Αγαπητοί φίλοι,
Δυστυχώς η Ομόνοια, αν θέλει να προχωρήσει μπροστά και να έχει επιτυχίες, είναι αναγκασμένη να εγκαταλείψει τον ρομαντισμό και να ακολουθήσει το μοντέλο που επιτάσσει οι ομάδες να είναι κερδοσκοπικοί οργανισμοί. Δυστυχώς, ξαναλέω, το παγκόσμιο ποδόσφαιρο κινείται από το χρήμα και πλέον οι τίτλοι και οι επιτυχίες μεταφράζονται σε κέρδη. Για το λόγο αυτό, όταν θέτεις πρωταγωνιστικούς στόχους, οι άρχοντες της ομάδας στοχεύουν το χρήμα.
Και έρχομαι τώρα στο επίμαχο θέμα. Ποιος είναι αυτός που θα θέσει τους στόχους μιας ομάδας και ποιος είναι αυτός που έχει το δυνατό κίνητρο για να σπρώξει όλο το οικοδόμημα μπροστά; Αυτός δεν είναι άλλος από την διοίκηση. Η διοίκηση πρέπει να είναι αυτή που πρώτα από όλα έχει το κίνητρο και τη δίψα να θέτει στόχους σε προπονητές και παίχτες ώστε αυτοί να επιτύχουν τους δικούς τους στόχους. Που επαναλαμβάνω, στο ποδόσφαιρο του σήμερα αυτό είναι το κέρδος. Δυστυχώς, κατά την άποψή μου, η Ομόνοια υποφέρει πάνω από όλα, από έλλειψη κινήτρων και στόχων των ιδίων των διοικούντων. Και αυτό είναι κάτι που το είδαμε να επαναλαμβάνεται πολλές φορές και σε άλλες περιπτώσεις όπως αυτή των συνεργατικών οργανισμών. Οργανισμοί που στην τελική δεν είχαν ιδιοκτήτες. Οι περιουσία των οργανισμών αυτών καθώς και τα όποια κέρδη δεν άνηκαν πουθενά. Αποτέλεσμα αυτού ήταν στις πλείστες περιπτώσεις να υπάρχει έλλειψη οράματος, αδυναμία εκσυχρονισμού και τελικά μια καταστροφική κακοδιαχείριση. Τα συνεργατικά όπως και η Ομόνοια ανήκουν στο λαό. Ποιος όμως είναι αυτός που θα αναλάβει στο τέλος την ευθύνη; Ποιος είναι αυτός που θα έχει τα κίνητρα να θέσει στόχους; Ποιος είναι αυτός που θα έχει λόγο να θέσει μακροπρόθεσμο πλάνο;
Ο γραφών έχει βαθιές αριστερές πεποιθήσεις, και έντονο το συναίσθημα του λαϊκού δικαίου και της ισότητας. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως δεν μπορώ να κατανοήσω τον μηχανισμό που δημιουργεί στόχους και κίνητρα, δυστυχώς βασισμένα στο κέρδος. Η ομάδα μας δεν έχει διοικούντες/ ιδιοκτήτες με ειδικό ενδιαφέρον πέραν του ότι δηλώνουν Ομονοιάτες. Πονούν δηλαδή την ομάδα, πράγμα που δεν το αμφισβητώ καθόλου, αλλά ταυτόχρονα δεν έχουν να χάσουν κάτι αν η ομάδα δεν πάει καλά. Το πολύ πολυ να τους βρίσουν και να πάνε σπίτια τους. Με λίγα λόγια, η κάθε διοίκηση είναι εκεί με την ιδιότητά της ως φίλαθλος της ομάδας, ως άτομα που αγαπούν την Ομόνοια. Δεν έχουν ούτε προσωπικούς στόχους, ούτε κυνηγούν προσωπικά οφέλη, ούτε διακινδυνεύουν προσωπικά περιουσιακά στοιχεία. Η Ομόνοια χρειάζεται τέτοιο μοντέλο ιδιοκτησίας και διοίκησης που θα επιτρέπει την λειτουργία και ανάπτυξή της στη βάση ρεαλιστικών κινήτρων.
Αν οι μετοχές της Ομόνοιας ανήκουν σε 10, 20, 50 ή 500 εύπορους Ομονοιάτες, αυτό δεν σημαίνει πως η Ομόνοια δεν ανήκει και σε μένα, τον απλό φίλαθλο που μεγάλωσα με τις ιδέες και τα ιδανικά του σωματείου αυτού. Δεν σημαίνει πως δεν μπορώ να φωνάξω και ζητήσω αλλαγές στα τεκταινόμενα στην ομάδα μου. Θα μπορώ όμως να ξέρω που να απευθυνθώ και που να φωνάξω όταν θα πιστεύω πως οι διευθυντές της ομάδας δεν εργάζονται προς το καλώς νοούμενο συμφέρον της. Πρέπει να απαλλαγούμε από τον ρομαντισμό και να μιλήσουμε πλέον ανοικτά για αλλαγή μοντέλου. Η Ομόνοια δεν θα πάψει ποτέ να ανήκει στο λαό της και δεν θα πάψει ποτέ να αντιπροσωπεύει τα ιδεώδη στα οποία κτίστηκε. Απλά αυτοί που ορίζουν τις τύχες της χρειάζεται να ενισχύσουν τα κίνητρά τους μέσω ενός παραγωγικού ιδιοκτησιακού καθεστώτος.
Με εκτίμηση,
Γιώργος
