Η ποδοσφαιρική ζωή κάνει κύκλους, το μέγεθος του θα το καθορίσουμε εμείς

Η Ντόρτμουντ για παράδειγμα έφτασε ένα βήμα πριν το κλείσιμο, είχε όμως τα μπέσα να αντέξει την πρώτη χρονιά που ο Κλοπ την τερμάτισε 13η, μέχρι που κατέκτησε ξανά πρωτάθλημα και πήγε τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Παρόμοια ο Ερυθρός Αστέρα Βελιγραδίου, έχοντας τον “δικό μας” Βλάνταν Μιλόγεβιτς στον πάγκο του, αφήνει πίσω του τα πέτρινα χρόνια και επιστρέφει στον πρωταθλητισμό και τις ευρωπαϊκές πορείες. Τον ίδιο Μιλόγεβιτς που να θυμίσουμε πως εμείς “σκαρτάραμε” (ή αφήσαμε να φύγει, διαλέξτε και πάρτε, η ευθύνη είναι δική μας), βλέπουν αυτοί τώρα να μεγαλουργεί.

Η καταπληκτική σελίδα sobrero.gr φιλοξένησε πριν δυο μέρες ένα υπέροχο αφιέρωμα για τον Ερυθρό Αστέρα. Σε αυτό κάνει αναδρομή στην ιστορία του, από την κατάκτηση του ευρωπαϊκού, στα πέτρινα χρόνια, στο σήμερα που ο “Αστέρας” επανέρχεται. Αναφέρει επίσης σαν κυριότερες ενέργειες που βοήθησαν να επιστρέψει, την αποβολή των ακροδεξιών στοιχείων από τη κερκίδα του, την δουλειά στην ακαδημία, τις σωστές επιλογές παικτών που δεν βρήκαν χώρο σε μεγάλες ομάδες και τους δανεισμούς από άλλες ομάδες.

Πιο κάτω σύνδεσμος για το αυθεντικό άρθρο και αυτούσιο το κείμενο. Ακολουθήστε τον sobrero στο Facebook, πραγματικά αξίζει, μιας και μας ταξιδεύει σε εποχές αγνού ποδοσφαίρου, κόντρα στους “μοντέρνους” καιρούς που ζούμε.

Η επιστροφή του Ερυθρού Αστέρα

6 Δεκεμβρίου 1978. Η Άρσεναλ υποδέχεται τον Ερυθρό Αστέρα για τον τρίτο γύρο του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, έχοντας να ανατρέψει το εις βάρος της 1-0 του Βελιγραδίου. Ένα αποτέλεσμα που είχε διαμορφωθεί δύο εβδομάδες νωρίτερα, με το τέρμα του μέσου Ζβίζετιν Μπλαγκόσεβιτς. Οι «κανονιέρηδες» θα ανοίξουν το σκορ με τον χαρισματικό επιθετικό Άλαν Σάντερλαντ αλλά λίγο πριν δουν τον διαιτητή να σφυρίζει τη λήξη της αναμέτρησης, ο Ντούσαν Σάβιτς θα σκοράρει και θα στείλει τους Σέρβους στα προημιτελικά της διοργάνωσης -απέναντι στην Γουέστ Μπρομ- βυθίζοντας το κοινό του Χάιμπουρι στη θλίψη και τη σιωπή. Έπρεπε να περάσουν σχεδόν 30 χρόνια για να βρεθούν και πάλι οι δύο ομάδες αντιμέτωπες σε μια ευρωπαϊκή βραδιά, με συνδετικό κρίκο πλέον μόνο τον γιο του Ντούσαν Σάβιτς, μιας και ο Βούγιαντιν Σάβιτς αγωνίζεται ως στόπερ στον Ερυθρό Αστέρα, αν και δεν έχει καμία σχέση -ποδοσφαιρικά πάντα- με τον ντελικάτο πατέρα του. Το τέλος της σεζόν ’78-’79 είχε βρει τον Ερυθρό Αστέρα φιναλίστ απέναντι στη νικήτρια Γκλάντμπαχ, 23 χρόνια μετά την πρώτη φιναλίστ απ’ τη χώρα-σε κάποιο ευρωπαϊκό τελικό- Παρτιζάν που είχε ηττηθεί απ’ τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Όταν η κληρωτίδα του φετινού Γιουρόπα Λιγκ έβγαλε το όνομα του Ερυθρού Αστέρα δίπλα σε αυτό της Άρσεναλ, για τον 8ο όμιλο, κάποιος καλομαθημένος φίλος των Λονδρέζων είχε «τουϊτάρει» μια φράση που είχε προκαλέσει -έστω και για λίγο- ένα μικρό χαμό στα social media. Η φράση ήταν η εξής: «Καταλαβαίνεις πως είσαι στο Γιουρόπα Λιγκ όταν βλέπεις το όνομα Crvena Zvezda δίπλα σε αυτό της ομάδα σου». Οι Σέρβοι ως γνωστόν δεν παίζουν με αυτά τα πράγματα και αμέσως πήραν θέση, βάζοντας για τα καλά στη δική του τον Άγγλο. «Η ομάδα μας έχει κατακτήσει κύπελλο Πρωταθλητριών. Η δική σου όχι». «Έχουμε βγάλει παίκτες που έχουν αγωνιστεί στα κορυφαία κλαμπ της Ευρώπης». «Έχουμε ένα σωρό εγχώριους τίτλους». Φυσικά έκλεισαν με το σήμα-κατατεθέν της ομάδας τους: «Έχουμε ένα απ’ τα πιο ατμοσφαιρικά γήπεδα σε ολόκληρο τον κόσμο και όχι ένα γήπεδο πιο ήσυχο κι από αίθουσα της Λυρικής Σκηνής».

Εννοείται πως κανένα απ΄όλα αυτά τα σχόλια δεν έκρυβε κάποια ψευδή πληροφορία ή μια δόση υπερβολής πλην του τελευταίου (τι όχι;). Φυσικά ο Άγγλος προσπάθησε να σώσει κάπως την κατάσταση και το ατυχές του σχόλιο, γράφοντας όμως με μια δόση ειρωνείας και φλεγματικού αγγλικού χιούμορ, πως δεν ευθύνεται αυτός που η ΟΥΕΦΑ γράφει Crvena Zvezda και όχι Red Star. «Εσείς είστε βρε παιδιά ο Ερυθρός Αστέρας; Που να το ξέρω; Αν και υπάρχει σε κάθε κράτος ένας Ερυθρός Αστέρας και μπερδεύομαι, εσάς σας ξέρω. Ζητώ ταπεινά συγνώμη». Δεν μεταφέρω τις βρισιές και τις απειλές που ακολούθησαν για ευνόητους λόγους. Οι «χούλιγκανς του πληκτρολογίου» άλλωστε είναι μια μάστιγα που κάνει «διεθνή καριέρα» και τη συναντάς παντού. Τα τελευταία χρόνια εννοείται κάνει μεγάλη καριέρα και στη δική μας χώρα, κυρίως κάτω από άρθρα μετά από αναμετρήσεις της Μπαρτσελόνα με την Ρεάλ Μαδρίτης και άρθρα για την «κόντρα» (που υπάρχει όμως μόνο σε νοσηρά μυαλά) του Διαμαντίδη με τον Σπανούλη, στο άθλημα του μπάσκετ.

Απ’ την εποχή που ο Ερυθρός Αστέρας, έχοντας ένα σωρό σπουδαίους ποδοσφαιριστές, κατακτούσε το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1991 απέναντι στη Μαρσέιγ έχουν αλλάξει -σχεδόν- τα πάντα στο Γιουγκοσλαβικό ποδόσφαιρο. Ο πόλεμος και η διάλυση εκείνης της ομάδας -όπως και όλων των σπουδαίων ομάδων της εποχής σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ και βόλλευ που είχαν οι Πλάβι σε συλλογικό επίπεδο- έφεραν και τον Ερυθρό Αστέρα σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Υπήρξε περίοδος στα 90s που η ομάδα καλά-καλά δεν είχε γήπεδο να προπονηθεί και φυσικά τα χρέη που δημιουργήθηκαν και μεγάλωναν συνεχώς (χρέη που υπάρχουν ακόμα) έμπαιναν πάντα εμπόδιο στο να δημιουργηθεί ξανά μια σπουδαία ομάδα που θα έβαζε το όνομά της ψηλά και πάλι ακόμα και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Όπως είχε μάθει δηλαδή όλους τους οπαδούς της. Σύμφωνα με έρευνες των τελευταίων τριών ετών, το χρέος των -σχεδόν- 50 εκατομμυρίων ευρώ που υπήρχε το 2015 έχει μειωθεί αισθητά μετά τις πωλήσεις νεαρών και άκρως ταλαντούχων παικτών που -ευτυχώς- βγάζει συνεχώς η ομάδα. Περιπτώσεις όπως αυτή του Μάρκο Γρούγκιτς που πουλήθηκε στη Λίβερπουλ, του Λούκα Γιόβιτς που έφυγε για τη Μπενφίκα (και αγωνίζεται δανεικός στην Άιντραχτ) και φυσικά η περίπτωση των αδερφών Ίλιτς που πουλήθηκαν στην Σίτι για 5 εκατομμύρια λίρες είναι οι πιο γνωστές των τελευταίων ετών. Φυσικά θα ακολουθήσουν κι άλλες. Να είστε σίγουροι.

Από το 2013 -και αυτό είναι αρκετά σημαντικό- η ιστορική ομάδα του Βελιγραδίου δείχνει και πάλι να πατάει αρκετά γερά στα πόδια της, και αυτή τη στιγμή φαντάζει πιο ικανή από ποτέ να επιστρέψει τόσο στην κατάκτηση του Σερβικού πρωταθλήματος (όπως έκανε το 2014 και το 2016 δηλαδή) όσο και σε μια καλή Ευρωπαϊκή πορεία, ως μία ομάδα που όταν πέσει (γιατί θα πέσει), θα πέσει μετά από μεγάλη μάχη ακόμα και με τον δυσκολότερο αντίπαλο. Οι εποχές του 2014 με την ομάδα να αρνείται να συμμετάσχει στο Τσάμπιονς Λιγκ λόγω οικονομικών προβλημάτων φαντάζουν πλέον πολύ μακρινές και η τωρινή ομάδα -έχοντας τον «δικό μας» Βλάνταν Μιλόγεβιτς στο τιμόνι- δείχνει να σφύζει από ταλέντο, νιάτα και -το σημαντικότερο όλων αυτών- ποδοσφαιρική υγεία. Κάτι που φυσικά συμβαίνει και με τη μεγάλη της αντίπαλο, την Παρτιζάν.

Το παιχνίδι που έδειξε σε ολόκληρη την Ευρώπη πως ο Ερυθρός Αστέρας είναι και πάλι εδώ, μαζί μας, δεν ήταν άλλο από το ματς στην έδρα της Κολονίας για την 2η αγωνιστική του Γιουρόπα Λιγκ. Οι Σέρβοι έχοντας φέρει ισοπαλία με την Μπάτε Μπορίσοφ στο Ράικο Μίτιτς (ή Μαρακανά), γνώριζαν καλύτερα απ’ τον καθένα πως έπρεπε να πάρουν θετικό αποτέλεσμα στη Γερμανία, αν φυσικά ήθελαν να έχουν ελπίδες για πρόκριση στη νοκ-άουτ φάση, μιας και ακολουθούσαν τα διπλά παιχνίδια με το φαβορί του ομίλου, την Άρσεναλ. Το γκολ του Γκανέζου επιθετικού Ρίτσμοντ Μποακίε στο 30′ (ένα γκολ που έφερε στο μυαλό πολλών «κάτι από Ντιντιέ Ντρογκμπά») χάρισε το χρυσό τρίποντο και μαζί την σπίθα της ελπίδας για πρόκριση σε ένα λαό που ζει για το ποδόσφαιρο, έχει ζήσει μεγάλες διακρίσεις μέσα από αυτό (όπως έζησε, ζει και θα ζει και με το μπάσκετ) και το σημαντικότερο: Διψάει για να τις ξαναζήσει.

https://www.youtube.com/watch?v=7A3UMMKM6Bg

Το 0-1 απ’ την Άρσεναλ, την επόμενη αγωνιστική, με το γκολ-ποίημα του Ζιρού σίγησε το Βελιγράδι αλλά το αντρίκιο 0-0 στο Λονδίνο (έστω και αν οι Άγγλοι είχαν παραταχτεί με πολλές απουσίες βασικών παικτών) έδωσε και πάλι στον Ερυθρό Αστέρα το δικαίωμα να έχει την πρόκριση στα δικά του χέρια. Και μόνο. Και αυτό ήταν το σημαντικότερο. Αυτή τη στιγμή η Άρσεναλ είναι πρώτη στον όμιλο με 10 βαθμούς. Ακολουθεί ο Ερυθρός Αστέρας με 5 στο +1 από την Μπάτε, με την Κολονία τελευταία στους 3 βαθμούς. Τα πράγματα είναι απλά. Αν η ομάδα του Βελιγραδίου κερδίσει την Μπάτε στην έδρα της για την 5η αγωνιστική, λογικά θα πάρει και την πρόκριση. Πάντως ακόμα και αν χάσει (και η Άρσεναλ ηττηθεί στη Γερμανία) θα έχει και πάλι ελπίδες πρόκρισης την τελευταία αγωνιστική με νίκη επί της Κολονίας, αν φυσικά η Άρσεναλ κάνει το καθήκον της και κερδίσει την Μπάτε εντός. Αυτό το τελευταίο πάντως -και μετά τη διαμάχη του φίλου της Άρσεναλ με τους Σέρβους στο twitter- δεν ξέρω κατά πόσο θα το θέλουν αρκετοί φίλοι των «κανονιέρηδων».

Η ουσία -για να κλείσω το θέμα- είναι πως ο Ερυθρός Αστέρας έχει επιστρέψει στο ευρωπαϊκό στερέωμα έχοντας δουλέψει σε τεράστιο βαθμό τις ακαδημίες του και βγάζοντας σπουδαία ταλέντα από τα σπλάχνα του. Ταλέντα που παίζουν γι’ αυτόν. ‘Οπως ο εξτρέμ Σλάβολιουμπ Σρένιτς. Αλίευσε παίκτες που δεν βρήκαν χώρο σε μεγάλες ομάδες και τους αγόρασε φθηνά. Όπως ο Μποακίε. Ένας παίκτης που δεν πίστεψε ποτέ η Γιουβέντους. Και φυσικά κατάφερε να βρει και να κλείσει εξαιρετικές περιπτώσεις δανεικών. ‘Οπως ο Μπάμπιτς της Ρεάλ Σοσιεδάδ. Απ’ τα πιο σημαντικά επίσης είναι η αλλαγή νοοτροπίας -δείχνοντας με τον καλύτερο τρόπο την κόκκινη κάρτα στη μερίδα των ακροδεξιών της οπαδών που δυστυχώς υπάρχει- βάζοντας αρχηγό τον Ολλανδό, σκούρου δέρματος, Μίτσελ Ντόναλντ. Έναν παίκτη που βγήκε από την φημισμένη ακαδημία του Άγιαξ και «καλπάζει» στο χώρο της μεσαίας γραμμής της ομάδας ως ο απόλυτος ηγέτης και ισορροπιστής αυτής. Όλα αυτά -στα δικά μου τουλάχιστον μάτια- δείχνουν μια ομάδα-μοντέλο. Μια ομάδα που καταφέρνει με δουλειά, αλλά και γνώση των ανθρώπων που έχουν διοικητικά πόστα σε αυτή, να υπερνικά τις όποιες αδυναμίες έχει (αγωνιστικές και οικονομικές) και καταφέρνει  να κοιτά στα μάτια, ακόμα και τους πιο υπερόπτες ποδοσφαιριστές (αλλά και οπαδούς) διαφημισμένων και «καλογυαλισμένων» πρωταθλημάτων, όπως η Πρέμιερ Λιγκ και η Μπουντεσλίγκα.

Πηγή: sobrero.gr