Ένα από τα βασικά σημεία της επιχειρηματολογίας όσων αντιτίθενται στη συμφωνία με τον Παπασταύρου, είναι ότι η υπερψήφιση της πρότασης από τη Γενική Συνέλευση οφείλεται στον εκφοβισμό που υπήρξε εκ μέρους του ΔΣ, ότι χωρίς τη συμφωνία με τον επενδυτή θα ερχόταν η καταστροφή.
Ας δούμε τι ισχύει για το θέμα αυτό, αν δηλαδή ήταν εκφοβισμός ή βάσιμες ανησυχίες.
Έστω ότι η Γενική Συνέλευση απέρριπτε την εισήγηση του ΔΣ ή ο κ. Παπασταύρου την τελευταία στιγμή μετάνοιωνε και απέσυρε την πρόταση του ή ευθύς εξ αρχής δεν υπήρχε καμιά πρόταση από κανένα επενδυτή. Τι θα γινόταν; Βασικά αυτό που ήταν η πρόταση της Πορείας Αλλαγής στην Έκτακτη Γενική Συνέλευση της 2/5/2018. Δηλαδή να προχωρήσουμε στη νέα χρονιά με ένα προϋπολογισμό πάνω κάτω ίσο με αυτό των τελευταίων χρόνων και με παρόμοιο ρόστερ, δηλαδή με μέτριους παίκτες που στην πρώτη στραβή θα μετατρέπονταν σε αδιάφορους τουρίστες. Με σημαντικές όμως διαφορές. Με τις συσσωρευμένες οφειλές να είναι μεγαλύτερες, με την περίοδο χάριτος στης πληρωμές να μην επιτρέπεται πλέον, με ένα κόσμο ταλαιπωρημένο, κουρασμένο, απογοητευμένο, στραγγιγμένο οικονομικά, χωρίς ψυχικά αποθέματα. Που δεν θα είχε την παραμικρή προσδοκία και δεν θα έτρεφε καμιά ψευδαίσθηση για το τι θα ακολουθήσει, σε αντίθεση με τις τελευταίες χρονιές που τουλάχιστον ξεκινούσαμε με κάποιες προσδοκίες – ουτοπικές βέβαια όπως αποδείχτηκε – αλλά για ένα διάστημα κάποιο μέρος των κερκίδων τουλάχιστον, το γεμίζαμε. Το αποτέλεσμα; Θα περνούσαμε ολόκληρη χρονιά με άδειες κερκίδες και με μια ομάδα παντελώς αδιάφορη που θα γνώριζε τον ένα διασυρμό μετά τον άλλο, όπως δηλαδή ήταν οι τελευταίες δώδεκα αγωνιστικές της χρονιάς που μόλις τέλειωσε. Η πιο πιθανή κατάληξη δε, θα ήταν να βρουν την ευκαιρία εκείνοι που όλοι ξέρουμε να μας στείλουν διαβάθμιση. Αυτό κι αν θα ήταν η μεγαλύτερη προσβολή στη μνήμη του Λυμπουρή, του Ψύλλου, του Γιωρκάτζη και των άλλων.
Το θέμα είναι απλό. Ξέραμε εδώ και καιρό ότι η Ομόνοια έπρεπε να αλλάξει μοντέλο λειτουργίας. Δεν το κάναμε μόνοι μας οργανωμένα και ελεγχόμενα και έτσι μας επιβλήθηκε εκ των πραγμάτων με μη ελεγχόμενο τρόπο. Θυμηθείτε πως διαδραματίστηκαν τα γεγονότα μετά τη σύγκληση εκλογικής συνέλευσης, με το Γιώτη και τους επιχειρηματίες από τη Λεμεσό αρχικά μέχρι το bit coin, τον Παπασταύρου και τον Πογιατζή στη συνέχεια και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Υπάρχουν βέβαια βαρύτατες ευθύνες γιατί αφήσαμε να φτάσουν τα πράγματα μέχρι εδώ, αλλά το να αφήσουμε να διαλυθεί η Ομόνοια για να εκδικηθούμε εκείνους που φταίνε, δεν νομίζω να είναι η λύση. Οι πύρινες, μακροσκελείς ανακοινώσεις, οι μελοδραματισμοί, οι γεμάτες συναισθηματισμό αναφορές και οι εξωφρενικές αποφάσεις που επέλεξαν εκείνοι που τις επέλεξαν, δεν αλλάζουν την ουσία.
Κάτι που δεν πρέπει να ξεχνούμε, έστω και αν τα 20 χρόνια δεν είναι μικρό χρονικό διάστημα, είναι ότι στο τέλος αυτού του διαστήματος το ποδοσφαιρικό τμήμα θα επανέλθει στην Ομόνοια χωρίς χρηματικό κόστος, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς διαπραγματεύσεις, χωρίς τίποτα. Άρα τα περί πώλησης ή χαρίσματος της Ομόνοιας είναι ανοησίες.
Τελειώνοντας, στη Γενική Συνέλευση της 29/5/2018 τα μέλη είχαν ενώπιον τους ένα και μοναδικό δίλημμα. Διάλυση ή διάσωση. Και ψήφισαν το προφανές, τη διάσωση. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Όλα τα άλλα είναι κουβέντες.
Φ.Ι.
Μέλος της Ομόνοιας
