Σε αυτή την κατηγορία δημοσιεύονται απόψεις από αναγνώστες. Δημοσιεύσουμε κάθε άποψη που θα μας σταλεί, χωρίς κατανάγκη να την ασπαζόμαστε, με την προϋπόθεση πως θα τηρεί τους στοιχειώδεις κανόνες του λόγου και να είναι ενυπόγραφη (έστω με κάποιο ψευδώνυμο)
Δυστυχώς πέρα από την οικονομική κατάρρευση του σωματείου μας – στην οποία, λίγοι άμεσα και οι υπόλοιποι έμμεσα, βάλαμε όλοι το χέρι μας και μας θεωρώ όλους συνυπεύθυνους, άλλους πολύ και άλλους περισσότερο γιατί μεθυσμένοι πανηγυρίζαμε με αλαζονεία στη κάθε εκκωφαντική έκρηξη άφιξης ποδοσφαιριστή και εγκατασταθήκαμε σχεδόν μόνιμα στο αεροδρόμιο για να υποδεχτούμε τα λαμπρά αστέρια που μας έκανε δώρο το ένα μετά το άλλο ο ανοιχτοχέρης πρόεδρος μας. Και όταν ακόμη κάποιοι ποιο διορατικοί μας προειδοποιούσαν πως τα οικονομικά ανοίγματα είναι δυσανάλογα με τα ενδεχόμενα κέρδη του σωματείου (ακόμη και στις καλύτερες των περιπτώσεων) και θα οδηγήσουν σε κατάρρευση, εμείς σφυρίζαμε αδιάφορα και εριστικά παίζοντας το παιχνίδι της αριστεράς που για χάρη της συσπείρωσης δαιμονοποιεί τα πάντα ως κακοπροαίρετη υπόσκαψη.
Δυστυχώς πτωχεύσαμε, όχι οικονομικά (μόνο) αλλά κυρίως ιδεολογικά και συμβολικά. Οδηγήσαμε τη συμβολική αξία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ στη κατηγορία “σκουπίδια”. Ανάμεσα στα πολλά αυτοκαταστροφικά που διαπράξαμε – και εκ των οποίων τα πλείστα τα βρήκαμε μπροστά μας – ήταν και η απαξίωση του όρου και του ρόλου ενός μακροχρόνιου αρχηγού με τα πολλαπλά οφέλη που μπορεί να έχει μια τέτοια φυσιογνωμία, αγωνιστικά, ψυχολογικά και οικονομικά.
Διότι όταν οι απέναντι ανανέωναν χρόνο με το χρόνο το συμβόλαιο του Μαρίνου Σατσιά που έχει να παίξει ποδόσφαιρο από το 2007, εμείς οι παντογνώστες χλευάζαμε πως τα αποδυτήρια τους είχαν γεμίσει με πληρωμένους τουρίστες. Εμείς, στο βωμό της σαρωτικής ανανέωσης βγάζαμε πλεονάζων προσωπικό το δικό μας αρχηγό – επειδή έτσι αποφάσισε ο Τάκης – και εξαγοράζαμε τις τύψεις μας με ένα φιλικό απέναντι σε κάτι Λιθουανούς.
Ο Μαρίνος Σατσιάς είναι ένας από τους λιγότερο ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, ίσως και από τους λιγότερο καλούς ποδοσφαιριστές, που πέρασαν από τις ανταγωνιστικές ομάδες στην Κύπρο τα τελευταία 20 χρόνια. Η στατιστική πλευρά του παίχτη γράφει: σε 19 χρόνια παρουσίας στο αποελ αγωνίστηκε 286 φορές (κάτι περισσότερο από 15 αγώνες το χρόνο, σε ένα πρωτάθλημα που όταν ξεκινούσε ο Σατσιάς την καριέρα του είχε 26 αγωνιστικές, κάποια στιγμή έγινε 33, άλλαξε ξανά σε 26, μετά 32 και φέτος 36 – συν κύπελλο. Σε μια ομάδα που με τα επιτεύγματα της στην Ευρώπη μας έχει πρήξει ότι παίζει γύρω στους 50 αγώνες το χρόνο.) Το 2014, ο συγκεκριμένος παίχτης, με ελάχιστη αγωνιστική συνεισφορά, αποτελεί το εν δυνάμει μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο του αποελ σε συμβολικό επίπεδο. Στο πρόσωπο του αποτυπώνονται όλες οι πρόσφατες επιτυχίες τους, μιας και ήταν παρών και στα δύο νταμπλ, στις μεγάλες τους επιτυχίες στην Ευρώπη, αποτελεί σύμβολο (για εκείνους) πίστης και αφοσίωσης, ίνδαλμα για το μικρό αποελίστα που θέλει να γίνει αρχηγός τους και ένα πολύ δυνατό χαρτί μάρκετινγκ στα χέρια τους για να προωθήσουν τα εισιτήρια διαρκείας τους. (ήδη ο Σατσιάς είναι το πρόσωπο που χρησιμοποιεί το Σωματείο του αποελ στη καμπάνια για εγγραφή νέων μελών. )
Πλάι στο Σατσιά βρίσκονται άλλοι δύο παίχτες με υψηλή αξία στο συμβολικό χρηματιστήριο οι οποίοι εκπέμπουν αρχηγικές φυσιογνωμίες στα μάτια των δικών τους οπαδών (εντός και εκτός) και είναι επίσης εκφραστές μιας μακροπρόθεσμης ταύτισης με την ομάδα τους και με ότι αυτή συνεπάγεται: ο Κωνσταντίνος Χαραλαμπίδης και ο Νεκτάριος Αλεξάνδρου. Αν σε αυτούς προσθέσουμε τους Νούνο Μοράις (από το 2007), Διονύση Χιώτη (2008) και Γκουστάβο Μαντούκα (2010) πέραν από την αγωνιστική ομοιογένεια που έχουν αποκτήσει κατάφεραν να έχουν ένα σταθερό και συμπαγές σύμβολο με ονόματα και επίθετα με ομαλές προσθαφαιρέσεις που διασφαλίζουν ιστορική συνέχεια και όχι αποσπασματική, επαναλαμβανόμενη και ολοκληρωτική αναδιάρθρωση, με άτομα που έχουν συνδεθεί συναισθηματικά με τους οπαδούς και την ομάδα, την σέβονται και τους σέβεται.
Βλέπω τώρα το ρόστερ της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Εκτός από τον Γιωργαλλίδη που έφυγε και ξαναήρθε και το Χάρη Κυριάκου που παρ’ όλο του ότι είναι για χρόνια στην ομάδα καθιερώθηκε τις τελευταίες δύο σεζόν και η συναισθηματική του αξία στα μάτια μας έχει ανοδική πορεία, ο πιο παλιός μας παίχτης είναι ο Λεάντρο (Γενάρη 2010) και μετά ο Ρενάτο Μαργκάσα (Ιούνιο 2011).
Το περιβραχιόνιο της ομάδας έκανε την τελευταία πενταετία τις εξής βόλτες:
2009 – 2010 Με βάση ενημέρωση της ιστοσελίδας μας στις 28/6/2009 οι τέσσερις αρχηγοί της ΟΜΟΝΟΙΑΣ είναι: Ηλίας Χαραλάμπους, Στάθης Αλωνεύτης, Χρήστος Πατσατσόγλου και Νόελ Κασέκε (αν θυμάμαι καλά πέρασε και από τον Τίμο Βέντζελ το περιβραχιόνιο)
2010-2011 Με κάποια επιφύλαξη νομίζω ήταν οι Ηλίας Χαραλάμπους, Στάθης Αλωνεύτης και Μιχάλης Κωνσταντίνου
2011-2012 Οι 3 αρχηγοί της ομάδας μας ανακοινώνονται από την επίσημη ιστοσελίδα μας και είναι οι Κωνσταντίνος Μακρίδης, Χρήστος Καρυπίδης και Λεάντρο (νομίζω το φόρεσε επίσης ο Στάθης και ο Κασέκε)
2012-2013 Λεάντρο, Μπρούνο Αγκουιάρ και Δημήτρης Χριστοφή.
Το καλοκαίρι του 2013 ανακοινώνονται οι καινούργιοι τρεις αρχηγοί: Γιώργος Εφραίμ, Νούνο Ασσίς και Μπρούνο Αγκουιάρ. Ο τελευταίος έφυγε πρώτος μετά από ένα χαμένο πέναλτι, ο πρώτος ήταν φευγάτος προ πολλού και μας το ανακοίνωσε τη 1η Ιουνίου και τον μεσαίο τον διώξαμε. Το φόρεσαν επίσης οι Μαργκάσα, Αλαμπί (στο αμέσως επόμενο παιχνίδι που λογομάχησε με τους οπαδούς μας), Σκάρα, Ατράντε, Σοάρες και Σκέμπρι)
Τρία επιπλέον σχετικά περιστατικά:
Παρουσίαση της φανέλας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ 2011-2012: Την παρουσιάζουν ένας κάποιος Ιάγο Μπουθον ο οποίος πληρώνετε ακόμη από εμάς, ένας κάποιος Άλεξ Ντα Σίλβα που είτε υπερεκτιμήθηκε είτε αδικήθηκε και αγωνίστηκε στην ΟΜΟΝΟΙΑ μόνο για έξι μήνες, και ο Ντάβιντσον, από τους ποιο φιλότιμους παίχτες που πέρασαν τα τελευταία χρόνια από την ΟΜΟΝΟΙΑ.
ΟΜΟΝΟΙΑ Διαρκείας (2012 – 2013) διαφημίζετε από τους Χρίστο Καρυπίδη, Φρέντυ, Κωνσταντίνο Μακρίδη και Γιώργο Εφραίμ. Ο πρώτος και ο τελευταίος έφυγαν από εμάς για να πάνε στο αποελ, ο δεύτερος ήταν φιλότιμος αλλά μας άφησε στα κρύα του λουτρού πριν το πιο κρίσιμο μας αγώνα πέρσι και ο τρίτος αμείφθηκε παχουλά και πρόσφερε αμυδρά.
Διαφήμιση Ομονοια Webshop 2014: Νούνο Ασσίς και Λεάνδρο Μαρκολίνη. Τον πρώτο το διώξαμε, ο δεύτερος πρόσφερε, ήθελε να φύγει, δεν τα κατάφερε, έμεινε, τον κάναμε αρχηγό, μας επέστρεψε την αρχηγεία, πελαγοδρομούσε στους μισούς αγώνες και ανέκαμψε όταν ήμασταν 20 βαθμούς πίσω από την κορυφή και έξω από όλους τους στόχους.
Πέραν των Λεάντρο, Μαργκάσα και Σκάρα κανένας από του 26 ποιο πάνω ποδοσφαιριστές δεν είναι πλέον στην Ομόνοια. Επιπλέον πέρα από τον Λεάντρο, κάνενας από τους ποιο πάνω δεν ξεκίνησε ως αρχηγός από την αρχή κάποιας εκ των περιόδων που αγωνίζονταν στην ΟΜΟΝΟΙΑ αλλά έγιναν εξ ανάγκης στη πορεία. Το χειρότερο είναι πως απολύτως κανένας από τους 26 δεν τέλειωσε ως αρχηγός μια σεζόν και να εξακολουθεί να είναι στην ομάδα (ο Λεάντρο επέστρεψε το περιβραχιόνιο). Όταν κανένας οπαδός της ΟΜΟΝΟΙΑΣ που ήταν το 2009 8 χρόνων και σήμερα είναι 13, δεν έχει αυτόγραφο παίχτη που να εξακολουθεί να παίζει στην ΟΜΟΝΟΙΑ – επειδή δεν υπάρχει τέτοιος παίχτης – αυτό αποδυναμώνει τους δεσμούς που μπορεί να έχει ο οπαδός με την ομάδα.
Αυτό ακριβώς σημαίνει πτώχευση.
Πτώχευση σημαίνει να υποτιμάς το περιβραχιόνιο του αρχηγού σε ένα απλό διαπραγματευτικό χαρτί και να επιβραβεύεις αυτούς που δέχονται διακανονισμούς και μειώσεις είτε να προσπαθείς να πείσεις άλλους να μείνουν τάσσοντας τους αρχηγεία. Όταν εμείς οι ίδιοι απαξιώσαμε και χρεοκοπήσαμε την αξία του περιβραχιόνιου διώχνοντας ή εκδιώχνοντας εκείνους που το τίμησαν, με πρώτο και καλύτερο τον Κώστα Καιάφα και μετά σε μικρότερο βαθμό τον Ηλία Χαραλάμπους και τον Στάθη Αλωνεύτη, για να το τάξουμε σε κάτι Αγκουιάρ, κάτι Εφραίμ, και κάτι Πατσατζόγλου ήταν αναπόφευκτο πως θα μας το επέστρεφαν πίσω με περιφρόνηση. Η αρχηγεία δεν είναι ούτε όρος στο συμβόλαιο, ούτε αντάλλαγμα, ούτε χατίρι. Είναι σύμβολο αμοιβαίας πίστης και αφοσίωσης. Ότι δώσαμε, πήραμε. Ο απελπισμένος τρόπος με τον οποίο διαχειριστήκαμε τους αρχηγούς μας και κατ’ επέκταση την έννοια της αρχηγίας τα τελευταία χρόνια αποδεικνύει το βαθμό στον οποίο η συμβολική αξία της ΟΜΟΝΟΙΑΣ εκμηδενίστηκε.
Κάπου εδώ θα ήθελα να κάνω μια ειδική αναφορά για τον / στον Γιώργο Εφραίμ. Ναι, το ποδόσφαιρο είναι επαγγελματικό. Πολλές φορές οι ποδοσφαιριστές όμως δεν λειτουργούν επαγγελματικά. Υπάρχουν και εκείνες οι περιπτώσεις που οι ποδοσφαιριστές είναι επαγγελματίες αλλά δεν είναι ποδοσφαιριστές. Αυτό ακριβώς είναι ο Εφραίμ. Ήταν και είναι επαγγελματίας, αλλά μάλλον κάνει άλλο επάγγελμα. Έβαζε πάντοτε μπροστά τον όρο επαγγελματίας σε αυτή τη πενταετία στην ΟΜΟΝΟΙΑ στο σημείο που ξέχασε τι επάγγελμα έκανε και απαιτούσε να πληρώνετε για αυτό που υπέγραψε να κάνει χωρίς να το κάνει ή όταν το έκανε χωρίς να το κάνει καλά. Απόδειξη του αποτυχημένου περάσματος του Εφραίμ από την ΟΜΟΝΟΙΑ και του γεγονότος ότι πήρε περισσότερα απ’ ότι έδωσε – επειδή στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, Γιώργο, τα πάντα είναι μετρήσιμα και συγκρίσιμα: μετά από 5 χρόνια στην ΟΜΟΝΟΙΑ, ψάχνει (μαζί με τον παπά του) ακόμα για μεταγραφή στο εξωτερικό. Το μόνο που κατάφερε είναι να μετακομίσει τρία τετράγωνα πιο κάτω, στη Κέννεντυ. Αυτό θα πει επαγγελματική ανέλιξη Γιώργο. Να είσαι επαγγελματίας, αλλά να είσαι και ποδοσφαιριστής μια κάθε τόσο. Αντίθετα με εσένα, ο Δημήτρης Χριστοφή, από την ίδια ομάδα που είχε τις ίδιες αποτυχίες και τους ίδιους χαμηλούς στόχους (που έγιναν αιτία να αποχωρήσεις), χωρίς την πολυδιαφημισμένη ποδοσφαιρική σου παιδεία, ίσως όχι και τόσο επαγγελματίας, αλλά πολύ περισσότερο ποδοσφαιριστής, παίζει εδώ και ένα χρόνο στην Ελβετία. Γιώργο, δεν αμφέβαλλε ποτέ κανένας για το ότι είσαι επαγγελματίας, το αν είσαι ποδοσφαιριστής όμως εξακολουθεί να είναι αμφίβολο.
Και εμείς;
Όταν λέμε να χτίσουμε στους νέους, πρέπει να είναι ξεκάθαρο τι εννοούμε. Υπό κανένα λόγο και τρόπο δεν θα πρέπει να χτίσουμε στους νέους ως μεταβατικό στάδιο, και με την εξυγίανση του σωματείου, να τους διώξουμε για να επανέλθουμε στις πρακτικές τουριστικού γραφείου. Δεν θα κτίσουμε μέσω τους, θα χτίσουμε πάνω τους και μαζί τους. Να τους στηρίξουμε – όπως μας στηρίζουν εκείνοι τώρα – και να τους βοηθήσουμε να νιώσουν που ακριβώς βρίσκονται, παρέχοντας τους ασφάλεια (επαγγελματική και συναισθηματική) και μεταφέροντας τους τη περηφάνια αυτής της ομάδας. Είναι ένα κομμάτι της επικοινωνιακής πολιτικής της διοίκησης που χρειάζεται τρομερή προσοχή. Η ρητορική πως λόγο του χρέους έχουμε τη δυνατότητα να αποκτήσουμε μόνο αυτούς τους παίκτες μπορεί πολύ εύκολα να οδηγήσει του ίδιους τους παίκτες να πιστέψουν πως είναι δεύτερης διαλογής και να συμπεριφέρονται ως τέτοιοι. Ακριβώς τη στιγμή που ο ίδιος ο αρχηγός – τους / μας – απαξιώνει την ποιότητα της ομάδας αποχωρώντας με το δικαιολογητικό πως το ρόστερ δεν καλύπτει τις φιλοδοξίες του, τότε εμείς σαν οπαδοί πρέπει να δώσουμε σε αυτή την ομάδα, σε αυτή την ομάδα ανθρώπων που πιστεύουν πως μπορούν να τα καταφέρουν τη ψυχολογική τόνωση που χρειάζονται, όποτε την χρειάζονται. Αυτοί είναι οι παίχτες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, και θα είναι οι παίχτες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Μαζί τους θα χτίσουμε, θα χτιστούμε και θα χτιστούν και αυτοί. Μαζί τους θα επιβιώσει το σωματείο αλλά κυρίως θα αναβιώσει το χαμένο συμβολισμό της. Για να μείνουν στην ομάδα, για να θέλουν και να μπορούν να μείνουν, για να θέλουν και να παρακαλούν να γίνουν οι νέοι μας αρχηγοί.
——-
Είμαστε όλοι αρχηγοί!
Κωνσταντίνος Ταλιώτης
