Σημείωση: Δεν ταυτίζομαι με τις πράξεις και τη συμπεριφορά κανενός και μπορώ να πιστώσω τον οποιονδήποτε με καλή διάθεση αλλά κατά πόσον στηρίζω τον οποιονδήποτε, μπορεί μόνο να διαφανεί (εκτιμώ) από το ποιος μετά που θα το διαβάσει θα πεί ‘’εσιει τζιαι τούτος τα δίκαια του’’. Γι αυτό πριν με ταπελλώσεις, επειδή εγώ γράφω επώνυμα, διάβαστο χωρίς προστριβές και προκαταλήψεις.
Ομονοιάτισσες/Ομονοιάτες καλησπέρα,
Τις τελευταίες μέρες μαρτυρούμε άλλη μια φορά του φιάσκο που αποκαλούμε αφοσίωση στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Πίσω από τις δικές μας αδυναμίες να υποστηρίξουμε έμπρακτα την ομάδα ο καθένας (ένθεν και ένθεν) βρίσκει ευφάνταστους τρόπους να εντείνει τη ρήξη που προϋπάρχει. Ρήξη που γίνεται χάριν της ρήξης δηλαδή αλλά τούτο δεν είναι το θέμα σήμερα. Δεν πρόλαβε να δημιουργηθεί το πρώτο πρόβλημα και άμεσα πολλοί έσπευσαν να ανασύρουν τα ΟΜΟΝΟΙΑτόμετρα.
Για τις συγκεκριμένες συσκευές πρέπει να ομολογήσουμε έγινε πολύς ντόρος αλλά ακόμα κανείς δεν είχε την ευκαιρία να εξηγήσει τη λειτουργία τους. Το μαραφέτι τούτο λοιπόν παρουσιάζεται συνήθως στην αγορά μια-δυο φορές το χρόνο και οι βασικές του ενδείξεις συνήθως αντανακλούν την αντίληψη αλλά και την διάθεση του χρήστη στο πώς καταγράφει αλλά και προβάλλει τα δεδομένα. Έτσι λοιπόν πρωτίστως περιγράφεται ο χρήστης, παρά το μηχάνημα. Οπόταν προκύπτει ένας τύπος του μετρητή αλλά τρείς των χρηστών.
Οι τρεις τύποι λοιπόν έχουν ως εξής: Ο ειρηνιστής, προβάλλει τη συσκευή μέτρησης για να αναδείξει το ότι, όποιον και να μετρήσουμε η ένδειξη θα είναι η ίδια πράγμα παράλογο αλλά και αφελές. Ο επιθετικός χαρακτήρας χρησημοποιά το μηχάνημα πάνω του, δείχνει εκατό και κατόπιν το γυρίζει με αλαζονεία στον συνομιλητή του ή στον αντίπαλό του για να του δείξει ότι ‘’…εν κανει το μετρημα για να μιλας…..’’. Ο τελευταίος φυσικά είναι ο τύπος που κάθεται άμυνα, χαρακτηρίζεται από ένα ύφος έντονης απάθειας αλλά και επιμονής που απλά έχει το ΟΜΟΝΟΙΑτομετρο στη ‘’πούγγα’’, και αναλόγως της ατζέντας του μετρά το ανάστημα το δικό του και το δικό σου, αν σε έχει ανάγκη λαλεί σου: εμέτρησα σε είσαι πολλά ομονοιάτης κόττα, αν όχι πάλε άμυνα. (Αν ταυτίζεσαι με μιάν ομάδα δεν φταίω εγώ, εγώ απλά περιγράφω τι βλέπω… προβληματίσου)
Τι μετρά όμως τούτο το μαραφέτι που έτσι ξαφνικά επανήλθε στην επικαιρότητα; Κατ’ αρχάς να αναφέρω ότι, εγώ διαφωνώ με τη χρήση ενός φανταστικού μηχανήματος, ενός σκευάσματος το οποίο σκοπό έχει να προβάλλει τις απόψεις του καθενός. Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι, όταν η βάση των αναλύσεων μετατρέπεται κατά τον εκφραστή υπάρχει εξ’ ορισμού πρόβλημα επικοινωνίας. Ξεκινούμε λοιπόν από την αρχή, τι είναι ΟΜΟΝΟΙΑ.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ σαν σωματείο δεν είναι μια απλή ομάδα που παρουσιάζεται να εκπροσωπεί την μισή Λευκωσία. Η ΟΜΟΝΟΙΑ ιδρύθηκε και συντηρήθηκε από την εργατική τάξη και κατ’ επέκταση έχει καθαρά ταξικό χαρακτήρα. Το σωματείο μας εκπροσωπώντας την εργατική τάξη αυτόματα παίρνει ξεκάθαρα μέρος στην ταξική πάλη. Εξ’ ορισμού, η πάλη μιας τάξης ενάντια σε άλλη είναι ζήτημα ΚΑΘΑΡΑ πολιτικό. Κατ επέκταση και η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι ένα σωματείο καθαρά πολιτικό. Αντιλαμβάνομαι ότι, η συγκεκριμένη δήλωση προκαλεί σε πολύ κόσμο ‘’τσούννες’’ αλλά είναι πραγματικότητα. Γι’ αυτό κληρονομήσαμε αξίες, γι αυτό περιγράφουμε την ΟΜΟΝΟΙΑ σαν οικοδόμημα, γι αυτό λέμε τη φράση ‘’ η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι ιδέα’’, ή ‘’η ιδέα της ΟΜΟΝΟΙΑς’’. Δεν μπορεί κανένας να προσβάλλει το ταξικό έργο της ΟΜΟΝΟΙΑς με το να λαϊκίζει.
Αντιλαμβάνομαι ότι, ακόμα και όσοι συμφωνούν με τις απόψεις μου, μέσα από την ατομική τους εκλογίκευση των δεδομένων, προβάλλουν την μερική (ή και καθόλου) ομολογία περί της πραγματικότητας των όσων περιγράφηκαν, παρ’ όλα αυτά τα γεγονότα δεν αναιρούνται.
Η ΟΜΟΝΟΙΑ από το 1948 ήταν ένα μέσο διοχέτευσης της ιδέας αλλά και εξωτερίκευσης των συναισθημάτων των φιλο-ανατρεπτικών (από το φίλος της ανατροπής). Παρόλη τη ταύτιση της ΟΜΟΝΟΙΑς με την αριστερά, επιτυγχάνεται διαχρονικά να ξεχωρίζει για το ήθος που της προσέθετε η ίδια η τάξη που εκπροσωπούσε, χωρίς να προσβάλλεται το πολιτικό έργο και χωρίς να εξευτελίζεται τούτος της ο χαρακτήρας.
Σε παράβαση των πιο πάνω το 2008, αυτό-αναιρεθήκαμε και σαν τον Αντώνη που πήρε σπίτι δίπατο με τα δανεικά της τράπεζας, θεωρήσαμε ότι, εκτός που πλούσιοι γίναμε και ομάδα ‘’επαγγελματική’’. Ο όρος τούτος , (σκεύασμα της διαχρονικής παραπλάνησης των μέσων) χρησιμοποιείται για ομάδες που εξαπατούν τον κόσμο με το να προβάλλουν μια νοοτροπία no-politika που μόνο no-politika δεν είναι. Αντιθέτως η no-politika στρέφει τις ομάδες με τα 1000 στα χέρια των φασιστοειδών για άμεση εξυπηρέτηση του κεφαλαίου από τι ορδές των υποστηρικτών. Παράλληλα με τον υποκριτικό διαλαλημό της ‘’μη πολιτικής’’ διάστασης τυχαίνει η αγωνιστική τους ευμάρεια, η οποία όλως τυχαίως τυγχάνει της άμεσης υποστήριξης του συγκεντρωμένου παρασκηνίου, που με στόμφο συντηρεί και εξασφαλίζει εάν χρειαστεί, τις επιτυχίες τους.
Για να επανέλθω όμως το ζήτημα, με τον ερχομό του Μιλτή και τον αέρα αλλαγής της ομάδας, παραπλανηθήκαμε, με τις πολιτικές ισορροπίες να αλλάζουν και την δημιουργία ενός κλίματος εντελώς λούμπεν που με την κατάρρευση του εξαερώθηκε σχεδόν ταυτόχρονα και η συνείδηση του ΟΜΟΝΟΙΑτη. Η συνεχής παλινδρόμηση των απόψεων και ενεργειών των επόμενων διοικήσεων δημιούργησε έντονο κλίμα ανασφάλειας. Τούτη η ανασφάλεια συνέτεινε στην ένταση του κλίματος και στον διχασμό ή ‘’πολύ-χασμό’’ καλύτερα του οπαδικού μας κινήματος. Στη βάση τούτου του διχασμού βρίσκεται η διαφορετική αντίληψη για την διαχρονική διάταξη των ζητημάτων της ΟΜΟΝΟΙΑΣ.
Έτσι λοιπόν καταληκτικά, κρίνω την ενότητα την οποία επικαλούνται όλοι να χρίζει προσδιορισμού, αλλά και σύστασης συνισταμένων. Ας κοιτάξει λοιπόν ο καθένας μέσα του, και να προβληματιστεί κατά πόσον, εάν δεν ήταν σήμερα αλλά το 1948, θα είχε τα κότσια να βρεθεί απομονωμένος σε μια νεοσύστατη ομάδα, γιατί οι άλλοι του στέρησαν την ιδιωτική του ελευθερία και το ατομικό δικαίωμα του αντιφασιστικού και συνδικαλιστικού αγώνα. Γιατί συναγωνιστές, το ποδόσφαιρο δεν το πολιτικοποιήσαμε εμείς, εμείς εκδιωχθήκαμε και διωχθήκαμε λόγω των πολιτικών μας επιλογών. Οι απέναντι πολιτικοποίησαν το ποδόσφαιρο και αφού το έπραξαν πρέπει να υποστούν τις συνέπειες. ΟΜΟΝΟΙΑ ΛΑΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ λοιπόν.
Μάριος Παπαγιάννης
