Σε αυτή την κατηγορία δημοσιεύονται απόψεις από αναγνώστες. Δημοσιεύσουμε κάθε άποψη που θα μας σταλεί, χωρίς κατανάγκη να την ασπαζόμαστε, με την προϋπόθεση πως θα τηρεί τους στοιχειώδεις κανόνες του λόγου και να είναι ενυπόγραφη (έστω με κάποιο ψευδώνυμο)
Με αφορμή το «δίλημμα» του Γεώργιου Εφραίμ και την φυγή του τελικά για τους απέναντι, ήρθε στο μυαλό μου μια ιστορία από την ελληνική μυθολογία με τον Ηρακλή και την Αρετή…
Για όσους τον ξέχασαν, ας τον θυμηθούμε (απο βικιπεδια): “Ο μύθος που σώθηκε από τον Ξενοφώντα, μας διηγείται το περιστατικό εκείνο, όταν ο Ηρακλής καθισμένος σε κάποιο σταυροδρόμι, είδε να περνούν από μπροστά του δύο πανέμορφες κοπέλες. Η μια του έδειξε έναν εύκολο δρόμο, φαρδύ και ίσιο, που αν τον ακολουθούσε, θα χαιρόταν τη ζωή, αλλά θα έκανε ένα σωρό κακές πράξεις που θα τον καταδίκαζαν στην κρίση των ανθρώπων. Αυτή ήταν η Κακία. Η άλλη κόρη, η Αρετή, του έδειξε ένα δύσκολο δρόμο, γεμάτο κοφτερές πέτρες και αγκάθια, στενό και δύσβατο, που θα τον βάδιζε δύσκολα, αλλά θα κέρδιζε στο τέλος του την αναγνώριση από τους συνανθρώπους του. Έτσι ο Ηρακλής ακολούθησε την Αρετή, προτιμώντας να υποφέρει για να διαβεί το δύσβατο δρόμο της, αλλά να γνωρίσει τη δόξα και την τιμή με τις καλές του πράξεις και την αρετή του.”
Ας παραφράσουμε λίγο την μυθολογία λοιπόν… κάποτε κάποιοι ποδοσφαριστές, βρέθηκαν στο δίλημμα να επιλέξουν μεταξύ δύο επιλογών στην καριέρα τους. Η πρώτη τους υποσχόταν ότι η διαδρομή τους θα ηταν γεμάτη λεφτά και πολύ εύκολη. Το μόνο πρόβλημα ηταν ότι θα περπατούσαν δίπλα από βόθρους και περιττώματα και κάποιες φορές ακόμα και μέσα σε αυτά αλλά το χρήμα πάντα θα τους περιτριγύριζε.
Η άλλη επιλογή ηταν μια καριέρα δύσκολη, που ήθελε πολλή προσπάθεια και μόχθο για να ανταμειφθείς στο τέλος. Ο δρόμος δύσκολος, δύσβατος και με πολλά εμπόδια…
Ο Ευστάθιος, ο Γεώργιος και άλλοι λοιπόν επέλεξαν τον εύκολο δρόμο… ‘Ολα ηταν μια χαρά αλλά η μπόχα κάποιες φορές από τα περιττώματα τριγύρω τους ηταν ανυπόφορη. Κάποιες φορές έπεφταν και μέσα σε αυτά και ανακατεύονταν αλλά πιανόντουσαν από τις δέσμες με τα χρήματα που επέπλεαν γύρω τους και προχωρούσαν. Την ίδια ώρα, μπορούσαν να δουν άλλους ποδοσφαιριστές στον δρόμο της Αρετής αφου ηταν παράλληλα με αυτους. Τους έβλεπαν να ιδρώνουν και να μοχθούν να ξεπεράσουν τα εμπόδια και πολλές φορές έπεφταν κάτω. Αλλά, όποτε έπεφταν κάτω και έχαναν το κουράγιο τους, ερχόντουσαν κάποιοι και τους βοηθούσαν να σηκωθούν. Τους έστηναν στα πόδια τους, τους κτυπούσαν ενθαρρυντικά στην πλάτη και τους έλεγαν: «Κουράγιο φίλε! Συνέχισε. Δεν είσαι μόνος!» και όντως αυτοί συνέχιζαν…
Ο Ευστάθιος, ο Γεώργιος και άλλοι έβλεπαν στο τέλος του δρόμου κι άλλες δέσμες με χρήματα και από ‘κει έπαιρναν κουράγιο αλλά δεν υπήρχε κανένας να τους περιμένει. Για τους «άλλους» στο τέλος υπηρχαν χιλιάδες να τους περιμένουν με δάφνες να τους στεφανώσουν νικητές και να τους βάλουν για πάντα στην καρδιά τους!
Γεώργιε Εφραίμ, αν νομίζεις ότι τα πιο πάνω είναι παραμύθια, τότε πήγαινε να μιλήσεις με τον Μαλέκκο που κανένας δεν τον θυμάται πια. Σε αντίθεση, μίλα με τον Καιάφα (πατέρα και υιο), τον Κανάρη, τον Ραουφμαν και τόσους άλλους που τίμησαν την φανέλα με το τριφύλι, μπήκαν στις καρδιές του πράσινου λαού και τους αποθεώνει σε κάθε ευκαιρία…
Μη απογοητεύεστε αδέρφια για τον κάθε «λίγο» που φεύγει. Αυτός όπως και οι άλλοι απλά δεν έχουν καρδιά για να μπορούν να νιώσουν περήφανοι. Εκεί που πήγαν και πάνε απλά αυτό τους αξίζει… να κολυμπούν μες την βρωμιά!
Α.Σ.
