Όχι τόσο η εμφάνιση, αλλά περισσότερο το αποτέλεσμα με τον Ολυμπιακό μας έκαναν έστω και λίγο να πιστέψουμε ότι, η ομάδα πήρε ψυχολογία και θα έβρισκε τα πατήματα της στα παιχνίδια με τον “αιώνιο”, αντί αυτού όμως, το Σάββατο το βράδυ είδαμε ξανά το ίδιο έργο σε επανάληψη.
Αν εξαιρέσουμε την μεγάλη ευκαιρία του Λοϊζου στο 3ο λεπτό και το δοκάρι του Καρίμ στο 76ο, απ’ εκεί και πέρα το απόλυτο μηδέν και είναι γεγονός ότι η ΟΜΟΝΟΙΑ για 90+5 λεπτά (τόσα κράτησε το παιχνίδι), ήταν άοσμη, άχρωμη και χωρίς καθόλου φαντασία στο παιχνίδι με τον Αποέλ και δικαίως γνώρισε την ήττα.
Και να θέλουμε να βρούμε κάτι θετικό για να καταπιαστούμε από την εμφάνιση της ομάδας μας, δεν βρίσκουμε. Για ακόμη μια φορά και σε άλλο ένα ματς όλοι ανεξαιρέτως οι ποδοσφαιριστές έπιασαν βαθμό απροβίβαστο, με την απόδοση της ομάδας να είναι από κακιά προς πολύ κακιά.
Η τρίτη εφετινή ήττα από τον “αιώνιο” και η 11η συνολικά στο πρωτάθλημα, έρχεται ουσιαστικά να αποτυπώσει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο για ακόμη μια φορά πιο την τραγική μας εικόνα και πιο είναι πραγματικά το ταβάνι αυτής της ομάδας.
Όπως προαναφέραμε και πιο πάνω γισ το παιχνίδι δεν έχουμε να αναφέρουμε κάτι θετικό. Στο πρώτο ημίχρονο που μας έδωσε χώρο ο Αποέλ δεν το εκμεταλλευτήκαμε καθόλου και στο δεύτερο μέρος έγινε ότι γίνεται εδώ και καιρό, κατέβηκε ο διακόπτης, αβίαστα λάθη και μεταβιβάσεις κάτι που έδωσαν ξανά την ευκαιρία στον αντίπαλο να μας “σκοτώσει”.
Με την εικόνα που βλέπουμε κάθε βδομάδα στο γήπεδο δεν μας έχει μείνει στομάχι κι απλά τώρα, είτε μέσα, είτε έξω από την πρώτη εξάδα περιμένουμε απλά να τελειώσει αυτή η σεζόν που μοιάζει κυριολεκτικά με μαρτύριο αφού η ομάδα έμεινε εδώ και πολύ καιρό εκτός στόχων.
Απομένει ένα παιχνίδι πριν τα πλέι – οφ με την Καρμιώτισσα και μετά από αυτό θα δούμε που θα μας βρει, αλλά πριν από αυτό μας περιμένει το “αιώνιο” στο κύπελλο, όμως με το ότι είδαμε το Σάββατο το βράδυ, αλλά και οι 5 συνεχόμενες νίκες του Αποέλ κόντρα στην ομάδα μας, μας στερούν την ευκαιρία στο να είμαστε αισιόδοξοι.
