Χειρότερο ίσως από τις ίδιες τις γκέλες, είναι το γεγονός πως αρχίσαμε πλέον να τις συνηθίζουμε. Οποιοσδήποτε πει πως του προκάλεσε έκπληξη ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ έχασε βαθμούς κόντρα στη χειρότερη ομάδα της Κύπρου, είτε έχει καιρό να δει κυπριακό πρωτάθλημα είτε ζει στο κόσμο του. Γιατί ναι, αν ο Ντάρμπισαϊαρ έκανε γκολ το πέναλτι, θα φεύγαμε μάλλον με τους τρεις βαθμούς από το Δάσος. Όταν όμως κάθε φορά κάτι γίνεται, είτε πέναλτι, είτε λάθος πίσω, τότε το αναμένεις.
Και οι λόγοι είναι αρκετοί. Καθαρά αγωνιστικά και όσον αφορά τη φετινή ΟΜΟΝΟΙΑ, πρώτα από όλα γιατί κανένας προπονητής δεν μπορεί σε 3 μέρες να αποβάλει παθογένειες που παρακολουθούμε εδώ και μήνες. Αν πέρσι είχαμε τη χειρότερη άμυνα της ιστορίας μας, αυτό που βλέπουμε φέτος το πάει σε άλλο επίπεδο. Τρεις φορές να περάσει το κέντρο μας ο αντίπαλος και τις τρεις θα γίνει φάση. Κι από αυτές, οι δυο τουλάχιστον θα γράψουν και γκολ, αφού από τον άσσο σταματήσαμε εδώ και καιρό να ψάχνουμε λύσεις.
Από κει και πέρα, όταν για χρόνια βρίσκεσαι αργά ή γρήγορα στον ίδιο παρονομαστή και δεν κάνεις τίποτα για να το αλλάξεις, μην έχεις παράπονο που η ιστορία επαναλαμβάνεται. Να πούμε ξανά το ποιηματάκι; Εκσυγχρονισμός, επαγγελματισμός, αλλαγή στη δομή του σωματείου για να μπορέσει σιγά σιγά ο γίγαντας ΟΜΟΝΟΙΑ να βγει από το λήθαργο. Δεν θα είναι άμεσο το ξύπνημα, αλλά όσο το καθυστερούμε τόσο πιο πολύ ρισκάρουμε να το μονιμοποιήσουμε. Που σαν μόνιμο μοιάζει κάθε φορά που δεχόμαστε χαστούκια.
