Η ομάδα μου με το πράσινο χρώμα και τριφύλλι που τόσο αγάπησα, να χαράζει διαφορετικούς δρόμους με το ανώτατο οπαδικό σύνολο που γαλούχησε γενιές ανθρώπων με αξίες και ιδανικά. Ένα σύνολο που στις καλύτερες του εποχές, δεν είχε αντάξιο αντίπαλο.
Δεν ξέρεις ποια – τι να ακολουθήσεις. Παραλληλισμός με το τραγουδά του αξιέπαινου για το αριστούργημα του Μάριου Τόκα, η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο – ποιο από τα δυο κομμάτια πρέπει να αγαπώ. Σαν μια σπαζοκεφαλιά στο κεφάλι, που είναι άτρωτη και η αχίλλειος της πτέρνα απούσα.
Δεν ξέρω τι πρέπει να προτακούσω, ποια παράταξη πλέον, να ασπαστώ. Μα μέσα από την σύγκρουση δυο ισχυρότατων δεσμών, αναδύεται πάντα μια όαση – κάτι… ονειρικό. Δεν ξέρω πλέον.
Η Ιστορία θα κρίνει τον καθένα ξεχωριστά, και οι γενναίες αποφάσεις θα μείνουν σαν ιστορικές αναφορές. Εμείς απλά περαστικοί, μα ο γιγαντιαίος αυτός θεσμός, διαχρονικός. Ας γίνει το καλύτερο για σένα ΟΜΟΝΟΙΑ. Εξάλλου, για σένα δουλεύουμε.
