΣΙΓΜΑ που έκοψε την υποψία του gay φιλιού. Μεμονωμένο και το ΡΙΚ που έκοβες σκηνές από παλιά. Μεμονωμένο και το MEGA που έκοψε την πουλλου. Μεμονωμένος ο Θεμιστοκλέους και τα ρατσιστικά παραληρήματα του. Μεμονωμένοι και οι ομοφοβικοί βουλευτές. Μεμονωμένος και ο Χάσικος.
Γράφω συχνά για κοινωνικά ζητήματα. Για θέματα ρατσισμού, για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Για θέματα διαφορετικότητας. Κάθε φορά παρασέρνομαι. Μετράς likes. Μετράς shares. Μετράς views. Βρίσκουν αποδοχή. Χαίρεσαι.
Ζεις μια εικονική πραγματικότητα. Και ξαναχαίρεσαι. Γιατί νομίζεις ότι είναι όλοι σαν κι εσένα. Κακώς.
Γιατί μόλις ξεμυτίσεις από το δικό σου facebook-κόσμο, αντιλαμβάνεσαι ότι είναι και οι άλλοι. Απέναντι. Και είναι πολλοί. Μεμονωμένοι. Αλλά αν τους βάλεις μαζί, ίσως και περισσότεροι.
Εκ φύσεως…
Την ώρα που οι πιο πάνω καλλιεργούσαν το μίσος και σε μερικές ανακοινώσεις καλούσαν ακόμα και σε βία κατά των προσφύγων, 15 παιδιά ακόμα πνίγονταν στο Φαρμακονήσι. Παιδιά μικρά, σαν κι αυτά που αναγιώνουν εκεί στην κερκίδα για να γίνουν οι αυριανοί ρατσιστές.
Την ίδια όμως ώρα πολλοί συνάνθρωποι μας έτρεχαν για βοήθεια. Την ίδια ώρα άλλοι οπαδοί έβγαζαν κι άλλα πανό. Συμπαράστασης. Το μάτι μου έπεσε και σε ένα σύνδεσμο φιλάθλων της Ομόνοιας την ώρα που παρέδιδαν ρουχισμό και τρόφιμα στους χώρους υποδοχής των προσφύγων. Δεν απογοητευόμαστε. Υπάρχει ελπίδα. Γιατί υπάρχουν και εκ φύσεως άνθρωποι…
Υστερόγραφο
Στην τάξη του γιού μου, στην πρώτη δημοτικού είναι και ο Λέο, με καταγωγή από χώρα της Αφρικής. Και ο Έμο, από τη Βουλγαρία. Είναι και η Χάλα, Μουσουλμανικής καταγωγής από χώρα της Μέσης Ανατολής. Το πρωί τους βλέπω. Παίζουν όλοι μαζί. Τρέχουν. Γελάνε. Αγκαλιάζονται. Γιατί ρατσιστής δεν γεννιέσαι. Γίνεσαι.
