Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που το σωματείο μας δεν μπορεί, ή δεν θέλει να φερθεί επαγγελματικά σε ποδοσφαιριστές. Παραδείγματα πολλά, με ποδοσφαιριστές τους οποίους το σωματείο διάλεξε να τους ωθήσει προς την πόρτα εξόδου με τον μοναδικό αντιεπαγγελματικό τους τρόπο. Έναν τρόπο που δείχνει την παντελή έλλειψη οράματος για το μέλλον της ομάδας. Έναν τρόπο που σε παραπέμπει στον τρόπο που λειτουργούσαν τα Σωματεία-Καφενεία την δεκαετία του 1970, και όλα αυτά καθώς ο κόσμος τριγύρω μας, αλλά εκτός από εμάς, να μπαίνει στο δεύτερο μισό της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα.
Τα παραδείγματα και τα ονόματα που αποχώρησαν τα τελευταία χρόνια από την ομάδα είναι πολλά και εσκεμμένα δεν θα αναφερθώ σε αυτά για να μην μακρηγορήσω και βγω εκτός θέματος. Παρόλα αυτά, βλέπουμε κάποια επαναλαμβανόμενα μοτίβα στον τρόπο που αναχωρούν κάποιοι ποδοσφαιριστές. Ο πρώτος τρόπος είναι όταν ο ποδοσφαιριστής αποχωρεί μετά από μια μεγάλη αγωνιστική απουσία επικαλούμενος συνήθως κάποιο μικροτραυματισμό η μικροενόχληση, και όταν οδεύει προς την πόρτα εξόδου κανείς δεν παραξενεύετε.
Ο δεύτερος τρόπος και ,ο πιο λυπητερός, είναι όταν ο ποδοσφαιριστής αγαπά το σωματείο, αγαπάει την ομάδα, βοηθά και συνεισφέρει στο γήπεδο και ξαφνικά ανακοινώνετε ότι βρίσκετε προς αποχώρηση. Εκεί είναι που ξεκινάει ένας λίβελλος από μεριάς σωματείου με σκοπό να πλήξει την αξιοπιστία του εν λόγω ποδοσφαιριστή. Φυσικά του μόνου που πλήγεται η αξιοπιστία είναι του ιδίου του σωματείου. Το πρόσωπο που βγάζουμε προς τα έξω είναι επιεικώς άσχημο. Παράλληλα με αυτό το θέμα πόσες ήταν οι φορές που βλέπουμε κάποιο ποδοσφαιριστή μας να κάνει φοβερά παιχνίδια σε κάποια άλλη ομάδα και με παράπονο σε συνδυασμό με μπόλικη δόση αυτοσαρκασμού, να αναφωνούμε: “Αχ ρε κοπελλια, τζαι εν μας έκαμνε εμάς τούτος ο παίχτης”…
Σαφώς και το σωματείο θα επιβιώσει με την οποιαδήποτε αποχώρηση του οποιουδήποτε ποδοσφαιριστή. Αυτό είναι όμως το ζήτημα; Η επιβίωση; Που πήγε η ιδέα της πράσινης οικογένειας αυτής ακριβώς της ιδέας που μας κάνει διαφορετικούς από τα υπόλοιπα Κυπριακά σωματεία; Να μην ξεχνιόμαστε πως σήμερα είναι ο Νουνο Ασις, χθες ήταν ο Χ και ο Ψ, αύριο ποιος θα είναι; Αλίμονο μας…
Ποδοσφαιριστές σαν τον Νουνο Ασις δεν φεύγουν από την Ομόνοια. Μένουν στη Ομόνοια αφυπηρετούν στην Ομόνοια και δουλεύουν για την ομάδα όπως το παράδειγμα του Ράινερ Ραουφμαν. Το οικονομικό πρόβλημα δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο με την αποχώρηση του εν λόγω ποδοσφαιριστή. Όλοι μας έξαλλου αντιληφθήκαμε το επίπεδο του συγκεκριμένου ανθρώπου τόσο στον αγωνιστικό χώρο όσο και εκτός γηπέδου.
Απεναντίας, εάν σε περίπτωση που αποχωρήσει ο εν λόγω ποδοσφαιριστής ενδεχομένως να επιδεινωθούν τα προβλήματα της ομάδας. Είναι πλέον εμφανές ότι ο κόσμος δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης στο νυν διοικητικό συμβούλιο της Ομόνοιας, και όχι δεν αναφέρομαι μόνο στους οργανωμένους μας φιλάθλους. Μια μικρή βολιδοσκόπηση θα σας πείσει κύριοι της διοίκησης.
Τελειώνοντας θα επαναλάβω ότι ο Νουνο Ασις πρέπει να παραμείνει στη Ομόνοια και το σωματείο οφείλει να αφουγκραστεί τις ανησυχίες του συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή. Ας μην ξεχνιόμαστε πως η ημέρα που πρέπει η ομάδα να παραδώσει τα κριτήρια κοντεύει και πιστεύω πώς δεν χρειάζεται οι διοικούντες να σπείρουν περισσότερη διχόνοια στον ήδη διχασμένο Πράσινο Λαό.
Ραγκναροκ.
