Αναγνώστης: Εσύ είσαι η αιτία…
Σ’ερωτέυτηκα…
Ήταν 5η Μαΐου 2001, ήμουν δεν ήμουν 7-8 χρονών. Ο παππούς μου ο πιο φιλήσυχος φίλαθλος της και παράλληλα ο πιο απαιτητικός οπαδός της Ομόνοιας! Θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνη την ημέρα! Πρώτη φορά στο γήπεδο για χάρη μιας Ομόνοιας! Μιας καταπράσινης λαοθάλασσας με άσπρα χρώματα που κατέκλυσαν το Γ.Σ.Π με 20,000 Ομονοιάτες! Δεν έβλεπα και πολύ καλά, είχα και κάποια θέματα ύψους! 0-1 ο αρης και εκεί που επικρατούσε μια ένταση μια βαβούρα, η απόλυτη σιγή…Ρώτησα τον παππού μου δίπλα “δηλαδή εν πιάνουμε πρωτάθλημα”? Την απάντηση του θα τη θυμάμαι για πάντα, “με φοάσε πουλλούι μου…” τσε χαμογέλασε μου! Το παιχνίδι τέλειωσε 4-1, χατ-ρικ ο Ράουφμαν και η περίεργη μυρωδιά καθ’ολη τη διάρκεια του αγώνα, συνέχισε μέχρι αργά το βράδυ…η μυρωδιά του καπνογόνου και ενός καινούργιου Έρωτα με μια πράσινη ιδέα…
Σ’Αγάπησα…
Ήταν 14 Δεκεμβρίου 2002, της ποδοσφαιρικής περιόδου 2002-2003. Η Ομόνοια στο -1 από την κορυφή αντιμετώπιζε την αέλ στο Τσίρειο! Ήταν μια βαριά χειμωνιάτικη νύχτα, με πολύ βροχή στη Λεμεσό αλλά και στη Λευκωσία…Μετά το πρωτάθλημα της περιόδου 2000-2001 η σχέση μου με την Ομόνοια έγινε μια σχέση έντασης, πάθους και συνεχόμενης σκέψης! Η Θύρα 9 ήταν μαγεία! Ο κόσμος τρελός! Μια καθημερινή ανάγκη! Μια εξόρμηση στα Σαββατοκύριακα! Ένα αίσθημα χαράς, αδρεναλίνης, λύπης και ευτυχίας!
Δεν κατάφερα να είμαι στο γήπεδο εκείνη τη νύχτα! Έμεινα σπίτι…Έτρεμα, αγωνιούσα…στο 5ο λεπτό ο Καϊάφας άνοιξε το σκορ, 0-1…στο 36ο λεπτό ο Γερμαναράς (Ραουφμαν) έκανε το 0-2! Όλα έδειχναν ότι η νύχτα θα τέλειωνε με μια γλυκιά νίκη! Δυστυχώς για έναν Ομονοιάτη, ποτέ και τίποτα δεν ήταν εύκολο! Η αγωνία, η ένταση και το “γ..το οι πάλε” παν μαζί! Ο Σέμποκ (για μένα ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής) ισοφάρισε τον αγώνα με πανομοιότυπα τέρματα (56ο και 76ο λεπτό). Όλα πάγωσαν!
90+1, ο Χάρης Νικολάου από αριστερά σεντράρει και ο Ράουφμαν, μοναδικά, πλασάρει και κάνει το 2-3! Αυτός ο άνθρωπος δεν παίζεται με τίποτα! Πανηγύρισα έξαλλα…ένιωσα να χτυπά η καρδία μου στον παλμό του κόσμου που φώναζε ρυθμικά…”Είναι τρελός ο Γερμανός”…
Η χρονιά ήρθε στο τέλος της! Ήταν 11 Μάιου 2003! Η Ομόνοια αντιμετώπιζε τον απόλλωνα στο Γ.Σ.Π και με νίκη στεφόταν πρωταθλήτρια για 19η φορά στην ιστορία της! Χαρακτηριστικά θυμάμαι να ήμασταν οικογενειακώς στο πόδι..πήγαμε νωρίς στο γήπεδο! Το ευτράπελο δεν έλειπε ούτε αυτή τη γιορτινή ημέρα! 5 ραφές στο πόδι ο πατέρας μου γιατί οι καρέκλες του Γ.Σ.Π είχαν προεξοχές! Χαλάλι! Οι κερκίδες ασφυκτικά γεμάτες! Ο κόσμος είχε μια αύρα αισιοδοξίας και παράλληλα αγωνίας! Φυσικό! Επαιζεν η ΟΜΟΝΟΙΑ!
Το παιχνίδι χωρίς πολλές συγκινήσεις, και ο απόλλονας πολύ ‘λίγος’ να αντιμετωπίσει ένα ιπτάμενο Γερμανό, μιαν Ομόνοια που το ελάλες τσε εγέμωνε το στόμα σου, και ένα κόσμο διψασμένο! 5-0 το τελικό σκορ…Στους πανηγυρισμούς ένιωσα κάτι να με ενοχλεί ευχάριστα..Δεν ήταν φυσικός πόνος η κάτι..Ήταν η Αγάπη μου για τούτην την ομάδα, για το κόσμο, για το πράσινο το χρώμα της ελπίδας και το λευκό το χρώμα της χαράς!
Την Ομόνοια μου!
Σε περίμενα…
Μεγαλώνοντας, είδα, άκουσα και βίωσα πολλά ως Ομονοιάτης αλλά και ως ποδοσφαιρόφιλος! Μίσησα αντιπάλους (για το ενενηντάλεπτο), ένιωσα προδομένος από την αγάπη μου για το άθλημα αλλά και πίκρα για την Ομόνοια μου που την έβλεπα με δυστυχία να μην μπορεί να καταβάλει τους αντιπάλους και να κατακτήσει ξανά το πολυπόθητο πρωτάθλημα! Και όχι μόνο για το τρόπαιο…αλλά για να ξαναδώ αυτή τη μαγεία του κόσμου, την τρέλα, την αγάπη, το πράσινο και το άσπρο να κατακλύζει κάθε γωνία των γηπέδων! (Φυσικά και την ακολουθούσα παντού, μέχρι και σε αγώνες κυπέλλου όταν παίζαμε με κάτι εθνικούς μεσοβδόμαδα και έφευγα απτό σχολείο και η έννοια μου ήταν να βρεθώ γήπεδο, και σε αγώνες ευρωπαϊκούς και πρωταθλήματος).
7 χρόνια μετά, και συγκεκριμένα την περίοδο 2009-2010 όλα ήταν διαφορετικά! Η Ομόνοια με καινούργια πρόσωπα στο ρόστερ, με καινούργιους χορηγούς, με καινούργιους ανθρώπους στη τεχνική ηγεσία και με λεφτά (που στο τέλος αποδειχθήκαν μηδαμινά), ήταν και πάλι στο προσκήνιο! Η πίεση του κόσμου αφόρητη για μια κατάκτηση πρωταθλήματος 7 χρόνια μετά! Και ήρθε! Ήταν 2 Μάιου 2010! Η Ομόνοια αντιμετώπιζε τον αιώνιο στο Γ.Σ.Π! Η κερκίδες να ασφυκτιούν από κόσμο έτοιμο να πανηγυρίσει πάνω στον αιώνιο πρωτάθλημα! Και ποιός δεν θα ήθελε αυτό? Οι παίκτες μας πάτησαν γρασίδι με βαμμένα πράσινα μαλλιά! Εικόνα αισιοδοξίας!
Στο 17 μια άψογη συνεργασία από τους παίκτες μας και το 1-0! Ο κόσμος εκστασιασμένος να φωνάζει ρυθμικά “σήκω σε το το γ..νο, δεν μπορώ να περιμένω”!
Παραλήρημα! Εγώ παρέμεινα ήρεμος, ρεαλιστής και παθών Ομονοιάτης (που όμως έβραζε για να πανηγυρίσει σαν μικρό μωρό)! Στα ακουστικά το ράδιο να παίζει έχοντας και το νου μου στην αναμέτρηση στο Τσίρειο απολλωνας-ανορθωση (με ισοπαλία η νίκη του απολλωνα η Ομόνοια στεφόταν και μαθηματικά πρωταθλήτρια). Το σκορ παρέμεινε στο στενό 0-1 μέχρι τα τελευταία λεπτά του αγώνα!
Ο εκφωνητής στο ράδιο μετάδωσε τη λήξη του αγώνα στο Τσίρειο…Ξέσπασα…Έμειναν και με κοιτούσαν…”Ετέλειωσεν επιαμεν το…” φώναζα δευτερόλεπτα πριν τελειώσει ο δικός μας αγώνας!
Σφύριξε…Είμαστε πρωταθλητεεές! Την Κυριακή 2 Μαΐου 2010 θα τη θυμάται για πολλά χρόνια η πρωτεύουσα που «πρασίνισε» από τις εκδηλώσεις των Ομονοιατών.
Σε περίμενα 7 χρόνια…για αυτά τα 10-20-30 λεπτά εκστασιασμού, και για τις επόμενες μέρες περηφάνιας και πανηγυρισμών!
Θα Σ’αγαπω και θα σε περιμένω για πάντα, και κανένας δεν θα σε στερήσει από μένα…
Τον Σεπτέμβρη του 2012 η προσωρινή μου μετακόμιση στο Ηνωμένο Βασίλειο έμελλε να ενδυναμώσει και την αγάπη μου για σένα ρε Ομόνοια! Μη έχοντας τη δυνατότητα να είμαι στο πλευρό της, στο πέταλο, δίπλα στους οργανωμένους, στο παλμό της κερκίδας, και τη μυρωδιά του καπνογόνου, συμβιβαστικά στο να βλέπω κάθε αγώνα της πίσω από ένα χαζοκούτι, χωρίς αισθήματα και με φόβο πως αν φωνάξω δυνατά θα ενοχλήσω τους ξενέρωτους Άγγλους! Όμως δεν έχω παράπονο…μου κέρασες πίκρες, λύπες, χαρές, στιγμές απόλυτης τρέλας και ήσουν και θα είσαι πάντα αυτή η αίσθηση αδρεναλίνης κάθε αγωνιστικής ημέρας!
Και φυσικά δεν θα ξεχάσω, τότε, το 2012-13 όταν και ακούστηκε, έστω και ως αστείο, ότι μπορεί και να έσβηνες από τα χρέη! Με ΤΙΠΟΤΑ! Δεν ήθελα καν να σκέυτομαι τέτοιο ενδεχόμενο! Καλά, πόσο εγωίστρια μπορεί να είσαι δηλαδή ρε Ομόνοια? Δεν σκέφτηκες πότε το κόσμο σου? Τους δεκάδες χιλιάδες φιλάθλους σου? Τους μεγάλους ανθρώπους που μεγάλωσαν μαζί σου? Που κάθε μέρα με μιαν εφημερίδα, έναν καφέ και τσιγάρο μάθαιναν νέα σου? Εμάς? Που είμαστε (σχετικά) νέοι υποστηρικτές αυτής της τρελής αρρώστιας που κουβαλάς και μιας ιδέας αθάνατης? Εμείς θα σε κουβαλήσουμε…όσο δύσκολα κίαν είναι τα πράγματα! (Δεν φταις εσύ το ξέρω, άλλοι σε κατάντησαν έτσι το ξέρω, όμως σε σένα απευθύνομαι, εσένα σε θέλω υγιείς στη ζωή μου να μου προσφέρεις στιγμές ξεγνοιασιάς..το χρειάζομαι όπως και οι τόσες χιλιάδες οπαδοί σου).
Και σε κουβαλήσαμε και θα σε κουβαλούμε…1,5 εκατομμύριο ευρώ…και βάλε άλλα τόσα…και βάλε στα τόσα χρόνια που υπάρχεις…δεν θα σταθώ όμως σε αυτά! Γιατί και πάλι θα προσβληθούν μερικοί “κύριοι” και θα μας πουν και αλήτες και θα μας ξεγράψουν από μέλη…Ξέγραψε όσα μέλη θες…Από ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ δεν θα μας ξεγράψεις…μονό εσύ τσε η συνοπαρτσια σου ξεγραφτήκατε από την ΟΜΟΝΟΙΑ!
Και ξέρεις ποια είναι η διαφορά μας? Εγώ όπως και τόσες χιλιάδες την μέρα που σώσαμε την Ομόνοια…Άρχισε τότε να χτυπά, ΤΡΙΦΥΛΛΙ αντί καρδία!
ΜΙΑ ΖΩΗ ΟΜΟΝΟΙΑ
(ανώνυμος ΟΜΟΝΟΙΑΤΗΣ)
