Οι εμφανίσεις της ομάδας στην Ευρώπη και στο πρωτάθλημα δικαιολογημένα προκάλεσαν προβληματισμό. Το τελευταίο παιχνίδι με την Ανόρθωση ήρθε απλώς να μας επιβεβαιώσει ότι οι δυνατότητες είναι μεγαλύτερες από το μέτριο έως κακό θέαμα που βλέπαμε στα προηγούμενα παιχνίδια. Το ερώτημα είναι γιατί για να θυμίσουμε κάτι από Ομόνοια χρειάστηκε να χαθούν εφτά βαθμοί, την απώλεια των οποίων θα θυμηθούμε – δεν έχω καμία αμφιβολία – με πίκρα αρκετές φορές στην πορεία του πρωταθλήματος. Όπως ακριβώς έγινε πέρυσι.
Μεγαλύτερο προβληματισμό όμως και από τις ίδιες τις εμφανίσεις προκαλούν κατά την προσωπική μου άποψη δηλώσεις του προπονητή μας μετά το τέλος του αγώνα με την Ανόρθωση. Ήθελε να πει – αλλά μάλλον δεν το διατύπωσε σωστά – ότι η πίεση που υπάρχει τα τελευταία 20 χρόνια στην Ομόνοια κάνει ζημιά. Μήπως είναι η πίεση που ευθύνεται για την κατάντια της Ομόνοιας; Φταίει δηλαδή ο κόσμος για τη σημερινή κατάσταση; Αλίμονο να μην υπήρχε πίεση στην Ομόνοια. Στην Ομόνοια που σάρωνε τους τίτλους, αλλά τώρα πια κοντεύουμε να ξεχάσουμε πότε πανηγυρίσαμε πρωτάθλημα την τελευταία φορά. Αν κάτι κρατά μεγάλη την Ομόνοια είναι ο κόσμος της που ΕΥΤΥΧΩΣ σε αντίθεση με αυτούς οι οποίοι αποφασίζουν για την ομάδα, επιμένει να βάζει ψηλά τον πήχη. Αλίμονο, κόουτς, να κατεβάσει και ο κόσμος τον πήχη των απαιτήσεών του. Τι θα μείνει δηλαδή; Μήπως δεν αντέχεις την πίεση; Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι πρώην ποδοσφαιριστής ο οποίος διετέλεσε και αρχηγός της ομάδας δεν μπορεί να διαχειριστεί την πίεση.
Χρησιμοποίησες, κόουτς και το παράδειγμα του Απόλλωνα και της ΑΕΚ που αποκλείστηκαν από την Ευρώπη, όπως και εμείς, αλλά δεν δημιουργήθηκε τόση πίεση από τον κόσμο των συγκεκριμένων ομάδων. Αυτό είναι το μέτρο σύγκρισης; Ο Απόλλωνας των τριών πρωταθλημάτων και η πρωτάρα σε πρωταγωνιστικές συνθήκες ΑΕΚ; Και το χειρότερο, μήπως ξεχνάς ότι αυτές οι ομάδες έχουν μπει ήδη στους ομίλους; Μάλιστα ο Απόλλωνας δύο χρονιές; Μήπως δεν έχεις βρει τον χρόνο κόουτς να παρακολουθήσεις την ΑΕΚ; Και πώς η ΑΕΚ αποκλείστηκε από την Ευρώπη; Ή πώς η ΑΕΚ κατάφερε χωρίς πολλά – πολλά να φτιάξει μια καλοδουλεμένη και συμπαγή ομάδα; Μας είπες κόουτς τις προάλλες για την Μπρόντμπι με τον μεγάλο προϋπολογισμό. Εμείς στην Ομόνοια μάθαμε με τον χειρότερο τρόπο ότι οι προϋπολογισμοί δεν κάνουν τις ομάδες. Εσύ κόουτς, ακόμη και σήμερα δεν βλέπεις προβληματικό το γεγονός ότι μας απέκλεισε μία αντικειμενικά μέτρια ομάδα;
Ή μήπως, κόουτς, είναι υγιές να ζητάς από εμάς να αποδεχτούμε έτσι απλά το Χ με τη Δόξα όταν είδαμε το ίδιο έργο τόσες πολλές φορές σε επανάληψη φέτος: Να μην μπορώ να πετύχω γκολ και να δέχομαι αστεία γκολ με χαρακτηριστική ευκολία. Ήθελες να πεις ότι είναι και τα στραβοπατήματα στο πρόγραμμα. Ορθόν. Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για ένα στραβοπάτημα, αλλά για επαναλαμβανόμενα. Δεν είναι δίκαιο κόουτς να ξεσπάσουμε τη συσσωρευμένη οργή μας, για όσους οδήγησαν την κατάσταση στην Ομόνοια σε αυτό το σημείο, σε σένα. Δεν το αξίζεις. Προστάτευσε τον εαυτό σου. Οι μεγάλες προσδοκίες είναι για τις μεγάλες ομάδες. Έτσι απλά. Υπεράνω κριτικής, κόουτς, δεν μπορεί να είναι κανείς.
Με αυτήν την πίεση θα πρέπει να μάθεις να ζεις για όσο θα κάθεσαι σε αυτόν τον πάγκο. Κρίμα, πάντως, που δεν ήρθες για να μείνεις για πολλά χρόνια στην Ομόνοια, όπως είπες. Εμείς θέλαμε/θέλουμε να πετύχεις, για να μείνεις για πολλά χρόνια. Αλλά, μεταξύ μας, κανείς δεν πέτυχε συμβιβαζόμενος με την μετριότητα.
Β.Ζ.
