Οι συνθήκες που ζούμε είναι πολύ άσχημες, όμως λυπούμαι να σημειώσω ότι δεν είναι πρωτόγνωρες. Είναι συνθήκες που βιώνουμε κατ’ επανάληψη εδώ και 25 χρόνια τώρα. Δυστυχώς, όλα τριγύρω αλλάζουνε αλλά στο σωματείο μας (σχεδόν) όλα τα ίδια μένουν. Έγραψα πολλές φορές για την νοοτροπία, για προτάσεις που θα μπορούσαν να βοηθήσουν να ξεφύγει το Σωματείο από την μιζέρια, όπως το έχουν κάνει και πολλοί άλλοι. Ποτέ όμως δεν είπα ότι είμαι ικανός να υπηρετήσω το Σωματείο από κάποιο διοικητικό πόστο. Όμως υπάρχουν πολλοί άλλοι που δεν έχουν ούτε τις στοιχειώδεις ικανότητες αλλά προσπαθούν να μας πείσουν ότι διοικούν το μεγαλύτερο Σωματείο του τόπου καταντώντας το περίγελο του κάθε μη ομονοιάτη. Εξάλλου δεν είμαι ούτε μέλος του ακελ (λόγω πεποιθήσεων) ούτε της ΟΜΟΝΟΙΑ (ανκαι το θέλω πολύ αλλά δεν…). Αυτή είναι η διαφορά μας. Επίσης δεν έχω κάτι με το ακελ ούτε με τους ακελικούς. Έχω πρόβλημα όμως με την ανάμειξη πολιτικών στο ποδόσφαιρο. Και το ακελ δεν είναι το μόνο που ανακατεύεται και το ξέρουμε το κύκλωμα που ελέγχει το ποδόσφαιρο. Αυτό που δεν δέχομαι είναι το ότι το ακελ φαίνεται ότι χειραγωγεί το Σωματείο που αγαπώ. Κι αυτό με πληγώνει. Τα ίδια θα έγραφα αν αυτό το έκανε η εδεκ, το δηκο, ο δησυ το οποιοδήποτε κόμμα ή πολιτικός με κίνητρα πολιτικά, συνομοσιολογικά και μη φίλαθλα.
Οι χρυσές δεκαετίες του 1970 και 1980 παρήλθαν. Οι δεκαετίες τότε δεν ήταν από μόνες τους χρυσές επειδή έτσι τις βαφτίσαμε. Τότε, η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν πρωτοπόρος σε πολλά πράγματα και οι άλλοι την ακολουθούσαν. Σταθερή επιλογή προπονητών από συγκεκριμένη χώρα υψηλότερου επιπέδου από το κυπριακό τότε (Βουλγαρία), σταθερός κορμός ποδοσφαιριστών, βασική προετοιμασία στο εξωτερικό, ανάπτυξη και προώθηση στην α’ ομάδα ταλέντων στις ακαδημίες (τσικό και δεύτερα, τότε) με νοοτροπία νικητή, (ελάχιστες) μεταγραφές ποδοσφαιριστών από άλλες ομάδες (Σαββίδης, Ξιούρουπας), σιδηρά πειθαρχία, δικό της προπονητικό κέντρο (έστω κι αν μας το πήραν οι τούρκοι). Βάλτε και τον κόσμο που γέμιζε όλα τα γήπεδα του τόπου, οπότε δεν χρειαζόταν κάτι άλλο για να επιβληθείς στην Κύπρο και να ονειρεύεσαι για κάτι καλό στην Ευρώπη (δηλ. άντε να πας στον 2ο γύρο του τότε Κυπέλλου Πρωταθλητριών που διεξαγόταν με 30-32 ομάδες με μορφή διπλών αγώνων νοκ-άουτ). Βεβαίως και τότε γίνονταν διάφορα, αλλά ήταν τόσο μεγάλη η διαφορά της Ομάδας μας από τους άλλους που τα λάθη επισκιάζονταν λόγω των μεγάλων επιτυχιών. Μικρός τότε θυμάμαι το 1982 όταν συζητιόταν στις κερκίδες πως μεγαλοεπιχειρηματίες της Κύπρου είχαν κάνει πρόταση στο ακελ (ναι στο ακελ) να αναλάβουν την ΟΜΟΝΟΙΑ να την κάμουν εταιρεία και να την κάνουν ομάδα Ευρωπαϊκών προδιαγραφών, να ξεφύγει από τα στενά σύνορα της Κύπρου. Ναι, το 1982. Τα σχόλια τότε έπαιρναν κι έδιναν στις κερκίδες. Τα πλείστα σχόλια που ακούγονταν τότε ήταν “Ήντα εν να δώκουμε την ομάδα στον τάδε κεφαλαιοκράτη? Η ΟΜΟΝΟΙΑ εν ιδέα τζιαι εν πουλιέται.” Ελάχιστοι υπερασπίζονταν την άποψη να δοθεί η ομάδα σε ιδιώτη. Βεβαίως τότε ήταν δικαιολογημένοι λόγω της κατάστασης που επικρατούσε λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο, υπήρχε τότε ο ψυχρός πόλεμος, πού να νεκατώσεις την ΟΜΟΝΟΙΑ σε έτσι πολύπλοκα θέματα και να προκαλέσει κανένα Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο? Οι επιτυχίες της ομάδας τότε είχαν αποκοιμήσει τους τότε διοικούντες (και την συντριπτική μερίδα του κόσμου) νομιζόμενοι ότι οι καιροί δεν θα αλλάξουν, το μοντέλο μας είναι το καλύτερο και ότι πάντα θα είμαστε πρώτοι με τους άλλους να ακολουθούν. Τότε θυμάμαι τον πατέρα μου και 2-3 άλλους γραφικούς που φώναζαν στις κερκίδες (δεν είχαν κάτι να χάσουν αφού δεν ήταν ούτε ακελικοί ούτε φανατικοί σε κομματολογίες) ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ πρέπει να αλλάξει νοοτροπία, να ξεφύγει από το κόμμα και να επαγγελματικοποιηθεί. Θυμάμαι χαρακτηριστικά 2 ατάκες του πατέρα μου “Δαμέ ολόκληρη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εκατέρρευσεν σε μια νύχτα, όϊ η ΟΜΟΝΟΙΑ που εν μια ομάδα της Κύπρου” και “Ο Καϊάφας τζιαι ο Κανάρης εν να φύουν σε λλία χρόνια τζιαι εν να μας φτάσουν οι άλλοι. Οι μιτσιοί που έχουμεν εν σπουδαία παιχτούθκια αλλά κανένας έννεν Καϊάφας τζιαι Κανάρης. Πρέπει να επαγγελματικοποιηθεί η ομάδα, να μπουν ριάλια μέσα τζιαι να φέρει 2 παίκτες κλάσης που έξω για να μάθουν δίπλα τους τζιαι οι μιτσιοί μας”. (Οι μιτσιοί τότε ήταν ο Κάντηλος τζιαι ο Σαββίδης ενώ Ευαγόρας και Πέτσας έφευγαν για Αμερική για σπουδές).
Η δεκαετία του 1990 επιβεβαίωσε τα ανωτέρω. 1 πρωτάθλημα, 2 κύπελλα, 2 ασπίδες και αυτά έπρεπε να βγάλουμε από τη ναφθαλίνη τον μάστρε Άρσωφ. Μια και ο λόγος για Άρσωφ και για λάθη του παρελθόντος, ο άνθρωπος θα έπρεπε (όπως το απέδειξε) να ήταν ο Φέργκιουσον της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Εκδιώχθηκε ως αποτυχημένος το 1980 επειδή πήρε το κύπελλο κι του έκλεψαν το πρωτάθλημα με διαφορά 1 γκολ στα χαρτιά. Ο άνθρωπος, ήταν μυημένος στο DNA της ΟΜΟΝΟΙΑ και όποτε κλήθηκε να έρθει στην ομάδα έπαιρνε κάποιο τίτλο (ακόμα και στα γεράματα του το 2000 με 4-2 το αποελ σε τελικό κυπέλου). Τί χρειάζονταν οι δοκιμές με κάτι γιουγκοσλάβους, βραζιλιάνους και λοιπούς οι οποίοι μέχρι να καταλάβουν πού έρχονταν τους διώχναμε τους ανθρώπους χωρίς να τους δώσουμε ευκαιρία να κάνουν τη δουλειά τους (κάθε χρόνο αλλάζαμε προπονητή και σύστημα. Ο ένας έπαιζε 4-4-2, ο άλλος 3-5-2, ο άλλος 5-3-2, ο άλλος 3-4-3 κλπ). Ταυτόχρονα, αποελ, απόλλωνας και ανόρθωση προσαρμόζονται στο νέο περιβάλλον (εκμεταλλευόμενοι το άνοιγμα των αγορών της καταρρέουσας τότε Ανατολικής Ευρώπης) φέρνοντας παίκτες και προπονητές πρώτης διαλογής (Σπόλιαριτς, Κρισμάρεβιτς, Βέσκο, Γκόκιτς, Σάμπουριτς, Κετσπάγια, Ιορντανέσκου, Μπόνεφ). Η ανόρθωση θέτει στόχους ευρωπαϊκής υπέρβασης (ομίλοι), ενώ αποελ και απόλλωνας κάνουν ευρωπαϊκές πορείες πολύ καλύτερες από εμάς. Εμείς? Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι γινόταν και ακολουθούσαμε φέρνοντας παίκτες 2ης και 3ης διαλογής από αυτές τις χώρες και βασιζόμασταν μέχρι ενός σημείου σε κάποιους πρωτοκλασάτους αλλά σε προχωρημένη ηλικία παίκτες της προηγούμενης δεκαετίας (Ευαγόρας, Πέτσας, Σαββίδης, Κάντηλος) ενώ έκαναν την εμφάνιση τους Μαλέκκος και Κ. Καϊάφας. Η ευρωπαϊκή προοπτική λέμε ότι δεν μας ”αφορά” εκτός κι αν έρθει (από μόνη της). Αναπόφευκτα, οι άλλοι μας ξεπέρασαν. Και δεν μάθαμε. Έστω κι αν χάθηκαν τίτλοι από εξωγενείς παράγοντες. Δεν ήταν όμως από μόνοι τους αυτοί οι εξωγενείς παράγοντες που οδήγησαν το Σωματείο σε αυτό το σημείο. Αν εσύ δεν είσαι δυνατός τότε τα ρίχνεις στους άλλους, έτσι? Και αυτό ισχύει για όλη την περίοδο 1990-2015.
Τέλη δεκαετίας ’90, ήρθε κάποιος κ. Α Μιχαηλίδης ο οποίος άλλαξε κάπως τον τρόπο σκέψης σε θέματα οργάνωσης του ποδοσφαιρικού τμήματος και μεταγραφών ενώ έδωσε ευκαιρίες σε μικρούς να ανέβουν στην α’ ομάδα. Επίσης, ήρθε τυχαία (στο παρά πέντε κι ενώ ήταν η τελευταία επιλογή του Μιχαηλίδη μεταξύ άλλων) κάποιος Ράουφμαν και άλλαξαν τα δεδομένα. Χάσαμε τίτλους στο παρά πέντε, αλλά πήραμε 2 πρωταθλήματα και 1 κύπελλο στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Τραυματίζεται ο Ράουφμαν, και τέλος. Έρχεται ο Αλωνεύτης να μας δώσει ελπίδα αλλά μέχρι να πεις κίμινο πωλείται στη Λάρισα. Δεν έρχονται τίτλοι (μόλις 1 κύπελλο), οι άλλοι συνεχίζουν να εξελίσσονται θέτουν στόχους. Το 2008 ο κόμπος φτάνει στο χτένι, και ο κόσμος δεν μπορεί να βλέπει την ομάδα να διασύρεται χωρίς κάποιο τίτλο και τερματίζοντας δεύτερη ή τρίτη και καταϊδρωμένη. Ο κόσμος ζητά εκσυγχρονισμό και επαγγελματισμό βλέποντας τους άλλους να μας προσπερνούν. Μπαίνει από τότε θέμα απεμπλοκής του κόμματος από τα πεπραγμένα του Σωματείου και της πρόσληψης ειδικών στο ποδόσφαιρο ώστε να μην στήνουν την ομάδα φιλόδοξοι παράγοντες, μάνατζερς και η Μονή Κύκκου (τουρίστας Ζε Ελίας). Έτσι επέρχεται η “μεγάλη αλλαγή”.΄Αλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς, όπως αποδείχτηκε μετέπειτα. Αναλαμβάνει / διορίζεται πρόεδρος ο Μιλτής (υποψήφιο μέλος προηγούμενου διορισμένου δσ του σωματείου) και αντιπρόεδρος (και υπεύθυνος ποδοσφαιρικού τμήματος) ο μετέπειτα βουλευτής ακελ Τζιοβάνης. Άσε που αφήνονται σκιές για συμφωνίες “συνδιαλλαγής και συγκοινωνούντων δοχείων”. Ο κόσμος τρελαίνεται και παραληρεί θεωρώντας ότι αυτά τα λεφτά ποτέ δεν θα τελειώσουν και ότι θα κάνουμε τον πλανήτη δικό μας, λες και είμαστε η Ρεάλ ή Man Utd. Βεβαίως δεν βγάζω τον εαυτό μου από αυτό, αφού θεωρούσα ότι οι άνθρωποι αυτοί (ο Τζιοβάνης αποχώρησε μετά όταν είδε τα τεκταινόμενα) θα είχαν την στοιχειώδη γνώση οικονομικής διαχείρισης και επιχειρηματικότητας. Ξοδεύονται τρελά ποσά που θα μπορούσαν να στήσουν μια ομάδα ακτύπητη στην Κύπρο που να κτυπά ευρωπαϊκούς ομίλους κάθε χρόνο ΑΛΛΑ αντί αυτού άφησαν αποκαΐδια και παρακαταθήκη ένα χρέος που δεν μπορεί να εξοφληθεί, τουλάχιστον με τα μυαλά που κουβαλούν αυτοί που ορίζουν την τύχη του Σωματείου. Η κατάκτηση 1 πρωταθλήματος και 2 κυπέλλων σε αυτή την τετραετία κάθε άλλο παρά επίτευγμα μπορεί να θεωρηθεί σε σχέση με τα χρήματα που “πετάχτηκαν”. Χρήματα χωρίς κανένα προγραμματισμό, χωρίς προσανατολισμό ή πλάνο. Φυσικά και κάποιου είδος πλάνο να είχαν, το αποτέλεσμα δείχνει ότι το πλάνο αυτό ήταν μπάχαλο κι ερασιτεχνισμοί. Προπονητές και παίκτες έκαναν πασαρέλα και φεύγοντας παίρνουν γερές αποζημιώσεις χωρίς να προσφέρουν ούτε το 1% αυτών που πληρώθηκαν. Βεβαίως, δεν ξέρουμε (απλά υποψιαζόμαστε) τι παιζόταν πίσω από τη βιτρίνα μεταξύ Μιλτή και αυτών που τον διόρισαν σε μια σχέση συνδιαλλαγής που φαίνεται ότι κάπου στην πορεία “έσπασε”. Και από τότε διούμεν της ττενέκκας γυρόν της Κύπρου ζητιανεύοντας να καλύψουμε τα ακάλυπτα. Παρένθεση…Περσινή δήλωση Σεραφείμ στο ΡΙΚ “Γίνονται εισφορές στην ΟΜΟΝΟΙΑ και από φίλους μη ομονοιάτες”. Δήλωση Άντρου Κυπριανού προχτές “Εισφορές στο ακέλ γίνονται και από φίλους που δεν είναι ακελικοί, ακόμα και συναγερμικοί”. Ίδια γλώσσα. Μήπως και οι 2 μιλούν για τους ίδιους μη ακελικούς μη ομονοιάτες? Μήπως το ταμείο είναι κοινό? Δεν γνωρίζω, απλά ερωτώ.
Τί από τα πιο πάνω που έγραψα διαφοροποιήθηκε στον τρόπο σκέψης των εκάστοτε διοικούντων στη διάρκεια των χρόνων, ακόμα και σήμερα, παρά τα παθήματα που δεν λεν να γίνουν μαθήματα? Τα ίδια πράγματα αιωρούνται τόσα χρόνια και δεν γίνεται κάτι. Συζητούσαμε και τότε όπως και τώρα επαγγελματισμό, αναδιοργάνωση και την πρόσληψη ειδικών (π.χ. τεχνικού διευθυντή και προπονητών με την ίδια φιλοσοφία) που να είναι γνώστες του σύγχρονου ποδοσφαίρου ώστε να στήσουν την ομάδα. Ρίχνουμε αυγά στον τοίχο. Με όλο τον σεβασμό στην προσφορά τους και χωρίς να έχω κάτι προσωπικό με τους ανθρώπους, αφού όλοι μιλούν για ευθύνες του φετινού τεχνικού τιμ στο στήσιμο της ομάδας, ο Ιωακείμ δεν ήταν μέλος αυτού του τεχνικού τιμ? Ο Ράουφμαν τί δουλειά κάνει στην ομάδα, να μάθουμε κι εμείς? Οι επενδυτές που ήρθαν πέρσι πού είναι? Έμαθαν ποτέ τα μέλη γιατί δεν προχώρησε η υπόθεση? Καμία ενημέρωση. Οπότε μπορούμε να υποθέσουμε τι έγινε. Ότι έγινε και με την πρόταση για τη δημιουργία εταιρείας (έστω και λαϊκής βάσης) πριν 3-4 χρόνια (μια απλή αναφορά στην ΓΣ ότι έγινε μελέτη και δεν είναι προς το συμφέρον του Σωματείου).
Όλα αυτά ως απάντηση σε αυτούς (στον Φιλελεύθερο) που διερωτούνται “Φταίει το κόμμα στις αποτυχίες αλλά όχι για τις επιτυχίες?” βάζοντας φωτογραφία της Θ9 με πανό του ακελ που σκέπαζε την Βόρεια. Για να μην παρεξηγούμαι, δεν υιοθετώ τα πολιτικά/κομματικά σύμβολα σε αθλητικούς χώρους ούτε όλες τις απόψεις και ενέργειες της Θ9, αλλά η φώτο προφανώς ήταν πριν την έκρηξη στο Μαρί και πριν την οικονομική καταστροφή της Κύπρου επί προεδρίας ακελ, γεγονότα που μαζί με τις μετέπειτα αποτυχίες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ οδήγησαν σε κόντρα τις 2 πλευρές. Οπότε ας μην παίζουν κάποιοι τις πάπιες. Τώρα, αν εννοούν επιτυχία τα 4 πρωταθλήματα και 6 κύπελα σε 25 χρόνια, ε τότε έχουν δίκαιο. Αλλά για τον αγνό ΟΜΟΝΟΙΑΤΗ αυτά τα νούμερα είναι ΑΠΟΤΥΧΙΑ. Θυμίζω ότι σε αυτά τα 25 τελευταία χρόνια πήραν αποελ 10 πρωταθλήματα 8 κύπελλα, ανόρθωση 7 πρωταθλήματα 4 κύπελλα, απόλλωνας 3 πρωταθλήματα 4 κύπελλα, αελ 1 πρωτάθλημα. Επίσης, αποελ 5 φορές σε ομίλους, απόλλωνας 2, ανόρθωση-αεκ-αελ από 1. Εμείς? Καμία. Φέτος? Αποκλειστήκαμε από μια ομαδούλα (μπρόντμπι), χάνουμε από τις 2 χειρότερες ομάδες του φετινού πρωταθλήματος (εθνικό, αελ) τρέχουμε να κρατήσουμε το σκορ με δοξα (και δεν το κρατάμε), 2 ματς βγαίνει ο Χριστοφή αλλαγή και η ομάδα καταρρέει, 3 αριστερά μπακ – 8 περιφερειακοί επιθετικοί – κανένας σεντερ φορ – μισός σεντερ μπακ – χαφ πιο αργά κι από τη σκιά τους – βαφτίζουμε δεξί μπακ ένα εξτρέμ. Χωρίς να έχω κάτι με τον Δημήτρη, αλήθεια ποιός είπε στον κόσμο ότι ο Χριστοφή θα ερχόταν τραυματίας? Είναι εδώ 3-4 μήνες και έπαιξε γύρω στα 150 λεπτά συνολικά και πιθανόν να ξαναπαίξει τον Γενάρη. Θα μας πουν τον ήθελε ο κόσμος. Ναι, αλλά ο κόσμος δεν πέρασε τον Χριστοφή από ιατρικό έλεγχο όπως ούτε τον Ρομαρίκ από εργομετρικά ούτε απέρριψε τον Άλβες επειδή έπαιζε “παιγνίδια” ο Ποτέ, ούτε ήθελε ο κόσμος να πετάσσουμεν 150χιλ τον χρόνο για έναν παίκτη μέτριο απλά για να λένε ότι τον επιάσαμεν που το αποελ για πίκκα, ούτε φταίνε οι συγκεκριμένοι παίκτες.
Το 2013, είχαμε όλοι οι ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ συσπειρωθεί γύρω από το Σωματείο για να το σώσουμε δίνοντας ο καθένας ότι μπορούσε. Αναμέναμε ότι εκείνο το πάθημα θα έβαζε μυαλό στους διοικούντες. Δυστυχώς βλέπουμε τα ίδια λάθη να επαναλαμβάνονται ανεξαρτήτως του ποιός είναι στο δσ. Αναμέναμε ότι θα φτιαχνόταν προσεκτικά μια ανταγωνιστική ομάδα με ταλέντο, με χαμηλό μπάτζετ, με παιδιά από τις ακαδημίες να πλαισιώνουν κάποιους λίγους αλλά πολύ καλούς ξένους παίκτες. Αντί αυτού κάθε καλοκαίρι μαθαίνουμε γεωγραφία φέρνοντας και διώχνοντας κάθε λογοίς λεγεωνάριο αμφιβόλου αξίας και προοπτικής. Managers’ jobs. Έχουμε ένα μπάτζετ που δεν είναι χαμηλότερο από κάτι αεκ, ανόρθωση, ίσως και απόλλωνα. Έχουμε ένα μπάτζετ κατά πολύ ψηλότερο από κάτι σαλαμίνες και άρη. Αλήθεια, εσείς βλέπετε αυτή την αναλογία μπάτζετ με αυτές τις ομάδες μέσα στο γήπεδο?
Κάτι άλλο για την νοοτροπία. Γνωρίζεται ότι τα παιδιά κλιμακίων των ακαδημιών ακόμα δεν έχουν πάρει τις ”δωρεάν” κάρτες διαρκείας τους? Ήδη είμαστε στην 13η αγωνιστική. Πότε θα πάρουν αυτά τα παιδιά την κάρτα τους? Δεν είναι το €1 σε κάθε αγώνα για το παιδικό που πληρώνουμε. Είναι το να νοιώθουν τα παιδιά μέρος του οικοδομήματος. Με τις στολές? Κάποια παιδιά, όσα πρόλαβαν, πήραν επίσημες στολές τον Σεπτέμβρη από το περσινό στοκ (οι φανέλες κοντομάνικες). Οι υπόλοιποι πήραν την τελευταία βδομάδα του Νιόβρη (οι φανέλες μακρομάνικες). Ζητούσαν να προπληρωθούν οι στολές για να τις φέρουν. Λες και δεν μπορούσαν να τις φέρουν και μετά να πληρωθούν, όπως κάνουν άλλες ακαδημίες. Και αφού προπληρώθηκαν, ε οι στολές ήρθαν τόσο νωρίς, τέλος Νοεμβρίου μετά που ξεκίνησε το πρωτάθλημα grassroots. Αυτή είναι η νοοτροπία τους. Φαίνεται ξεχνούν ότι εκπροσωπούν την ΟΜΟΝΟΙΑ. Δεν μιλώ για τους εφόρους των κλιμακίων αλλά για τους υπεύθυνους εκεί στη Λευκωσία.
Ως εδώ, εκουράστηκα.
Η σωστή δουλειά για να γίνει θέλει ΟΡΑΜΑ, ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΜΕΣ και ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ κι αυτοί που διοικούν δεν τα διαθέτουν. Ας παραδειγματιστούν από το τμήμα βόλεΐ, το μόνο που κρατά τη σημαία μας ψηλά τα τελευταία 2-3 χρόνια, για να μη λεν ότι μηδενίζω τα πάντα.
Γειά σας.
Jingle bells
