Καταρχάς να τονίσουμε πως αυτό το κομμάτι ασχολείται μόνο με τις αγωνιστικές παθογένειες που παρουσιάζει η φετινή ΟΜΟΝΟΙΑ. Η άποψη μας για δομικές αλλαγές, χιλιογραμμένη και χιλιοειπωμένη, δεν χρειάζεται να την γράψουμε εδώ ξανά. Θα μιλήσουμε μόνο για τα αγωνιστικά θέματα μας, αυτά που από την αρχή της χρονιάς χρειάζονται δουλειά, αλλά από ότι φαίνεται μπορούν να επιλυθούν μόνο με ενίσχυση. Κοινώς μας λείπει η ποιότητα.
Θα πούμε κυρίως για το αμυντικό δράμα που ζούμε. Στον άσσο τα έχουμε δει όλα, το έχουμε πάρει απόφαση, φέραμε το Μιχαΐλοφ μήπως διορθωθεί η κατάσταση. Ελπίζουμε πως ο Βούλγαρος θα μας βγει, γιατί η γενική αίσθηση είναι πως ότι πάει μέσα γράφει. Όσον αφορά το κέντρο της άμυνας, ο Φαμπρίτσιο έδειξε επιρρεπής στα λάθη και ο Μπόρχα Εκίθα είναι μέχρι στιγμής απλή αναφορά στο ρόστερ. Γουίλιαμ και Κατελάρης δείχνουν ως τώρα το καλύτερο δίδυμο, ούτε όμως αυτοί έχουν καταφέρει να προσδώσουν ασφάλεια. Απόδειξη το χθεσινό παιχνίδι, αλλά και γενικά το παθητικό μας.
Η ομάδα πάντως πονάει και στο μεσοαμυντικό τομέα. Λείπει ο παίκτης σκυλί που θα δρα σαν κυμματοθραύστης. Και είναι σαφές πως η ΟΜΟΝΟΙΑ πρέπει να αποκτήσει ποδοσφαιριστή που θα μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο.
Να πούμε πάντως πως στην όποια κίνηση, πρέπει να ληφθεί υπόψη και ο οικονομικό κομμάτι. Είναι μια συζήτηση το κατά πόσο πρέπει να ρίξουμε λεφτά σε μια ομάδα που χρειάζεται αλλαγή 180 μοιρών για να καταφέρει να βγει στην Ευρώπη μέσω πρωταθλήματος. Από την άλλη μη έξοδος στην Ευρώπη θα ισοδυναμεί με ακόμα μεγαλύτερη ζημιά, οπότε η διοίκηση πρέπει να αποφασίσει πόσο και αν θα πρέπει να πάρει το ρίσκο των μεταγραφών. Η απουσία ποιότητας σε κάποιες θέσεις, είναι παραπάνω από εμφανής πάντως.
