Σε αυτή την κατηγορία δημοσιεύονται απόψεις από αναγνώστες. Δημοσιεύσουμε κάθε άποψη που θα μας σταλεί με την προϋπόθεση πως θα τηρεί τους στοιχειώδεις κανόνες του λόγου και να είναι ενυπόγραφη (έστω με κάποιο ψευδώνυμο).
Στην Κύπρο του 2038 οι ρυθμοί είναι πιο έντονοι από ποτέ.. Εδώ και τρία – τέσσερα χρόνια καταλάγιασε η παγκόσμια κρίση, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την κατάρρευση εταιριών – κολοσσών, την φτώχεια και την κακοπέραση και όλα άρχισαν να ξανακτίζονται από την αρχή. Πλέον τα συμφέροντα της Κύπρου τα διαχειρίζονται εγχώριες μεγαλοεπιχειρήσεις, των οποίων οι διευθυντές βρήκαν ένα νέο χόμπι, την πολιτική. Όχι πως δεν ήταν και πιο παλιά αναμεμιγμένοι, απλά τώρα, στην εποχή όπου όλα ανεξαιρέτως κινούνται με τους γοργούς ρυθμούς του χρήματος, κτίζουν τις δικές τους αυτοκρατορίες.
Το ίδιο περίπου συμβαίνει και στα αθλητικά (μάλλον ποδοσφαιρικά) δρώμενα του νησιού, αφού η οικονομική κρίση έφερε και την κατάρρευση όλων των αθλητικών σωματείων, πλην των ποδοσφαιρικών. Η ΚΟΠ αποτελεί το μοναδικό φάρο σωτηρίας του κυπριακού αθλητισμού, ενώ ο ΚΟΑ, στον οποίο και υπαγόταν, έχει πλέον αποτελέσει παρελθόν. Τα πρωταθλήματα του παντοκράτορα αποελ διαδέχονται το ένα το άλλο, ενώ ήρεμες δυνάμεις του παρελθόντος, όπως ανόρθωσις, απόλλων και αέλ, φαίνονται να είναι οι μοναδικές, οι οποίες θα μπορούσαν να κλέψουν κάποτε τα σκήπτρα.
Ο Κώστας είναι 35 χρονών και εδώ και 8 χρόνια είναι πατέρας του μικρού Αλέξανδρου. Κατοικούν σε ένα προάστιο της Λευκωσίας κι ενώ δεν είναι οπαδοί καμιάς κυπριακής ομάδας ποδοσφαίρου έχουν τρέλα με το ποδόσφαιρο και όποτε ο Κώστας έχει χρόνο, πάει με τον Αλέξανδρο για ποδόσφαιρο σ’ ένα από τα δημόσια γήπεδα της περιοχής, τα οποία κτίστηκαν με την ευγενή χορηγία της εταιρίας αποέλ ποδόσφαιρο λτδ.
Μια μέρα, καθώς περπατούσαν προς το γήπεδο της περιοχής τους, ο μικρός Αλέξανδρος πρόσεξε για ακόμα μια φορά κάτι ξεχασμένες, αθλητικές (ίσως) εγκαταστάσεις, καθώς και μια μικρή σκονισμένη πινακίδα που έγραφε «…νοια Λε…σίας». Δίχως να χάσει χρόνο ο μικρός, άρχισε να ξεσκονίζει την πινακίδα με το μανίκι του. Το όνομα που αντίκρισε, το συναντούσε για πρώτη φορά, «Ομόνοια Λευκωσίας».
Αμέσως ο μικρός Αλέξανδρος άρχισε τις ερωτήσεις: «Τί είναι αυτή η Ομόνοια, μπαμπά;». Ο Κώστας έδειχνε χαμένος, ενώ ο Αλέξανδρος τον είδε για πρώτη φορά να δακρύζει. Στα μάτια ενός παιδιού, που έχει τον πατέρα του σαν ήρωα, το να τον βλέπει να κλαίει, αποτελεί κάτι πολύ παράξενο. «Η Ομόνοια ήταν κάποτε η μεγαλύτερη ομάδα της Κύπρου, με τους περισσότερους τίτλους, με τον περισσότερο κόσμο, όμως χάθηκε, γιατί έγιναν λάθη και δεν υπήρχαν πλέον χρήματα στην ομάδα». Ο μικρός Αλέξανδρος τον κοίταξε με απορία και του είπε: «Δηλαδή υπήρχε κι άλλη ομάδα στη Λευκωσία, εκτός από το αποέλ και τον ολυμπιακό;». «Ναι» του είπε ο Κώστας και συνέχισε λέγοντας του την ιστορία της Ομόνοιας. «Η Ομόνοια θα συμπλήρωνε φέτος 90 χρόνια ένδοξης ιστορίας και οι γιορτές θα ήταν μεγάλες σε όλες τις πόλεις της Κύπρου. Ακόμα και στην τελευταία και χειρότερη της χρονιά κι ενώ βρισκόταν 20 βαθμούς από την κορυφή και χωρίς κανένα στόχο, ο κόσμος της δεν την εγκατέλειψε ποτέ, πηγαίνοντας να τη δει σε κάθε γήπεδο. Δυστυχώς, όμως, ο κόσμος ενημερώθηκε για τα προβλήματα της ομάδας πολύ αργά για να μπορέσει να κάνει κάτι..».
Ο Αλέξανδρος είχε μόλις καταλάβει για ποιο λόγο δεν τον είχε πάει ποτέ στο γήπεδο ο μπαμπάς του. Τα χρόνια περνούσαν κι ο Αλέξανδρος ξέθαβε μία-μία τις λευκοπράσινες Ομονοιάτικες στολές του Κώστα, ενώ έψαχνε στο ίντερνετ για αρχεία, τα οποία αφορούσαν την ιστορία της Ομόνοιας. Βρήκε ονόματα όπως αυτό του Ελευθεριάδη, του Κανάρη, του Καϊάφα, του Τζιούριακ και του Ράουφμαν, ανθρώπων, οι οποίοι είχαν συνδέσει το όνομά τους με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του συλλόγου. Βρήκε ξεχασμένες κασέτες από το παλιό ΓΣΠ, το Μακάρειο, από το Τσίρειο, απ’ όλα τα γήπεδα της Κύπρου, τα οποία ντυνόντουσαν στα πράσινα, όποτε έπαιζε η Ομόνοια.
………………
Έτος 2048. Ο Αλέξανδρος πρόκειται να γιορτάσει τα 18α γενέθλια του και φροντίζει, σε αντίθεση με άλλους νέους της ηλικίας του, που γιορτάζουν παρέα με φίλους τους, να τα γιορτάσει με την οικογένεια του και με την Ομόνοια του μπαμπά, του παππού και του προπάππου του, η οποία φέτος θα συμπλήρωνε 100 χρόνια ένδοξης ιστορίας.
Α.Π.
