Γνωρίζει άραγε ο Βέρο Σάλατιτς ότι η ατάκα του «the club is sick» τείνει να γίνει το νέο μας σλόγκαν; Γνωρίζει πόσες φορές τον θυμηθήκαμε τα τελευταία χρόνια όχι μόνο για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες, αλλά για αυτήν του την διάγνωση; Το σίγουρο είναι ότι ο ποδοσφαιριστής με τέσσερις λέξεις περιέγραψε τη σύγχρονη ιστορία μας. Είναι όντως άρρωστη η Ομόνοια. Και όποιος δεν θέλει να το παραδεχθεί απλώς καθυστερεί τον ερχομό της μέρας που θα δει ξανά την Ομόνοια πραγματικά μεγάλη. Ας είμαστε ειλικρινής με τους εαυτούς μας: Όλο το οικοδόμημα είναι δομημένο με υλικά της δεκαετίας του ’60, δυστυχώς καμία διάθεση για… ανακαίνιση δεν φαίνεται να υπάρχει, ενώ και στο αγωνιστικό κομμάτι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και η τραγική οικονομική κατάσταση του συλλόγου δεν είναι η μοναδική εξήγηση. Και η φετινή χρονιά κινδυνεύει να χαθεί προτού καν ξεκινήσει και η διοίκηση καλείται να πάρει δύσκολες αποφάσεις.
Ο βαθμός δυσκολίας θα ήταν ίσως μικρότερος αν οι αποφάσεις λαμβάνονταν εγκαίρως. Δυστυχώς και πάλι τα αντανακλαστικά μας δεν λειτούργησαν. Πρόωρος αποκλεισμός στην Ευρώπη, τραγικός προγραμματισμός, τιμωρία του προπονητή στα ευρωπαϊκά παιχνίδια για δεύτερη συνεχή χρονιά και όμως η διοίκηση της Ομόνοιας δεν τόλμησε να πάρει αποφάσεις. Δεν έκρινε ότι υπήρχαν επαρκείς λόγοι για να αλλάξει κάτι. Ύστερα, αναπόφευκτα ήρθαν και νέα χαστούκια στο πρωτάθλημα, οι φήμες δίνουν και παίρνουν για την κατάσταση στα αποδυτήρια και όμως και πάλι διστάζουν οι διοικούντες να πάρουν αποφάσεις. Τι περιμένετε αλήθεια κύριοι; Να χαθεί η χρονιά; Και μετά; The club is sick.
Δεν φταίνε τα άστρα, ούτε οι συγκυρίες για την αποτυχία της Ομόνοιας να διακριθεί τα τελευταία χρόνια εντός και εκτός Κύπρου. Όλα έχουν την εξήγησή τους. Έχουμε επενδύσει τεράστια ποσά σε ποδοσφαιριστές, βρεθήκαμε σήμερα πνιγμένοι στα χρέη και όμως δεν κάναμε ΠΟΤΕ τα τελευταία χρόνια την επένδυση εκεί που έπρεπε. Στον προπονητή. Νεντίμ Τούτιτς. Κλήθηκε να διαχειριστεί ένα ακριβοπληρωμένο ρόστερ χωρίς στην πραγματικότητα να έχει ως προπονητής εμπειρία από πάγκο άλλης ομάδας. Ουδόλως τυχαία δεν τον είδαμε ξανά σε πάγκο ομάδας. Τάκης Λεμονής. Προερχόμενος από ένα πρωτάθλημα όπου ο πρωταθλητής είναι γνωστός από τον Αύγουστο. Τι έκανε μετά την Ομόνοια ως προπονητής; Μπάγεβιτς: Μεγάλο όνομα ήρθε όμως στο τέλος της καριέρας του. Εξ ου και πλέον υπηρετεί την ομάδα που τον εργοδοτεί σήμερα από άλλο πόστο και όχι ως προπονητής. Νεόφυτος Λάρκου. Τι έκανε πριν και τι μετά την Ομόνοια; Άνχελ Λοτίνα. Συστημένος από τον γνωστό μάνατζερ, προπονητικό ανέκδοτο στην χώρα του, κλήθηκε να διαχειριστεί την ταλαιπωρημένη Ομόνοια και εννοείται ότι απέτυχε.
Και μετά, Κώστας Καιάφας. Τι είχε να επιδείξει στην καριέρα του ως προπονητής; Την χρονική στιγμή που έγινε αυτή η επιλογή ίσως να είχε τη σκοπιμότητά της. Απορρόφησε η διοίκηση τους κραδασμούς, βάζοντας μπροστά έναν προπονητή αγαπητό από τους φιλάθλους, ο κόσμος μαζεύτηκε ξανά κοντά στην ομάδα, ελπίζοντας ότι ο πρώην αρχηγός της ομάδας θα ήταν η λύση στα προβλήματά μας. Πέτυχε ή απέτυχε; Η απάντηση είναι προφανής. Και ως Ομονοιάτης τη λύση θα έπρεπε να την δώσει ο ίδιος ο Κωστής. Ο δικός μας Κωστής που έτσι θέλουμε να τον θυμόμαστε. Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις ότι μπορούν να γίνουν μεγάλες αλλαγές στο οικοδόμημα της Ομόνοιας για τους γνωστούς λόγους. Κάποιοι, όλοι ξέρουμε ποιοι, έχουν όνομα, επώνυμο και κομματική ταυτότητα, δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Επιλέγουν να κρατούν την ομάδα σε ρυθμούς και λογικές άλλων δεκαετιών. Να την κρατάνε σαν μικρομάγαζό τους. Ωσαν να διοικούν ακόμη μία χρεοκοπημένη συνδεδεμένη κομματική εταιρεία. Όλα τριγύρω μας αλλάζουν, μα στην Ομόνοια δεν αλλάζει τίποτα. Εγκλωβισμένοι σε μικροκομματικά παιχνίδια ισορροπιών. Ακόμα και τώρα. Και ύστερα αναρωτιόμαστε τι πάει λάθος. Όχι δεν είναι ατυχία. Δεν είναι συγκυρίες. Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι το αποτέλεσμα μίας άρρωστης κατάστασης.
Ακόμα και έτσι όμως, στο αγωνιστικό κομμάτι τουλάχιστον, θα μπορούσε τα πράγματα να ήταν κάπως καλύτερα. Αν επιτέλους αντιλαμβανόμασταν ότι η βασική μας επένδυση δεν μπορεί παρά να είναι ο προπονητής. Έως τότε, θα συνεχίζουμε να αλλάζουμε τους προπονητές σαν πουκάμισα και η μία αποτυχία θα διαδέχεται την άλλη και η Ομόνοια μας θα συνεχίζει να μικραίνει. Πάντως, κανένας προπονητής όσο καλός και αν είναι, δεν μπορεί να κάνει θαύματα σε ένα περιβάλλον άρρωστο. Μπορεί να τα πάει καλύτερα από ό,τι οι προηγούμενοι, αλλά θαύματα δεν μπορεί να κάνει κανείς σε μία κατάσταση ημιεπαγγελματισμού. Θαύματα κάνουν όσοι λειτουργούν σε απολύτως επαγγελματικά πλαίσια. Όσοι ακολουθούν τους ρυθμούς της εποχής και όχι τους ρυθμούς λειτουργίας ενός κόμματος. Χάσαμε το Σάββατο, έχουμε μπροστά μας ντέρμπι το ερχόμενο Σάββατο, είναι Δευτέρα και ακόμα το συζητάμε τι πάει λάθος. Περιμένουμε τον ίδιο τον προπονητή να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση. Θλιβερό, το λιγότερο. Οι αιώνιοι αποκλείστηκαν Τετάρτη βράδυ και Πέμπτη μεσημέρι ανακοίνωσαν νέο προπονητή.
Στο ποδόσφαιρο κάθε λεπτό που περνά ανεκμετάλλευτο είναι χαμένος χρόνος, χαμένο χρήμα, χαμένες διακρίσεις. Και στην Ομόνοια χάσαμε πολλά χρόνια.
Β.Ζ.
