Εδώ και μερικά χρόνια με κέρδισε η ξενιτιά. Όμως η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε εμένα και την Κύπρο και ίσως ένας από τους λίγους λόγους επαναπατρισμού (κάποτε).
Χθες παρακολούθησα τηλεοπτικά το παιχνίδι. Δεν θα σταθώ τόσο πολύ στο αποτέλεσμα και στην πρόκριση. Θα επισημάνω κάτι άλλο, που πιστεύω είναι η αχίλλειος μας πτέρνα. Και αυτό έχει να κάνει με μια πολύ κακή νοοτροπία, που έχει δημιουργήσει το παρελθόν. Ο φόβος, είναι χειρότερο πράγμα ακόμη και από την επάρατη νόσο.
Χθες, μετά την ευκαιρία του Σιέρινταν στο 88’, η κάμερα έκανε ζουμ στο Κωστή (στο πάγκο) αλλά και στην κερκίδα. Στα πρόσωπο όλων, ήταν ζωγραφισμένος ο φόβος «μην ξαναζήσουμε το ίδιο κακόγουστο έργο».
Μετά το 70’ σε κάθε στημένο ή πλάγιο που κέρδιζε ο αντίπαλος, από τα ηχεία της τηλεόρασης μου διέκρινα τον παλμό του κόσμου να παγώνει. Ακόμη και εγώ, σε κάθε γιόμα των άλλων ένοιωθα ένα σφίξιμο στο στομάχι.
Όλο αυτό, δημιουργήθηκε από τις συνεχόμενες τραυματικές εμπειρίες στην Ευρώπη. Από το 5λεπτο του θανάτου στο Χάρκοβο, μέχρι τον Τούντορ και από πολλά άλλα ευρωπαϊκά πατατράκ που συνέβησαν την τελευταία πενταετία.
Δημιουργήθηκε ένα σύνδρομο, που πρέπει όλοι να δουλέψουμε για να αλλάξει αυτό. Είναι μια μάχη με το υποσυνείδητο μας, για να ξορκίσουμε την κατάρα αυτή. Γιατί ο κόσμος που είναι στο γήπεδο την οποιαδήποτε ενέργεια (θετική ή αρνητική) την μεταφέρει και στους ποδοσφαιριστές.
Ας βάλουμε όλοι πλάτη λοιπόν, να ξορκίσουμε και αυτή την κατάρα (το φόβου) και να προσθέσουμε ακόμη ένα λιθαράκι για να ξυπνήσει για τα καλά ο γίγαντας.
Τ.Μ
