Κυρίες και κύριοι χαίρετε,
Εδώ και 6 χρόνια είμαι κάτοικος εξωτερικού και βλέπω με θλίψη, ανήμπορος να αντιδράσω, το χάος που επικρατή στην ομάδα μας. Προσέξτε, δεν μιλώ για τους τελευταίους 2 μήνες, η Ομόνοια σταμάτησε να είναι Ομόνοια εδώ και χρονιά, μάλλον δεκαετίες. Σήμερα λοιπόν θα καταθέσω και εγώ τον προβληματισμό μου σε μια αποπήρα να ταΐσω τον πληγωμένο μου εγωισμό και να αναμεταδώσω την ιδέα που για μένα λέγετε ΑΣΟΛ.
Επιλεγώ εγνωσμένα να μην σχολιάσω κανέναν Μαρκάσα, Πέτεφ, Τζιωνή η οποιονδήποτε άλλο που κατά την ταπεινή μου άποψη είναι αποτέλεσμα μιας ομάδας που βλέπει το δέντρο μέσα σε μια ζούγκλα (γιατί η Κύπρος δεν είναι δάσος αλλά ζούγκλα). Η ιδέα που ονομάζετε ΑΣΟΛ κάποτε μεταδιδόταν στους ποδοσφαιριστές χωρίς πολλά λογία και όχι μόνο στους κυπρίους αλλά κυρίως στους ξένους. Ποιος δεν θυμάται τον γερόλυκο Γερμανό να τρέχει σαν μανιακός τον Δεκέμβρη του 99 σε αυτή την απίστευτη κούρσα ενάντιων των απέναντι? Ποιος δεν θυμάται τα πράσινα μαλλιά και τα μπαλόνια? Ποιος ξεχνά τον Τζεβισοφ και τον Γκρεκορυ? Και τώρα το χάος. Δεν φταίνε όμως οι ποδοσφαιριστές και σε αυτό είμαι κάθετος. Προσέξετε δεν αναφέρομαι σε θέμα ικανοτήτων, αυτό είναι άλλο θέμα που μου προκαλεί κατάθλιψη μόνο που το σκέφτομαι. Αναφέρομαι πρωταρχικά στην συμπεριφορά και αντίληψή των ποδοσφαιριστών. Η ιδέα της Ομονοίας αργοσβήνει και κάθε αποτυχημένο συμβούλιο και πρώτιστος εμείς σαν πρωτομάρτυρες οπαδοί έχουν μερίδιο ευθηνής. Σε ποιο σημείο ξεκίνησε αυτή η μεταλλαγή από ιστορικό και μεγάλο σωμάτιο σε ένα κομπλεξικό και χωρίς ταυτότητα σύνολο? Αυτό φίλοι μου μπορεί να το κρίνει ο καθένας αλλά τα 3 πρωταθλήματα σε 26 χρονιά μάλλον τα λένε όλα από μονά τους.
Τα παραπάνω γράφτηκαν όχι για να χαλάσουν την μέρα σε οποίον τυχαίνει να διαβάζει αυτό το κείμενο, αλλά για να δικαιολογήσουν την άποψη ότι η ιδέα της Ομονοίας θα σβήσει μόνο όταν την αφήσουμε εμείς να σβήσει. Και αυτή την περίοδο όχι μόνο την αφήνουμε να σβήσει αλλά την ισοπεδώνουμε. Στα μάτια τα δικά μου τουλάχιστον, μόνο και μόνο η αναφορά σε επενδυτές, εταιρίες και δια μαγιάς σωτήρες είναι ο κύριος λόγος αυτής της ολοκληρωτικής ισοπεδώσεις και ο βασικός λόγος που η ιδέα του ΑΣΟΛ είναι στο χείλος του γκρεμού. Άνθρωποι (μαζί και συγγενικά μου πρόσωπα) φυλακιστήκαν και μάτωσαν για αυτή την ιδέα. Γιατί και αύριο να πάρουμε το πρωτάθλημα σαν ΟΜΟΝΟΙΑ ΛΤΔ δεν θα το χαρούμε σαν ΑΣΟΛ αλλά σαν ένας ακόμα νικημένος σύλλογος αυτού του του συστήματος που τόσο ενάντια είναι στα ιδανικά μας, τουλάχιστο στα δικά μου. Γιατί κατά την άποψη του γραφών, ο αγνός λαός της Ομόνοιας που βλέπει μπρος στα μάτια του να σβήνει ότι αγαπά σ ’αυτή τη ζωή, τυφλώνεται από εταιρίες και λεφτά, που από μόνα τους σε χέρια ακατάλληλα είναι εισιτήριο χωρίς επιστροφή για την καταστροφή. Εάν το κεφάλαιο του συλλόγου δεν είναι «υγειές» και να πηγάζει από ενδογενής παράγοντες ειδικά στην Κυπριακή πραγματικότητα (των διαιτητικών «λαθών», παρασκηνίων κτλ) είναι καταδικασμένο να αποτύχει. Είναι κίνηση ΜΑΤ στα χέρια όσων θέλουν να μας περάσουν λουκέτο, γιατί ο σεβασμός (που κάποτε κέρδιζε με αίμα ο Λυμπουρής) δεν κερδίζετε με χρήμα στην Κύπρο. Κερδίζετε με σωστό πλάνο, ενότητα και με τους κατάλληλους ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ στα κατάλληλα πόστα μέσα από ριζική αναδιοργάνωσή.
Η επενδυτική πρόταση που έχει στα χεριά της αυτή τη στιγμή η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι επιβεβαίωση του ότι υπάρχει λύση πέραν την εταιρίας. Το ενδιαφέρων του κ. Παπασταύρου και οποιοδήποτε επενδυτή είναι η πιο τρανή απόδειξη οτι με τους κατάλληλους ανθρώπους, μέσα σε ένα λογικό χρονικό διάστημα, μπορεί να μετατρέψει την επένδυση του σε κέρδος. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Η πρόταση του Κ. Παπασταύρου στον απλό κόσμο φαίνεται λυτρωτική στα τόσα προβλήματα μας, αλλά ουσιαστικά είναι μια ευκαιρία για κέρδος οπού μέσο εξαγοράς του brand image του ΑΣΟΛ, αναμένει να καλύψει και να αναπαράγει την επένδυση του. Με βάση τις λιγοστές πληροφορίες που βγαίνουν στην επιφάνειά (εάν αυτές ισχύουν) και λόγο του επαγγελματικού μου πλαισίου, σας επιβεβαιώνω φίλοι μου ότι αυτή η πρόταση έχει καθαρά γνώμονα το προσωπικό όφελος και όχι το καλό της ΟΜΟΝΟΙΑΣ. Και εγώ ρωτώ, είμαστε σε τόσο άθλια κατάσταση που πουλάμε την ομάδα μας όσα όσα? Δεν υπάρχουν αγνοί ΟΜΟΝΟΙΑΤΕΣ που να έχουν την γνώση και την εμπειρία να φέρουν ης πέρας το πιο πάνω κομμάτι χωρίς να ξεπουληθούν τα ιδανικά μας και η ομάδα μας? Αν όχι τότε πάω πάσο.
Επιτρέψτε μου να ολοκληρώσω περιγράφοντας σας μέσα από τα ματιά μου τη σημαίνει για μένα Ομόνοια. Ξυπνώντας κάθε Δευτερά στην παγωμένη και συνηθώς βροχερή Ολλανδία, για να πάω στην δουλεία μου, γίνομαι και εγώ μέλος μιας καθημερινότητας που για πολλούς (όπως και για μένα) έχασε την ανθρωπιά της εδώ και δεκαετίες για χαρεί του χρήματος. Πείνα, βομβαρδισμοί και σκοτωμοί όλα για τα μάτια του κέρδους και της απληστίας. Όμως για 2 ώρες κάθε βδομάδα, έστω και από την άλλη μεριά της Ευρώπης, νιώθω περήφανος και καθαρός γιατί νιώθω μέλος αυτής της ιδέας. Μίας ιδέας που πολλοί θα πουν πως δεν έχει θέση στο μοντέρνο ποδόσφαιρο. Πιθανό και να έχουν δίκαιο αλλά προτιμώ να παραμείνω ρομαντικός σε ένα χαμένο παιχνίδι παρά να πουλήσω τα πιστεύω μου για να κοντράρω τους απέναντι, την κάθε ΑΕΚ και κάθε Απόλλωνα.
Μακριά από εταιρίες και λεφτάδες που αναπόφευκτα δεν θα επιτρέψουν στα παιδιά μας νιώσουν τι θα πει ΑΣΟΛ.
Ένας ξενιτεμένος ΟΜΟΝΟΙΑΤΗΣ.
Υ.Γ. 1 Δώστε επιτέλους χώρο στα νιάτα. Και εντός και εκτός των γραμμών.
Υ.Γ. 2 Τα λεφτά που μέχρι τώρα πλήρωνες στην ακαδημία της ομάδας για να μαθαίνει το παιδί σου τι θα πει ΟΜΟΝΟΙΑ, στην εποχή του ΛΤΔ θα πηγαίνουν κατά ένα μεγάλο ποσοστό κάπου σε κάποια Αμερικάνικη πολιτεία πρωτίστως ως επωφελούμενο κέρδος, ενεργώντας σαν ένα ακόμα λιθαράκι σε ένα μαύρο σύστημα.
