Σε αυτή την κατηγορία δημοσιεύονται απόψεις από αναγνώστες. Δημοσιεύσουμε κάθε άποψη που θα μας σταλεί, χωρίς κατανάγκη να την ασπαζόμαστε, με την προϋπόθεση πως θα τηρεί τους στοιχειώδεις κανόνες του λόγου και να είναι ενυπόγραφη (έστω με κάποιο ψευδώνυμο).
Ανυπέρβλητο είναι το μεγαλείο του κόσμου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Ο κόσμος της ομάδας μας αποτελεί παράδειγμα και υπόδειγμα για όλους τους οπαδούς του κόσμου. Ζει και αναπνέει κυριολεκτικά για αυτή την ομάδα.
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό, τη στιγμή που μια ΟΜΟΝΟΙΑ αγωνίζεται για είσοδο στην τετράδα και όχι για το πρωτάθλημα -όπως μας έχει συνηθίσει στα 65 χρόνια της ιστορίας του σωματείου- να μαζεύει 10 και πλέον χιλιάδες κόσμο στο γήπεδο, περισσότερους απ’ όσους μαζεύουν οι δύο διεκδικητές του πρωταθλήματος σε ντέρμπι! Και αυτή η ανυπέρβλητη, η παθολογική αγάπη του κόσμου για την ομάδα είναι αυτή που εμπνέει τους ποδοσφαιριστές μας να δίνουν με πάθος όλο τους το είναι μέσα στο γήπεδο.
Ένας Βραζιλιάνος Λεάντρο πέφτει τάκλιν στα τρία μέτρα με κίνδυνο τραυματισμού, ένας Νιγηριανός Αλαμπί και ένας Πορτογάλος Αντράντε απογειώνονται στο δεύτερο όροφο για να κερδίσουν μια κεφαλιά χωρίς να λογαριάζουν που θα προσγειωθούν και αν θα τραυματιστούν, ένας Γάλλος Σκαραμοτσίνο βγαίνει πάντα πρώτος στη μπάλα με κίνδυνο να “φάει” κλωτσιά από αντίπαλο, ένας Χριστοφή προερχόμενος από τον Ονήσιλλο και το Παραλίμνι τρέχει εκατοστάρια μέχρι το τελικό σφύριγμα του διαιτητή, ένας Πορτογάλος 35άρης Νούνο Αζίς με τεράστια καριέρα στις πλάτες του τρέχει 90 λεπτά σαν έφηβος υπομένοντας τα αντιαθλητικά κτυπήματα των αντιπάλων.
Και όλα αυτά τα στοιχεία, το πάθος, ο τσαμπουκάς, το τσαγανό, την αυτοθυσία, τα βγάζουν στο γήπεδο οι ποδοσφαιριστές μας, τη στιγμή που είναι απλήρωτοι τέσσερις ολόκληρους μήνες και με την αβεβαιότητα της επόμενης μέρα να επικρέμμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια τους. Άλλοι στη θέση τους θα επικαλούνταν τραυματισμούς για να μην αγωνίζονται, θα κινούσαν αγωγές στο σωματείο, θα “πουλούσαν” παιγνίδια και θα “έψηναν” τη μεταγραφή τους σε άλλη ομάδα.
Κανένας από αυτούς δεν γεννήθηκε Ομονοιάτης.
Έγιναν όμως Ομονοιάτες συμπαρασυρόμενοι από την ανυπέρβλητη αγάπη και το μεγαλείο του Πράσινου Λαού. Το αποδεικνύουν στο γήπεδο χωρίς να μας πουλούν υποκριτικό οπαδισμό, φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες. Οταν νιώθεις σε κάθε σου βήμα την αγάπη του κόσμου, όταν βλέπεις πως οι οπαδοί της ομάδας που αγωνίζεσαι βγάζουν τη ψυχή τους στα τσιμέντα τη στιγμή που βρίσκεσαι στην πέμπτη θέση της βαθμολογίας, βγάζεις και’ συ τη ψυχή σου στο χορτάρι!
Άσχετα εάν τερματίσουμε φέτος τέταρτοι, πέμπτοι, έκτοι, άσχετα εάν θα μας αφαιρέσουν βαθμούς λόγω χρεών, δεν πρέπει να μεμψιμοιρούμε, δεν πρέπει να σκύψουμε τα κεφάλια και να επανέλθουμε στην εσωστρέφεια του πρόσφατου παρελθόντος. Πρέπει να παραμείνουμε ΟΛΟΙ εκεί. Να συνεχίσουμε με τον ίδιο ζήλο να αγκαλιάζουμε την ομάδα και να τσιμεντώσουμε ακόμα περισσότερο το μεγαλείο της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Να γεμίσουμε τα γήπεδα και να υποχρεώσουμε τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές μας, να γίνουν σαν εμάς. Να ζουν και να αναπνέουν γι αυτή την ομάδα.
Υ.Γ. Οσον αφορά τα προβλήματα μας, αυτά θα λυθούν αργά ή γρήγορα με τη συμβολή όλων μας. Γιατί δεν διανοούμε ότι οι χιλιάδες πιστοί οπαδοί της ΟΜΟΝΟΙΑΣ θα αφήσουν την αγάπη τους να πεθάνει. Θα τα καταφέρουμε. Με την αναγκαία κριτική, αυτοκριτική, τη σκληρή δουλειά, το προσωπικό κόστος του καθενός από εμάς, χωρίς όμως τυχοδιωκτισμούς και αφορισμούς. Με Ομονοιάτικη συσπείρωση χωρίς όμως την εσωστρέφεια και τις εμφύλιες διαμάχες του πρόσφατου παρελθόντος που αποτελεί πλέον ιστορία. Ένα πάθημα-μάθημα που δεν πρέπει να επαναληφθεί.
Σ.Σ.
