Πληγωμένος από το χαμό του συμπαίκτη και φίλου του Νίκου Χαραλάμπους, ο άνθρωπος που έζησε χρόνια ολόκληρα στο πλευρό του, τόσο στο γήπεδο όσο και στην κοινωνική τους ζωή, Κόκος Αντωνίου.
Επικοινωνήσαμε μαζί του. Δυσκολευόταν να μιλήσει είπε ωστόσο δυο κουβέντες για τον φίλο του… τον οποίο δεν θα ξαναδεί.
Πως είστε κύριε Κόκο σήμερα: «Κάθομαι και κλαίω. Είναι η μέρα τέτοια σήμερα. Χάσαμε ένα καλό φίλο, έναν καλό συνεργάτη τα τελευταία χρόνια και έναν πολύ καλό άνθρωπο. Από τον καιρό που γνωριστήκαμε, από τον καιρό που παίζαμε μπάλα ήμασταν πάντα κοντά. Γνωρίσαμε πολλές χαρές και λίγες λύπες. Έτσι είναι η ζωή. Είμαστε προετοιμασμένοι για αυτά αλλά όταν έρχεται η πλήρωση του χρόνου πάντα υπάρχει λύπη και πόνος».
Πες μας για την ΟΜΟΝΟΙΑ του τότε: «Για την ΟΜΟΝΟΙΑ οι χαρές μας ήταν πολύ περισσότερες. Όταν ξεκινούσαμε εμείς… ο Σωτήρης, ο Κανάρης, ο Νίκος, ο Ελευθεριάδης, ο Κάττος, ο Δράκος… αυτή η φουρνιά έδωσε πολλές χαρές και έζησε πολλά. Είχαμε αξιοποιήσει το κτίσιμο της μεγάλης γενιάς που προηγήθηκε εμάς. Καταγράψαμε το πρώτο ιστορικό νταμπλ. Είχαμε παίξει μαζί και στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα».
Θέλουμε και δύο λόγια για την κοινή σας ποδοσφαιρική παρουσία: «Έπαιξα 10 χρόνια μαζί με το Νίκο. Ήμασταν πάντα μαζί στην ΟΜΟΝΟΙΑ και στην Εθνική ομάδα και εθεωρούμασταν το καλύτερο δίδυμο στα χαφ στην Κύπρο.
Δυο λόγια και να κλείσουμε: «Τα θερμά μου συλλυπητήρια στον γιο του Πανίκκο στην κόρη του Αγγέλα, στα εγγόνια του. Όλοι μαζί, αφού έχασαν και τη γιαγιά τους λίγους μήνες προηγουμένως, να βρουν τη δύναμη και το κουράγιο να αντεπεξέλθουν.
Αιωνία του η μνήμη και ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει».
